Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Ο ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια κυρίως, ως βασικός βραχίονας του κράτους στη χειραγώγηση του κόσμου λειτούργησε άψογα.
Χωρίς να εμφανιστεί αυτή τη φορά η ενοχλητική ρωγμή της συμπόρευσης εργαζομένων στα Μέσα με όλους τους απεργούς της Πέμπτης. Τα μέλη της πλειοψηφίας στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ υπακούοντας σε εντολές και στις απειλές των εργοδοτών και των golden boys διευθυντών τους, ύψωσαν και τυπικά το τείχος ανάμεσα στο δημοσιογραφικό κλάδο και την κοινωνία. Από νωρίς εστάλησαν τα μηνύματα ότι στα κανάλια θα σπάσει η απεργία. Και επειδή κανείς από το συνδικαλιστικό όργανο δεν μπορούσε και δεν ήθελε να υποστηρίξει την κινητοποίηση, την ανέστειλαν! Το πρόσχημα της ανάγκης για δήθεν ενημέρωση της κοινής γνώμης, δυστυχώς, χρησιμοποιήθηκε με άγνοια, ανοησία ή με δόλο, από συγκεκριμένη μερίδα δημοσιογράφων που συγκέντρωσε υπογραφές με αίτημα «να μην απεργούν οι δημοσιογράφοι ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους». Ποτέ άλλοτε δεν διαμαρτυρήθηκαν για τα έκτροπα της παραπληροφόρησης του κλάδου ή τη συκοφάντηση των λαικών αγώνων.
Η εκπεμπόμενη ενημέρωση το ίδιο βράδυ και την επόμενη είναι κόλαφος και για αυτούς. Τα γυμνά και ημίγυμνα των καλλιστείων τσόντας του Star κυριάρχησαν σε πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές, οι αποπροσανατολιστικές ανθρωποφαγικές επιχειρήσεις αναζήτησης φοροφυγάδων σαν τον Τόλη Βοσκόπουλο για να ικανοποιηθεί η αρένα, οι εσωκομματικοί καυγάδες και πολιτικοί εκβιασμοί για συγκεκριμένα μέλη της κυβέρνησης, κυριάρχησαν από το απόγευμα. Και φυσικά στο πρώτο στασίδι για την άσκηση του υπέρτατου δικαιώματος της ενημέρωσης, έπιασαν τα γνωστά μέλη της «συμμαχίας των προθύμων» στην επιβολή της μπότας του Δ.Ν.Τ και των μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου. Τα πλάνα της απεργιακής διαδήλωσης δεν διήρκησαν ούτε τρία λεπτά. Τα ρεπορτάζ για την πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες σε όλους τους χώρους δουλειάς ούτε καν μπήκαν σε συσκέψεις εφημερίδων. Και μόνο η χαρά που έδειχναν τα πρόθυμα παγαλάκια της τηλε-οθόνης στην κατάφωρα παράνομη ενέργεια των δυνάμεων καταστολής να προβούν σε εκατοντάδες προσαγωγές, φθάνει ως απόδειξη.
Και αφού δεν έγιναν επεισόδια, η διαδήλωση μπήκε στο ράφι και σε πρώτο πλάνο συνεχίστηκε η εργολαβία πληροφόρησης από τα «παπαγαλάκια». Το σοβαρότερο όλων είναι ότι και τυπικά ο δημοσιογραφικός κλάδος αποδέχθηκε το ρόλο του «εχθρού» της κοινωνίας, αποκτώντας εκτός των άλλων και τον χαρακτηρισμό του απεργοσπάστη.
