Κρίσιμο ζήτημα η οργάνωση ενός παγκόσμιου κύματος συμπαράστασης στη χώρα μας. Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στη δεκαετία του 1990, οι Σερβοβόσνιοι νικούσαν σε όλα τα μέτωπα. Ο Μιλόσεβιτς όμως δεν ήθελε να μπουν στο Σεράγεβο. Ο Μλάντιτς κάθισε στους γύρω λόφους και πολιορκούσε την πρωτεύουσα της Βοσνίας. Κάπου-κάπου, οι δυνάμεις του έριχναν και κανέναν όλμο.
Αυτό που δεν κατάλαβαν Μλάντιτς και Μιλόσεβιτς ήταν ότι κάθε φορά που ένας όλμος έσκαγε στο Σεράγεβο, έδινε την ευκαιρία στις δυτικές τηλεοράσεις να δημιουργήσουν παγκοσμίως την εικόνα των «σφαγέων Σέρβων». Η «εικόνα» αυτή ήταν η κύρια προϋπόθεση που έκανε τελικά δυνατό το αδιανόητο: Να βομβαρδίσει το ΝΑΤΟ το Βελιγράδι της αντίστασης και του Τίτο, της αυτοδιαχείρισης και των Αδέσμευτων, στολίδι Ανατολής και Δύσης. (Αυτό ήταν ένα κολοσσιαίο σφάλμα του Μιλόσεβιτς, ένα δεύτερο κολοσσιαίο ήταν επίσης ότι ήλπιζε πως θα έρθουν οι Αμερικανοί να τον βοηθήσουν εναντίον της Γερμανίας. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε απολύτως τίποτα όσο οι Γερμανοί κατέστρεφαν, εκτός από τη Σερβία, τη δική τους εικόνα και την Ευρώπη, όπως τώρα καταστρέφουν, εκτός από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον εαυτό τους. Μετά ήρθε, όχι βέβαια για να σώσουν τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους, τους οποίους αποτέλειωσε, αλλά για να θερίσει τη σπορά και να ξαναγίνει επικυρίαρχη στα Βαλκάνια).
Κλειδί οι καμπάνιες
Χωρίς τις «επικοινωνιακές», προπαγανδιστικές «καμπάνιες μίσους» κατά της Σερβίας, του Ιράκ, της Λιβύης, δεν ήταν πολιτικά δυνατές οι στρατιωτικές επιθέσεις της Δύσης που ακολούθησαν. Χωρίς την καμπάνια μίσους και συκοφαντιών κατά της Ελλάδας από τα γερμανικά και ευρύτερα δυτικά Μέσα το 2009-10, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει η οικονομική επίθεση της συμμαχίας Γερμανίας και αγορών και το αδιανόητο της εισόδου του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα, ούτε βέβαια η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία του χρήματος (όπως παραλείπουν να επισημαίνουν όσοι προτιμούν να εστιάζονται στον μικρό, τη Γερμανία, «νταβατζή» για να βγάζουν λάδι τον μεγάλο και παγκόσμιο).
Ισχύει και το αντίστροφο, οι πόλεμοι του Βιετνάμ και της Αλγερίας δεν κερδήθηκαν μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά εξίσου στις πλατείες και τους δρόμους της Ευρώπης και της Αμερικής. Στο εξωτερικό γνώρισε επίσης η ελληνική χούντα τη μεγαλύτερη ήττα και απομόνωση. Από την Επανάσταση του 1821 και δώθε, όλα τα ελληνικά κινήματα προκάλεσαν ένα μεγάλο κύμα συμπάθειας από τα μεγαλύτερα πνεύματα της Ευρώπης, τον Βύρωνα, τον Ουγκό, τον Ντελακρουά, τον Πικάσο, τον Ελιάρ, τον Καμί και πάμπολλους άλλους.
