Σχόλιο σχετικά με την πρόταση της ΚΟΕ για το «μέτωπο». Του Δημήτρη Σαραφιανού.
Η περίοδος που βρισκόμαστε είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Η αναίρεση κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα εξοργίζει τις λαϊκές μάζες, δημιουργεί συνθήκες κρίσης και αποσταθεροποίησης της συναίνεσης. Δεν παράγει, όμως, αυθόρμητα και γραμμικά τα αναγκαία κινηματικά μεγέθη, ούτε -πολλώ, δε, μάλλον- μια μαζική πολιτική πρακτική ρήξης και ανατροπής. Χρειάζεται συνεπώς -και για τις μάχες που έρχονται- η αναγκαία πολιτική και οργανωτική προετοιμασία. Για να συμβεί αυτό, πρέπει τα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς να υπερβούν σεχταρισμούς και ιδεοληψίες, έτσι ώστε να στρατευτούν αποτελεσματικά στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στο κίνημα, αλλά και να συσπειρωθούν σε ευρύτερες μετωπικές προσπάθειες, στη βάση όμως συγκεκριμένων πολιτικών σχεδίων που θα πατούν στις υπαρκτές ανάγκες της περιόδου και θα εμπνέουν ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Συγκεκριμένα:
1. Η πρωτοβουλία συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων είναι μια εξαιρετικά σημαντική και αναγκαία προσπάθεια, δεν επαρκεί, όμως, σε μια περίοδο που ο βαθμός συνδικαλιστικής εκπροσώπησης παραμένει χαμηλός. Απαιτείται, συνεπώς, η δημιουργία νέων θεσμών οργάνωσης της πάλης και της αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, μέσα από πλατιές λαϊκές συνελεύσεις.
2. Για να ενταθεί η πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων δεν αρκεί η οργή ενάντια στα μέτρα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, πρέπει να πιστέψουν ότι με την πάλη τους μπορούν να ανατρέψουν αυτή τη νεοφιλελεύθερη απάντηση στην κρίση (και μαζί μ’ αυτή να ανατρέψουν και την κυβέρνηση του ΔΝΤ). Πρέπει να εμπνευσθούν από ένα πολιτικό σχέδιο άμεσο, ρεαλιστικό και σύμφωνο με τα λαϊκά συμφέροντα: στοιχεία ενός τέτοιου σχεδίου είναι, κατά τη γνώμη μας, η έξοδος από την ΟΝΕ με στάση πληρωμών-διαγραφή χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και αύξηση του κοινωνικού μεριδίου για τις δυνάμεις της εργασίας.
Άλλες λογικές, όπως αυτή του αριστερού ευρωπαϊσμού, της στήριξης του σκληρού ενιαίου νομίσματος, μπορεί να εκφράζουν τις αγωνίες νέων μικροαστικών στρωμάτων που κατέκτησαν ένα σημαντικό μερίδιο κοινωνικού πλούτου, πλην, όμως, ούτε προωθούν τα λαϊκά συμφέροντα, ούτε και θα βοηθήσουν τους φορείς τους, καθώς η όξυνση της κρίσης με σκληρό νόμισμα οδηγεί στην αργεντινοποίηση και τη βίαιη συμπίεση των μεσοστρωμάτων. Αντίστοιχα, η λογική του απομονωτισμού, η άρνηση των μεταβατικών στόχων, η απλή επίκληση του σοσιαλιστικού παράδεισου, που είναι απορίας άξιο πώς θα επιτευχθεί αν δεν υπάρξουν, σήμερα, κατακτήσεις, οδηγεί στην αποδοχή της ήττας. Επειδή, όμως, υπάρχουν αυτές οι διαφορετικές κατευθύνσεις και μέσα στην Αριστερά δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, δυνατή η συγκρότηση ευρύτερων μετώπων, ούτε στη βάση της παναριστεράς, ούτε στη βάση του αντινεοφιλελευθερισμού, ούτε στη βάση του κινηματισμού. Είναι, όμως, πράγματι δυνατή, αλλά και αναγκαία η συγκρότηση ευρύτερων πολιτικών προτάσεων στη βάση αυτού του προγράμματος εργατικής απάντησης στην κρίση που θα μπορούσε να δοκιμασθεί και στις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές που αποτελούν μια κεντρική πολιτική μάχη.
3. Η σταθεροποίηση κοινωνικών κατακτήσεων για τους εργαζομένους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εάν αναπτύσσονται μαζικές αντιστάσεις που θα αμφισβητούν την κυριαρχία του αστισμού και που θα προβάλουν το αίτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν η πρώτη που έθεσε τις βασικές κατευθύνσεις ενός μεταβατικού προγράμματος εργατικής απάντησης στην κρίση. Η περαιτέρω συγκρότηση και διεύρυνση του μετώπου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι, συνεπώς, για μας αναγκαία προϋπόθεση και για την προώθηση ευρύτερων πολιτικών προτάσεων, όπως αυτή που διατυπώσαμε παραπάνω.
* Ο Δημήτρης Σαραφιανός είναι στέλεχος της ΑΡΑΣ.
