Είναι ξεκαρδιστικά τα προεκλογικά σποτάκια των πολιτικών αρχηγών που αναδύονται ως φυσαλίδες στην τηλεοπτική μας οθόνη για να σκάσουν στα μούτρα μας. Το υπογραμμίζω, διότι δεν είναι λίγο πράγμα να μπορείς ακόμα να ξεκαρδίζεσαι. Σημαίνει ότι είσαι ακόμα ζωντανός, ότι έχεις νικήσει κατά κράτος τους αποβλακωτικούς μηχανισμούς του θεάματος. Το μόνο στενάχωρο, ότι μου είναι αδύνατον να θυμηθώ την τελευταία φορά που κάποια γυναίκα με απεκάλεσε «γκόμενο». Από την άποψη αυτή, ομολογώ ότι ζηλεύω θανάσιμα τον Κυριάκο.
Στον οποίο χρωστώ –μεταξύ άλλων– και μία μεγάλη δημόσια συγγνώμη. Διότι σε προηγούμενη στήλη, ομολογώ ότι τον κακολόγησα αισχρά. Έγραψα ότι εάν εγώ είχα τέτοια φάτσα, θα έκανα μήνυση στη μάνα μου. Ότι το διανοητικό επίπεδο του ανδρός φτάνει ίσαμε το χαλάκι της εξώπορτας. Ότι το ηθικό του ανάστημα και η πολιτική του επιρροή παραπέμπουν ευθέως στον Ρανταπλάν. Και άλλες τέτοιες κακοήθειες. Τώρα όμως, βλέποντας το σποτάκι του και νιώθοντας στο πετσί μου τον αέρα της πολιτικής ανανέωσης που αυτός υπόσχεται, διαπιστώνω πόσο λάθος είχα, πόσο επιπόλαιος υπήρξα στις κρίσεις μου. Απερίφραστα και κατηγορηματικά, λοιπόν, το δηλώνω: στις επόμενες εκλογές ψηφίζω «δαγκωτό» Κυριάκο.
Είναι πολύ ταλαιπωρημένη η γενιά μας. Φοβάμαι μήπως υπερβάλλω, γιατί δίνω μεγάλη σημασία στο πλάτεμα του ορίζοντα, τους απέραντους χώρους, τα αχανή μονοπάτια του ονείρου. Αν ήταν δυνατόν, δεν θα ‘κανα τίποτε άλλο στη ζωή μου: Θα ταξίδευα, θα διάβαζα, θα έγραφα, θα χανόμουν μέσα σε μουσικές και σε έρωτες. Καμιά φορά πετάγομαι κάθιδρος από τον εφιάλτη –ότι είμαι μαθητής, ότι είμαι στον στρατό, ότι ανήκω σε κομματική νεολαία, ότι είμαι σε επαγγελματικό meeting και πρέπει να ξεσκονίσω τον προϊστάμενο. Πολλά χρόνια χάσαμε η γενιά μας σε τούτες τις ηλιθιότητες, πολλές ποιότητες και πολύ ουσία στερηθήκαμε με όλες αυτές τις εμετικές συμβάσεις. Ανεβαίνω να διδάξω στη Θεολογική και με πιάνει σύγκρυο: Οι φοιτητές παίρνουν τις σημειώσεις τους από τα κόμματα, επιλέγουν μαθήματα και κατευθύνσεις από τα κόμματα. Καμία διακινδύνευση, καμία περιπλάνηση. Διάβασμα διεκπεραιωτικό, χωρίς έμπνευση –σαν τα κόμματα. Αλλάζουν τα πρόσωπα, τα ρούχα και τα χτενίσματα: από τον Αλέξη, στον Κυριάκο. Αλλά οι δομές, οι στάσεις, οι πεποιθήσεις, οι πρακτικές, ίδιες σαν δύο σταγόνες νερό.
Πρέπει να ανακαλύψουμε καινούργιους τρόπους να ονειρευόμαστε, γιατί αλλιώς θα μας συνθλίψει η ανία. Πρέπει να στοιχειοθετήσουμε εκ νέου τους χάρτες και τις πυξίδες μας, ειδάλλως θα σαπίσουμε από την καθήλωση και την κοινοτοπία. Πρέπει να στοχεύσουμε σε έναν τόπο πιο μακρινό και από τον πλανήτη «Ισκαντάρ» του Διαστημοπλοίου Αργώ, αλλιώς κινδυνεύουμε να μας καταπιεί η πολιτική μούμια –και η θανάσιμη γοητεία του Κυριάκου.
