https://mygranma.wordpress.com/
Το πλοίο των ονείρων μου
με πάει, σε κόσμους
που εσείς δεν τους αντέχετε
Ζωγράφισε έναν ήλιο
στο ταβάνι,
μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου
στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο
τη μοναξιά σου
ή βγες ξανά στο δρόμο
της φωτιάς
Granma, το όνομα του σκάφους με το οποίο ο Φιντέλ Κάστρο και οι σύντροφοί του έφτασαν στην Κούβα το 1956, Granma, η επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας.
Αυτό το όνομα διάλεξαν για το συλλογικό blog τους, οι Granmistas, που αποτελούνται από 12 μέλη, μαζί με τον καπετάνιο.
Αναλυτικά για το ποιος είναι ποιος, μπορεί να διαβάσει κανείς στο μπλογκ. Επίσης, μπορεί να αρθρογραφήσει κάποιος, αν νομίζει ότι «ταιριάζουν τα χνώτα του με τα δικά μας και η αρθρογραφία του συνεισφέρει με ριζοσπαστικό λόγο».
Δεν υπάρχουν κανόνες λειτουργίας παρά μόνο «η κοινή λογική»…
Ξεκίνησε ως προσωπική κιβωτός του καπετάνιου, αλλά συνέχισε το ταξίδι της με 11μελές πλήρωμα.
«Ο καπετάνιος compasso, αιώνιος φοιτητής του Φυσικού κομμουνιστής -ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται- εφεδρεία του Δημοκρατικού Στρατού, έτοιμος να ριχτεί στη μάχη, πριν αυτή ξεκινήσει. Δεν του αρέσει ποτέ τίποτε και διαρκώς γκρινιάζει και διαμαρτύρεται για οτιδήποτε έχει να κάνει με τις πολιτικές των κομμάτων της Αριστεράς. Σπανίως έχει δίκιο… Αρθρογραφεί, επίσης, με το ψευδώνυμο compassocap, μια και κάποιος άλλος είχε προλάβει το compasso και αναγκαστικά υπήρξε μια μικρή αλλαγή».
Η ιδιοτυπία του μπλογκ είναι πως παντρεύονται παλιές ιστορίες του παγκόσμιου αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος με τη σημερινή πραγματικότητα. Κείμενα μικρά η μεγάλα με πολύ χιούμορ και ένα μπαγκράουντ γνώσεων που είναι ορατό σχεδόν σε κάθε ανάρτηση.
Είναι από τα μπλογκς που συγκεντρώνουν ακόμη πολλά σχόλια (σε μια ανάρτηση πάνω από 200!).
Δείγμα γραφής
Τι είδους εργατικό κίνημα έχουμε ανάγκη σήμερα;
Πριν από κάποιες βδομάδες βρέθηκαν σε ένα μεζεδοπωλείο του κέντρου των Αθηνών ο Άθλιος, ο Κραφτ, ο Υ, ο Αντώνης και ο Μέλιτον Καντάρια.
Έγινε άφθονη συζήτηση μετά άφθονης ρακής.
Μέσα σε αυτή τη συζήτηση, κάποια στιγμή, ο Μέλιτον είπε το πόσο σημαντική είναι και πόσο έχει βοηθήσει το ΚΚΕ η απόφαση της συνδιάσκεψης που έκανε την άνοιξη του 2010 για τη δουλειά στο εργατικό κίνημα.
Επειδή κι εγώ τη θεωρώ μια πάρα πολύ σημαντική απόφαση (προσωπικά, όμως, δεν μπορώ να μεταφέρω την ίδια αισιοδοξία με εκείνον όσον αφορά την υλοποίησή της, πράγμα που μπορεί να οφείλεται, βεβαίως, σε έλλειψη εικόνας…), πρέπει να ξεκαθαρίσω πως τη δουλειά που γίνεται στο εργατικό κίνημα, το «γιατί ΠΑΜΕ» (και όχι πρωτοβάθμια π.χ.), τη βλέπω υπό το πρίσμα αυτής της απόφασης.
Τι έβαλε ως κύριο η απόφαση αυτή;
Πως οι οικονομικοί αγώνες, οι αγώνες για την ανάσχεση της επίθεσης κ.λπ. μπορούν να έχουν σήμερα μόνο πολύ εφήμερα αποτελέσματα.
Πως ο στόχος για λαϊκή εξουσία και οικονομία πρέπει, πλέον, να μπει άμεσα σε συζήτηση, μέσα στο κίνημα της εργατικής τάξης.
Πως η ανατροπή των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα δεν σημαίνει απλά την αλλαγή πορείας των συνδικάτων προς μια πιο συνεπή διεκδικητική κατεύθυνση, προς κατεύθυνση μη συνεργασίας με την εργοδοσία, αλλά σημαίνει να μπει η εργατική τάξη μπροστά στην πάλη για τη δική της εξουσία.
Με αυτό τον μπούσουλα ως δεδομένο, πρέπει να πω ότι διαφωνώ με το ποστ του prop. Όχι στο ότι είναι λάθος όσα λέει, αλλά για μένα δεν είναι αυτό το κύριο.
Ναι, το ΠΑΜΕ δρα στο εργατικό κίνημα ΚΑΙ ως ένα συντονιστικό πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων.
Ναι, οι διαδικασίες του είναι δημοκρατικές και δεν είναι a priori δεδομένη η κυριαρχία του ΚΚΕ σε αυτό.
Ναι, υπάρχει μια «κυριαρχία της αναρχίας» στην Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία έχει να κάνει και με την κοινωνική σύνθεση όσων κινούνται σε αυτούς τους χώρους.
Ναι, σε ένα βαθμό ο τρόπος που (φαίνεται να) δομούνται τα «πρωτοβάθμια» θυμίζει το Μαούνη ’06 και το Φλεβάρτη ’07 και τον τότε «συντονισμό των καταλήψεων».
Αλλά κατ’ εμέ αυτά είναι, ξαναλέω, δευτερεύοντα.
Κύριο είναι το εξής:
Όπως έλεγε και η Ρόζα στο Μεταρρύθμιση ή επανάσταση, τα σωματεία είναι κάτι σαν «συνεταιρισμοί που πουλούν το εμπόρευμα εργατική δύναμη». Βεβαίως αυτή τους η δράση δεν χρειάζεται να είναι μονοδιάστατη, μπορεί να έχει χίλιες δυο πλευρές και προεκτάσεις, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από το γεγονός πως δρουν μέσα στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος, είναι κομμάτι του και δεν μπορούν να πάνε το εργατικό κίνημα μέχρι την ανατροπή του. Και από αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε τα πιο ταξικά σωματεία – είτε είναι στο «συντονισμό» είτε είναι στο ΠΑΜΕ.
