Στο εξωτερικό υποταγή, στην Ελλάδα αντάρτικο.
Οι κόντρες φατριών στη Ν.Δ., χαρακτηρισμένων ως νέων προεδρικών ή του μεσαίου χώρου ή καραμανλικών, απηχούν κάτι βαθύτερο από τις συνήθεις έριδες για την εσωκομματική εξουσία. Τις πυροδοτεί το πολιτικό πρόβλημα, που δεν είναι δυνατόν να κουκουλωθεί από τις τακτικές ακροβατικές κινήσεις στις οποίες επιχειρεί να ισορροπήσει, επικινδύνως, ο Α. Σαμαράς. Πώς να συγκεραστούν η ταύτιση με τον εφιαλτικό συνδυασμό «Σύμφωνο για το ευρώ και Μνημόνιο» και η καταγγελία των ολέθριων συνεπειών για την πραγματική ζωή του λαού και το μέλλον της χώρας; Έτσι, δεν μπορείς να εμπνεύσεις ότι θα αποτελέσεις την εναλλακτική λύση ελπίδας για την κοινωνία που συμπιέζεται μέχρι ασφυξίας.
Ο Α. Σαμαράς, για όποιον βλέπει και ακούει, αλλού δίνει λογαριασμό, εκεί που απολογείται και το πρωθυπουργικό κέντρο. Σε όλους τους τόνους δήλωσε τη συμφωνία του στους στόχους της σιδερένιας ευρωκρατίας που θεσπίζουν οι αποφάσεις των συνόδων κορυφής. Όσα διαφημίζει ως άλλο μείγμα πολιτικής, είναι το πλέον τοξικό μείγμα της καρδιάς του Μνημονίου. Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται ο Α. Σαμαράς προϋποθέτει την επιβολή του σκληρού πυρήνα των διαρθρωτικών αλλαγών, όπως ευσχήμως έχει βαφτίσει η τρόικα την εργασιακή ισοπέδωση και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. Δυστυχώς, για το πολιτικό κατεστημένο όλο και περισσότεροι πολίτες βλέπουν, εν μέσω της καταιγιστικής επίθεσης και της κατάρρευσης, όλο και πιο καθαρά. Και κρίνουν. Δημαγωγεί η ηγεσία της Ν.Δ. όταν περιφέρεται στην Ευρώπη, προβάλλοντας ως πρότυπο την Ιρλανδία του Μνημονίου ή την πορτογαλική κεντροδεξιά που στήριξε τις άγριες περικοπές που επέβαλλε η Κομισιόν, βούλιαξε τη χώρα και τώρα υπολογίζει σε οφέλη από την πολιτική κρίση, για να εφαρμόσει ποιο πρόγραμμα; Ήδη συμφώνησε στα τελεσίγραφα της Μέρκελ, πριν οδηγηθεί και η Πορτογαλία στο Μηχανισμό στήριξης.
Δεν επιδιώκει τίποτα διαφορετικό ο Α. Σαμαράς. Δηλώνει διαθέσιμος στα μεγάλα αφεντικά. Είναι, όμως, υποχρεωτικό σε αυτή τη φάση να διατηρεί επαφή με την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για να διασώσει η Ν.Δ. ένα στοιχειώδες μέγεθος επιβίωσης στη δίνη της πολιτικής κρίσης που τη συμπαρασύρει άμεσα. Είναι για τους ίδιους λόγους υποχρεωμένος ο αρχηγός της Ν.Δ. να υψώνει τους τόνους ενάντια στους «πρόθυμους» του Μνημονίου, για να συγκρατήσει, όσο μπορεί, όποιες φυγόκεντρες τάσεις και προς τον καθαρόαιμο νεοφιλελευθερισμό της Ντόρας αλλά και προς τον πραγματιστικό ρατσιστικό λαϊκισμό του ΛΑΟΣ. Τα «δεν συγκυβερνάμε», «δεν συνεργαζόμαστε με τα κόμματα του Μνημονίου», οι καταγγελίες των εξωθεσμικών κέντρων, των σεναρίων της «πολυκατοικίας» και ο στόχος της αυτοδυναμίας έχουν τόση σχέση με τα πραγματικά δεδομένα, όσο ειλικρινής είναι και η καταγγελία του Μνημονίου από την ηγεσία της Ν.Δ. Να ταυτίζεσαι με τη Μέρκελ και τον Κάμερον, ενώ εξαπολύεις κορώνες κατά του Μνημονίου στο εσωκομματικό και εκλογικό ακροατήριο είναι πολύ φτηνό κόλπο. Είναι αναγκαία για την ηγεσία της Ν.Δ. η τακτική εξαπάτησης του λαού, όμως δεν θα τη γλιτώσει από χειρότερα ζόρια και ντροπιαστικά αποκαλυπτήρια.
