Του Γιώργου Κατερίνη.
Οι εξελίξεις στα ΜΜΕ είναι ραγδαίες. Κάθε μέρα κάποιο Μέσο ανακοινώνει είτε μειώσεις μισθών, είτε απολύσεις, είτε απλά παύ ση εργασιών. Μια φούσκα που για χρόνια διογκωνόταν, με μας μοιραίους παρατηρητές, μένει μετέωρη στον αέρα, έτοιμη για την απότομη προσγείωση.
Οι εξελίξεις στα ΜΜΕ είναι ραγδαίες. Κάθε μέρα κάποιο Μέσο ανακοινώνει είτε μειώσεις μισθών, είτε απολύσεις, είτε απλά παύ ση εργασιών. Μια φούσκα που για χρόνια διογκωνόταν, με μας μοιραίους παρατηρητές, μένει μετέωρη στον αέρα, έτοιμη για την απότομη προσγείωση.
Όλοι γύρω κραυγάζουν αγωνιούντες, δήθεν, για τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν αν σκάσει η φούσκα του Τύπου. Χρέη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ ακούγονται, διαφημιστικές και media shop σαλπάρουν για αλλού ή προσφεύγουν σε δικαστικά τερτίπια, εφημερίδες κλείνουν ή αναμορφώνονται, περιοδικά συρρικνώνονται ή περνούν στο διαδίκτυο, νέα Μέσα εφευρίσκονται κι όλα αυτά πάνω στην ίδια την παλιά πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που εδώ και μια τουλάχιστον δεκαετία αναπτυσσόταν δίπλα μας κι εμείς την αγνοούσαμε: ανασφάλιστη εργασία, αρρύθμιστο περιβάλλον λειτουργίας των Μέσων (παλιών και… νέων), μηδαμινή ποιότητα ενημέρωσης, εξάρτηση από κάθε λογής συμφέροντα – μεγάλα έργα, εφοπλισμός, ενέργεια, τουρισμός, πολιτισμός…
Δεκάδες χιλιάδες οι απασχολούμενοι στα Μέσα ενημέρωσης, με ελάχιστους πλέον να εργάζονται με κάποια στοιχειώδη σύμβαση εργασίας, με ακόμη λιγότερους ασφαλισμένους στα άλλοτε κραταιά ταμεία του Τύπου. Η ευελιξία που τώρα εξαπλώνεται σε κάθε χώρο εργασίας, στον λαμπερό κόσμο της τηλεόρασης, του διαδικτύου, των περιοδικών δοκιμάστηκε και ευδοκίμησε την προηγούμενη δεκαετία. Ήταν μια πραγματικότητα που τα συνδικάτα μας έκαναν πως δεν έβλεπαν για πολλά-πολλά χρόνια. Ήταν το ρεπορτάζ που αρνούμασταν να κάνουμε. Και τώρα στα στερνά, που συνδικάτα κι εργαζόμενοι φάνηκε να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, ο λόγος δεν είναι άλλος παρά η αναγκαστική μεταβολή του τοπίου και για όσους ως τώρα απολάμβαναν μια στοιχειώδη σταθερότητα κι ασφάλεια.
Εργαζόμενοι συντάκτες που χρόνια τώρα υπογράφουν κείμενα ή στρέφουν τα μικρόφωνα ενάντια σε «συντεχνιακά συμφέροντα», ενάντια σε «βολεμένους και τεμπέληδες», ενάντια σε «υψηλόμισθους και κρατικοδίαιτους», ανακαλύπτουν ότι πρέπει να προσφέρουν μέρος των αποδοχών τους στα αφεντικά τους αν θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται. Σήμερα πρέπει να αποφασίσουν και οι ίδιοι για το μέλλον τους. Αλλά πώς, αφού είναι πιο μόνοι κι απομονωμένοι από ποτέ;
Κι εδώ αρχίζει η ενδοσκόπηση. Μήπως να υπογράψουμε και να σωθούμε; Μήπως να έρθει η ΕΣΗΕΑ και τα λοιπά σωματεία να συνυπογράψουν με τα αφεντικά μας τις μειώσεις που απαιτούν; Τι θα αλλάξει με λίγα ευρώ λιγότερα;
Κι όμως. Κι ίδιοι γνωρίζουν ότι όπου εφαρμόζονται περικοπές μισθών, ακολουθούν και απολύσεις, όπου ελαστικοποιείται η εργασία, ακολουθεί και η ευελιξία σε κάθε εργοδοτική απαίτηση.
Υπάρχουν περήφανοι συνάδελφοι που αντιστέκονται και απαιτούν μια αγωνιστική απάντηση. Πολλοί το πληρώνουν: στοχοποιούνται κι απολύονται. Όμως δείχνουν ένα δρόμο αξιοπρέπειας. Γιατί να μην τους ακολουθήσουμε;
Δεκάδες χιλιάδες οι απασχολούμενοι στα Μέσα ενημέρωσης, με ελάχιστους πλέον να εργάζονται με κάποια στοιχειώδη σύμβαση εργασίας, με ακόμη λιγότερους ασφαλισμένους στα άλλοτε κραταιά ταμεία του Τύπου. Η ευελιξία που τώρα εξαπλώνεται σε κάθε χώρο εργασίας, στον λαμπερό κόσμο της τηλεόρασης, του διαδικτύου, των περιοδικών δοκιμάστηκε και ευδοκίμησε την προηγούμενη δεκαετία. Ήταν μια πραγματικότητα που τα συνδικάτα μας έκαναν πως δεν έβλεπαν για πολλά-πολλά χρόνια. Ήταν το ρεπορτάζ που αρνούμασταν να κάνουμε. Και τώρα στα στερνά, που συνδικάτα κι εργαζόμενοι φάνηκε να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, ο λόγος δεν είναι άλλος παρά η αναγκαστική μεταβολή του τοπίου και για όσους ως τώρα απολάμβαναν μια στοιχειώδη σταθερότητα κι ασφάλεια.
Εργαζόμενοι συντάκτες που χρόνια τώρα υπογράφουν κείμενα ή στρέφουν τα μικρόφωνα ενάντια σε «συντεχνιακά συμφέροντα», ενάντια σε «βολεμένους και τεμπέληδες», ενάντια σε «υψηλόμισθους και κρατικοδίαιτους», ανακαλύπτουν ότι πρέπει να προσφέρουν μέρος των αποδοχών τους στα αφεντικά τους αν θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται. Σήμερα πρέπει να αποφασίσουν και οι ίδιοι για το μέλλον τους. Αλλά πώς, αφού είναι πιο μόνοι κι απομονωμένοι από ποτέ;
Κι εδώ αρχίζει η ενδοσκόπηση. Μήπως να υπογράψουμε και να σωθούμε; Μήπως να έρθει η ΕΣΗΕΑ και τα λοιπά σωματεία να συνυπογράψουν με τα αφεντικά μας τις μειώσεις που απαιτούν; Τι θα αλλάξει με λίγα ευρώ λιγότερα;
Κι όμως. Κι ίδιοι γνωρίζουν ότι όπου εφαρμόζονται περικοπές μισθών, ακολουθούν και απολύσεις, όπου ελαστικοποιείται η εργασία, ακολουθεί και η ευελιξία σε κάθε εργοδοτική απαίτηση.
Υπάρχουν περήφανοι συνάδελφοι που αντιστέκονται και απαιτούν μια αγωνιστική απάντηση. Πολλοί το πληρώνουν: στοχοποιούνται κι απολύονται. Όμως δείχνουν ένα δρόμο αξιοπρέπειας. Γιατί να μην τους ακολουθήσουμε;
Σχόλια
