Έφυγε σε ηλικία 65 χρόνων ο ποιητής και ζωγράφος Γιώργος Κακουλίδης. Είναι σίγουρο ότι μερικοί άνθρωποι θα τον μάθουν εκ των υστέρων γιατί το έργο του είναι αξιόλογο και σημαντικό ‒ χωρίς ο ίδιος να κάνει πολύ θόρυβο. Τα αποσπάσματα είναι από παλιότερη συνέντευξή του στο περιοδικό Hot Dog.
- «Ο κόσμος είναι φοβισμένος. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος που έχουμε είναι ο φόβος. Και πρέπει να δώσουμε έναν αγώνα ενάντια στον φόβο. Το ζητούμενο είναι η διαύγεια. Όταν έχεις διαύγεια, μπαίνεις στο βασίλειο της λογικής και μάλιστα της καντιανής λογικής, του ορθού λόγου. Ο κόσμος που δεν ξέρει τι να κάνει με τη ζωή του, δεν μπορεί ακόμα να έχει διαύγεια. Στο βασίλειο του φόβου κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας. Eίναι ώρα ωστόσο να ακολουθήσουμε της αρχές της ιπποσύνης. Σε αυτό πιστεύω. Οι αρχές της ιπποσύνης είναι προσωπικές και βασίζονται στην αξία της αλληλεγγύης. Αυτός που πρέπει να μιλήσει τώρα είναι ο Δον Κιχώτης. Το καθόλου που ζούμε τώρα, μόνο ο Δον Κιχώτης μπορεί να το φωτίσει και να του δώσει το χέρι».
- «Πρέπει να δούμε τα πράγματα από την πλευρά της ποίησης. Εγώ ως ποιητής το κράτος δεν το εμπιστεύομαι, γιατί μόνο ο ποιητής νομοθετεί. Η εξορία όμως στην οποία ζει ο ποιητής, του δίνει την άνεση να παρατηρεί και να μετέχει. Ενώ όλοι οι άλλοι είναι μέσα στα πόδια του κράτους, ο ποιητής μπορεί να συμβάλει με διαφορετικό τρόπο στη νομοθεσία».
- «Ο καθένας προσωπικά πρέπει να ζυγίσει τις ίδιες του τις δυνάμεις. Είναι και θέμα προσώπων. Ψηλαφίζοντας την προσωπική αλήθεια του ο καθένας, θα μπορέσει να φτάσει κάπου. Και υπάρχουν πολλοί που το εμποδίζουν αυτό. Παρακολουθούσα τον Στέλιο Ράμφο, όταν σε μία εξέγερση του κόσμου, έδινε συμβουλές σε πολιτισμένους ανθρώπους αν πρέπει να πληρώνουν τα διόδια. Αυτός ο άνθρωπος υποτίθεται ότι είναι στοχαστής. Αυτός ο άνθρωπος δίδασκε σε πλούσιες κυρίες στα Βόρεια Προάστια για τον Νίτσε. Ας αφήσει λοιπόν τον Νίτσε και αν είναι ειλικρινής ας δώσει μία διάλεξη περί χαμέρπειας για να την παρακολουθήσουμε όλοι. Ο καθένας θα εισπράξει για αυτό που έχει διαλέξει. Όλα παίζονται στη λεπτομέρεια της ζωής. Ο άνθρωπος θα γίνει εξάρτημα της τηλεόρασης με όλα αυτά τα σκουπίδια ή θα υψωθεί με έναν άλλον τρόπο και σήμερα έχει λόγο να υψωθεί. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην λειτουργεί με την αρχή της αξιοπρέπειας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από εκεί».
- «Ο Νίκος Καρούζος ήταν ο δάσκαλος μου. Ένα άλλο κομμάτι της ζωής μου ήταν ο Μιχάλης Κατσαρός. Και ο Μάριος Χάκκας, που έχει γράψει ότι καλύτερο για τη γενιά μου, αλλά και αρκετοί άλλοι. Μεγάλωσα σε ένα ατελιέ. Μία μέρα μου είπε ο πατέρας μου ότι θα γνωρίσω έναν μεγάλο ποιητή. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά όταν μπήκε ο Νίκος μέσα στο σπίτι τα έχασα. Θυμάμαι ότι κάθισε στο σαλόνι και όταν άρχισε να μιλάει, άκουγα για πρώτη φορά τόσα καταπληκτικά πράγματα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν ένας δάσκαλος σε πολλά επίπεδα».
- «Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι η Πρέβεζα του Καρυωτάκη. Και στο νέο μου βιβλίο έχω βάλει έναν στίχο που με εκφράζει πολύ. Γράφει ο Καρυωτάκης: “με το μηδέν και το άπειρο να συμφιλιωθούμε”».
- «Δεν φοβάμαι να πω ότι πιστεύω στον κομμουνισμό. Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι στα όρια της ψύχωσης με την εξουσία. Τολμάει και μιλάει ο Κυριάκος, αυτός ο σχεδόν άνθρωπος. Η οικογένεια αυτή έχει όλη την περιφρόνησή μου. Βασίζεται στην αρχή της μισανθρωπίας, πιστεύει ότι είναι καλύτερη από όλους τους άλλους. Την επιβολή της στην πολιτική ζωή, ας μην γελιόμαστε, την καθορίζει το θέαμα. Μπορεί να μιλάει ο Πορτοσάλτε για τη ζωή μου; Ο Μπογδάνος που κάνει τούμπες μπροστά στον Αλαφούζο;»
Μ.Α.
Σχόλια
