Του Πέτρου Δημητρόπουλου
Όταν το λαϊκό και εργατικό κίνημα είναι σε εγρήγορση, είναι σε άνθηση, είναι σε αγωνιστική έξαρση, είναι με το όπλο παρά πόδα, είναι σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, είναι καθημερινά και πιο μαζικό, διεκδικητικό, με πολιτικοποίηση του αγώνα, τότε τι κάνει μια αριστερή, μια ριζοσπαστική κυβέρνηση;
Για να θωρακίσει όλο αυτό το μέτωπο, σε ένα εχθρικό περιβάλλον έρχεται και φτιάχνει νόμους που διευκολύνουν το κίνημα και θεσμοθετούν έτσι ώστε να ρυθμίσουν με νόμο την λαϊκή απαίτηση… (ΣΣΕ, εργασιακά δικαιώματα, κυριακάτικη εργασία κλπ) Δηλαδή, απλά ισχυροποιεί την θέση των εργαζομένων και του κινήματος έναντι των αυθαιρεσιών.
Όταν, όμως, σ’ ένα ξεχαρβαλωμένο και αίολο εργασιακό τοπίο, που η εργοδοτική αυθαιρεσία είναι νόμος, ξεπουλάς τα πάντα αλλά λες ότι κέρδισες εργασιακά δικαιώματα, ΣΣΕ, όχι ομαδικές απολύσεις κ.λπ., είναι τουλάχιστον για γέλια. Είναι σαν να είσαι σε μια περιοχή που κυβερνά η μαφία κι εσύ ζητάς να βάζουν σιγαστήρα κατά την εκτέλεση…
Διότι δεν ισχύει πια κανένας νόμος, δεν υπάρχει ωράριο, δεν υπάρχει τήρηση ΣΣΕ. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αυθαιρετεί και ισχύει ο δικός του νόμος. Ο νόμος της ζούγκλας.
Δεν γνωρίζουν για τις συμβάσεις μιας ημέρας; Δεν ξέρουν για εργασία 28 ημερών το μήνα; Δεν ξέρουν πως έχει καταργηθεί το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα; Δεν ξέρουν για την απαγόρευση συνδικαλισμού; Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες και είναι γνωστά. Άρα, όλα αυτά λέγονται για τα μάτια του κόσμου. Είναι κενό γράμμα. Γνωρίζουν πως και τώρα υπάρχουν νόμοι αλλά δεν τηρούνται…
Για κλάματα είναι το συνδικαλιστικό και μαζικό κίνημα που δεν αντιδρά. Για κλάματα είναι ο καθένας μας ξεχωριστά, μιας και εκλαμβάνουν την μη αντίδραση ως ανοχή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο η φυσική αντίδραση. Δεν φτάνει το σιωπηρό και από τον μικρόκοσμο του καθένα σιχτίρισμα, αυτό τους βολεύει…
