Του Αντώνη Νταβανέλλου.
Το νεοϊδρυθέν «Βήμα» αποτελεί μια θετική πρωτοβουλία και μια καλή εξέλιξη στην Αριστερά. Με τις θέσεις του για το μνημόνιο, το χρέος, το ευρώ και τις τράπεζες, στηρίζει μια ριζοσπαστική – αριστερή «πλατφόρμα» αντιμετώπισης της κρίσης. Η ίδια η συγκρότησή του αποτελεί μια ιδεολογικοπολιτική επίθεση στο σεχταρισμό που, στις σημερινές συνθήκες, οδηγεί κάποια τμήματα της Αριστεράς στην επανάπαυση και την παθητικότητα.
Η αρχική σύνθεσή του, δημιουργεί δυνατότητες αλλά και περιορισμούς. Πιέζει την ηγεσία του ΣΥΝ, πιέζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει κάποιες δυνατότητες επικοινωνίας με κόσμο του ΚΚΕ. Όμως, αν περιοριστεί σε μια μορφή «επανασύνδεσης» τμημάτων που δημιούργησε η κρίση του ΚΚΕ στη δεκαετία του ’80, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στους φιλόδοξους στόχους που βάζει για το σήμερα.
Η δυναμική του, τουλάχιστον στην αρχή, οφείλεται στην αναφορά στο διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς. Αρκετά χρόνια μετά την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ –που άνοιξε προδρομικά αυτή τη συζήτηση– αποδεικνύεται και πάλι ότι αυτές οι ιδέες συγκινούν, ευρύτερα, τμήματα αγωνιστών-στριών της Αριστεράς. Όσοι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ πήραμε, από παλιότερα, αυτές τις ευθύνες, δεν έχουμε κανένα λόγο ενόχλησης από αυτόν τον «ανταγωνισμό». Αντίθετα: οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που δίνουν τη μάχη μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύονται από την εμφάνιση του «Βήματος».
Επίσης, τμήματα που μπαίνουν τώρα στην υπόθεση της ενότητας στη δράση της Αριστεράς, ξεκινώντας από άλλες αφετηρίες, έχουν αρκετά να κερδίσουν από τις εμπειρίες μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρομαι, κυρίως, στην πεποίθηση ότι δεν είναι πλέον αρκετή η αναφορά στην «Ενότητα». Ότι όλοι έχουμε την υποχρέωση να συγκεκριμενοποιούμε την αντισεχταριστική πολιτική μας σε πρωτοβουλίες, σε συμμαχίες, σε παρεμβάσεις σύνδεσης με τον κόσμο της εργασίας που υφίσταται μια επίθεση ιστορικών διαστάσεων.
Το «Βήμα» –όπως και όλοι μας– θα κριθεί από το ρόλο του στις μάχες των μηνών που έρχονται. Οι εξελίξεις στον ΣΥΝ, η ίδρυση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, η εμφάνιση του «Βήματος», βάζουν το καθήκον του συντονισμού –με σοβαρά και προσεκτικά βήματα– όλων των κομματιών της Αριστεράς που επιλέγουν την αντισεχταριστική στάση, σε συνδυασμό με την επιμονή στη ριζοσπαστική – αριστερή πολιτική. Και όλα αυτά, όχι βέβαια με αναφορά στον εαυτό μας, αλλά στις υποχρεώσεις της πάλης, της κλιμάκωσης της αντίστασης, της δέσμευσης στην προοπτική ενός ευρύτερου εργατικού – λαϊκού μετώπου που θα μπορεί πραγματικά να απειλήσει με ανατροπή την κυβέρνηση και τους επιτηρητές.
Να προσθέσω μια τελευταία παρατήρηση: Είναι εύκολη η έμφαση σε τακτικές «αυτο-οργάνωσης» σε «αμεσοδημοκρατικές» -τάχα– μεθόδους κ.λπ. Η συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΝ αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι τέτοιες γενικόλογες ιδέες μπορεί να είναι αρκετά δημαγωγικές και τελικά αποπροσανατολιστικές. Η επιμονή σε «μετωπικές» λογικές, η επιμονή στην ενότητα στη δράση, δεν μπορεί να συνδυάζεται με επίθεση στις υπαρκτές οργανώσεις της Αριστεράς. Επίθεση που, στις σημερινές συνθήκες, δεν οδηγεί σε ανασυγκρότηση, αλλά σε διαλυτισμό.
* Ο Αντώνης Νταβανέλλος είναι συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, στέλεχος της ΔΕΑ.
