Την Δευτέρα 8/1, πολύς κόσμος, από το Ίλιο, τα δυτικά προάστια, την ΚΟΕ, τον Δρόμο, συγγενείς, φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι αποχαιρέτησαν τον Σαράντο Μπίσα σε κλίμα συγκίνησης. Παρακάτω δημοσιεύουμε τα λόγια που συνόδευσαν τον Σαράντο στο μεγάλο του ταξίδι.
Τα λόγια του Γιάννη εκ μέρους φίλων και συντρόφων
«Σαράντο, είμαστε όλοι εδώ. Συγγενείς, φίλοι, η γειτονιά σου, οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές. Δε μπόρεσε να έρθει ο αδερφός σου ο Κώστας και ο ανιψιός σου ο Νίκος, λόγω του προβλήματος που σου αποκαλύψαμε τις τελευταίες ημέρες.
Ρε Σαράντο, δεν καταπίνεται η απώλειά σου.
Πήγαμε προχτές στην «Prema» και ήσουν εκεί.
Πήγαμε στο καφενεδάκι σου, να δούμε την αγαπημένη σου ομάδα, και ήσουν εκεί.
Έβαλα ένα cd του Χάρη και του Πάνου –που τόσο σου άρεσαν– και σε άκουγα να σιγομουρμουρίζεις τα τραγούδια.
Σε τέτοια απλά πράγματα σε βρίσκαμε. Εκεί γούσταρες να έχεις καταφύγιο.
Δυστυχώς όμως, αυτά τα απλά πράγματα χτυπήθηκαν άγρια σε όλη σου τη ζωή.
Πίκρες, αρρώστιες από νωρίς. Δεν το έβαζες κάτω όμως. Το πάλευες πάντα.
Και μικρός και μεγαλύτερος.
Σε θυμόμαστε στις πλημμύρες, που σου κατέστρεψαν ό,τι είχες και δεν είχες. Άντεξες.
Όπως εδώ σήμερα, έτσι και τότε, ήμασταν όλοι εκεί.
Και σε είδαμε να ξαναχαμογελάς, τη μέρα που όταν τελειώσαμε από όλες τις επισκευές στο σπίτι σου, κάτσαμε στο φτωχικό σου να πιούμε ένα τσίπουρο.
Και είπαμε όλοι «ας είναι το τελευταίο χαστούκι της ζωής».
Δυστυχώς όμως, όσο γενναιόδωρος ήσουν εσύ, τόσο άδικη στάθηκε η μοίρα μαζί σου.
Το τελευταίο χτύπημα, έμελε να είναι και το μοιραίο.
Σαράντο, θα σε θυμόμαστε πάντα σαν έναν τίμιο, απλό, καθαρό αγωνιστή της ζωής.
Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που σε χαρακτήρισαν, και τις ξαναθυμόμαστε όλοι τούτες τις μέρες, μετά το φευγιό σου.
Η οργάνωσή σου, η ΚΟΕ και ο Δρόμος που τον διάβαζες επιμελώς, θρηνούν.
Οι δημοτικές παρατάξεις του ΑΣΙ και της Αλληλέγγυας Πόλης που είχες έντονη δράση μαζί τους, θρηνούν.
Οι επιτροπές στη γειτονιά σου, το club της St.Pauli που συμμετείχες χρόνια τώρα, όλοι είμαστε πιο φτωχοί.
Σαράντο, φίλε ακριβέ, σε χαιρετούμε.
Σε χαιρετούμε με τους στίχους από το τραγούδι που άκουσες στο νοσοκομείο και σου άρεσε πολύ.
“… ο μικρός μου αδερφός,
ούτε φως, ούτε καπνός, ούτε τζάμι στο φεγγίτη.
Γράφει λόγια στο νερό, στα πηγάδια ρίχνει πέτρες,
στου Θεού το φιλιατρό, με σκοινιά τραβά δραπέτες.
Τους τραβά έξω στο φως κι ύστερα φεύγει σκυφτός,
στα βουνά, στις μαύρες πέτρες…”
Καλό ταξίδι.»
Ο αποχαιρετισμός του Τάσου Καρβουνιάρη
«Πού πας τώρα φίλε; Γιατί δεν περιμένεις αυτήν την άνοιξη, και τις επόμενες που θα έρθουν; Θα είναι ευωδιαστές. Ζεστές σαν την καρδιά σου. Θα είναι όμορφες. Πολύχρωμες σαν τα όνειρά σου. Θα είναι γεμάτες πλατείες. Και θα παίζουν τραγούδια. Θα είναι ο σκύλος σου. Και θα παίζει με τα μπαλόνια.
Πού πας τώρα φίλε; Οι σύντροφοι ετοιμάζουν τα πανό. Το απόγευμα ποδόσφαιρο στο καφενείο. Έρχεται άνοιξη σπουδαία. Πρέπει να τη δεις. Θέλεις όμως πολύ να φύγεις. Πήγαινε αγόρι, ξεκουράσου. Πήγαινε αδερφέ μας, φίλε μας, σύντροφέ μας. Η ζωή σου ήταν σύντομη. Η εντολή σου σε μας είναι, να απελευθερώσουμε τον Άνθρωπο. Πήγαινε Σαράντο… Θα το κάνουμε…»