Για να μπορέσουν η Ελλάδα και η Κύπρος, τα δύο κράτη που απέκτησε στο διάβα της Ιστορίας του ο ελληνικός λαός, να δώσουν με κάποιες πιθανότητες τον «υπέρ πάντων αγώνα» για την ανατροπή των αποικιοκρατικών δεσμών των δανειακών και μνημονίων, πέραν πολλών άλλων προϋποθέσεων και μιας σοβαρότατης πολυεπίπεδης προετοιμασίας που απαιτούνται, η αντιμνημονιακή Ελλάδα, προπάντων ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουν να πραγματοποιήσουν μια τεράστια, καλά οργανωμένη, υψηλού επιπέδου ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική καμπάνια για την υπεράσπιση Ελλάδας και Κύπρου. Χωρίς τέτοια προσπάθεια, με το σημερινό πολιτικό κλίμα για την Ελλάδα να κυριαρχεί στην Ευρώπη, ο ελληνικός αγώνας είναι εκ των προτέρων καταδικασμένος, η «ομάδα» έχει χάσει προτού μπει στο γήπεδο. Ήδη έχει χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος.
Μια προσπάθεια που έμεινε μισή
Το φθινόπωρο του 2011 ο Μίκης Θεοδωράκης μου έκανε την τιμή να μου αναθέσει τη συγγραφή μιας έκκλησης για τη σωτηρία του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30/10/2011). Η έκκληση, που έμεινε γνωστή ως Έκκληση Γλέζου-Μίκη υπεγράφη επίσης από τον Αλέξη Τσίπρα και μια σειρά προσωπικοτήτων από όλη την Ευρώπη, περιλαμβανομένων των ηγετών της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς. Επί δύο χρόνια ήταν ανηρτημένη στην πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και, φοβούμαι, ήταν το μόνο ολοκληρωμένο υλικό εκεί που συνέδεε την ελληνική με την ευρωπαϊκή κρίση, αναδεικνύοντας την κεντρικότητα της ελληνικής καταστροφής για το ευρωπαϊκό θέμα. Δυστυχώς, η ιστοσελίδα του ΚΕΑ παραμένει εξαιρετικά φτωχή για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει ένα σωρό υλικά για διάφορα θέματα, τίποτα όμως που να αντανακλά -έστω και από μακριά- το βάθος της ελληνικής τραγωδίας.
Είχαμε συμφωνήσει τότε (2011) με τον Θεοδωράκη και τον Τσίπρα, να κάνουμε αμέσως ένα μεγάλο διεθνές συνέδριο στη βάση αυτής της έκκλησης. Αν είχε αρχίσει από τότε μια διεθνής καμπάνια και μια συζήτηση με άλλους Ευρωπαίους, όχι αναγκαστικά της ριζοσπαστικής αριστεράς, ενδεχομένως θα ήταν δυσκολότερο για Βρυξέλλες, Παρίσι και Βερολίνο να παρέμβουν τόσο σκαιά στις εκλογές του 2012, συμβάλλοντας καθοριστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα και τη συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής, αλλά και, αντιστρόφως, θα ’παιρνε κουράγιο κι ο ελληνικός λαός.
Δυστυχώς και τότε και αργότερα, η ελληνική και ευρωπαϊκή Αριστερά απέφυγε να δράσει. Έγιναν διάφορες «αντικαπιταλιστικές» συνάξεις, όπως στη Φλωρεντία, την Τυνησία, το Alter Summit στην Αθήνα, βγήκαν διάφορα κείμενα για την κατάσταση στο Μαγκρέμπ, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και πολλά άλλα θέματα. Κανένας όμως, δυστυχώς, δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να συντάξει δέκα σειρές, βρε αδερφέ, σε οποιαδήποτε από αυτές τις συγκεντρώσεις, μια δήλωση δηλαδή αγανάκτησης και αλληλεγγύης για τη δολοφονία ενός ευρωπαϊκού λαού και του κράτους του!
(Στο επόμενο φύλλο διαβάστε το δεύτερο μέρος)
konstantakopoulos.blogspot.com
