Η ζωγράφος Κική Περιβολάρη μιλά στον Δρόμο για τη νέα της έκθεση. Συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή
Ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 17 Νοεμβρίου 2013 η νέα έκθεση της ζωγράφου Κικής Περιβολάρη, Κόκκινες πόλεις, η οποία φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη στο Ρουφ (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου).
«Οι κόκκινες πόλεις», όπως γράφει στο σημείωμά της στον κατάλογο της έκθεσης η ζωγράφος, «συναρμολογούν έναν “άλλο κόσμο” παγκοσμιοποιημένης φρίκης. Γάζα. Μπαγκλαντές. Σημείο Μηδέν. Ένας κόσμος κυριολεκτικά κρεμασμένος στο καρότσι του super market που γίνεται προέκταση των χεριών μας. Επιλέγω το χαρτί τα τελευταία χρόνια στη δουλειά μου. Εύφθαρτο και πανίσχυρο, σημαντικός μετασχηματιστής ενέργειας, μοιράζει ιδέες σαν δένδρο που περπατάει. Μια κινούμενη πόλη εικόνων. Το ανθρώπινο στοιχείο, χωρίς να είναι οπτικά παρόν, υποδηλώνεται σαν σώμα ονείρου πίσω από παράθυρα, πάνω σε γέφυρες, μέσα στους ναούς της αλαζονείας μας. Οι ημέρες μεγαλείου εμφανίζουν σημεία τέλους. Μια άλλη συχνότητα συνειδητότητας ίσως μας επιτρέψει να νιώσουμε τον ιστό της ύπαρξης», καταλήγει η κ. Περιβολάρη.
Η Έφη Φρυδά παρατηρεί για τις «κόκκινες πόλεις» -από τον κατάλογο της έκθεσης: «Η Κική Περιβολάρη επιλέγει υλικά εύκαμπτα αφηγούμενη ιστορίες πολλών, και τη δική μας μαζί, κεντράροντας στην πανταχού κρυμμένη ομορφιά που μάχεται την ωμότητα της εποχής. Μετουσιώνει τον όλεθρο και το πένθος φτιάχνοντας ένα ρούχο ζεστό και μεταξένιο που μας ανασυντάσσει και μας τυλίγει με φροντίδα. Ξόρκι στο φόβητρο του τρόμου».
Κυρία Περιβολάρη, ο κόσμος των Κόκκινων πόλεών σας, συναρμολογείται από χαρτί. Ένα εύθραυστο αλλά και πανίσχυρο υλικό, όπως ισχυρίζεστε. Θα ήθελα, πριν αναφερθείτε, σε ενδεχόμενους συμβολισμούς του υλικού αυτού, να μας κάνετε μια συνοπτική περιήγηση στην έκθεση η οποία να εξηγεί αλλά και να παροτρύνει το θεατή να την επισκεφθεί.
Οι «κόκκινες πόλεις» αναπτύσσονται σε 4 θεματικές ενότητες: Γάζα-Μπαγκλαντές-σημείο μηδέν-μετανάστευση. Είναι κόκκινες γιατί είναι θυσιασμένες σε βωμούς αλαζονείας, παιχνίδια επικράτησης και κέρδους.
Το υλικό που χρησιμοποίησα είναι το χαρτί, εφήμερο όπως ακριβώς και η ζωή μας. Αυτό μας το υπενθυμίζουν συχνά οι βουδιστικές μαντάλες στις ανατολικές κοινωνίες αλλά και στις δυτικές. Είναι σήματα-σύμβολα γεωμετρικά που φτιάχνονται με πολύ κόπο, συνήθως με χρώματα σε μορφή σκόνης. Λειτουργούν σαν κεραίες για να προσελκύσουν θετικές ενέργειες και ύστερα καταστρέφονται. Έχει σημασία η διαδικασία παραγωγής και όχι το τελικό προϊόν.
Το έργο Οι ψυχές της Γάζας και το μεταναστευτικό είναι ακριβώς στην ίδια λογική. Ένα ταξίδι στην ύπαρξη, μια ερώτηση, μια προσευχή!
Παραμένει το «χαρτί» ιστορική πηγή έκφρασης αλλά και δυναμικός φορέας ιδεών και τεχνών ή μήπως «κατάντησε» στους καιρούς μας χρηστικό, διαφημιστικό περιτύλιγμα με ότι αυτό συνεπάγεται για τις τέχνες και τα γράμματα;
Τα πάντα αλλάζουν και στη θέση τους μπαίνουν άλλα. Ακόμη και το βιβλίο, όπως το ξέραμε σήμερα, έγινε προϊόν τεχνολογίας χωρίς μυρωδιά και ήχο. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει το ίδιο, είναι συμπαντικός νόμος – είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι.
Οι καλλιτέχνες ζουν και δουλεύουν ατομικά. Απουσιάζουν δηλαδή συλλογικές και οραματικές προσπάθειες του παρελθόντος που ενέπνεαν την τέχνη. Ποιες οι συνέπειες αυτής της μοναξιάς;
Δεν μπορεί να υπάρξει ατομικότητα χωρίς συλλογικότητα και συλλογικότητα χωρίς ατομικότητα… Εκπαιδεύουμε το «εγώ» για να γίνουμε «εμείς», ενώ το «εμείς» έχει ανάγκη από ένα εκλεπτυσμένο «εγώ» που δεν ζει με αναισθησία.
