Ανακοίνωση του Συνδέσμου Πολιτών Ρήγας
Η κοινή διαπίστωση, τροφοδοτημένη από την ίδια την σκληρή «μνημονιακή πραγματικότητα» ότι η πατρίδα μας διέρχεται μια πρωτοφανή καθολική κρίση· η κοινή βεβαιότητα ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή του μεταπολιτευτικού συγκροτήματος εξουσίας που εδώ και καιρό έχει μπει σε τροχιά γενικευμένης παρακμής γέννησαν, γεννούν και θα γεννούν προβληματισμούς, συσπειρώσεις και δράσεις για ανακοπή της κυρίαρχης αρνητικής εικόνας και κάλυψης του υπάρχοντος πραγματικού κενού.
Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Προβλήματα που ενίοτε σχετίζονται με εξωτερικούς κινδύνους και οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά προβλήματα που συνδέονται με την πορεία μας ως έθνους και ως λαού, δηλαδή με τους όρους της ίδιας μας της επιβίωσης ως ιστορικών υποκειμένων.
Τραγικές ανεπάρκειες, αποτέλεσμα μιας κυρίαρχης μεταπρατικής ιδεολογίας και πρακτικής, συντείνουν σε μια ιδιότυπη απομόνωσή μας, τη στιγμή που η απειλή από τα ανατολικά είναι ορατή και μεθοδευμένη, και η θέση μας στην Ευρώπη βρίσκεται υπό την απειλή του τελεσίγραφου: Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την.
Αυτή η βαθιά πολυποίκιλη κρίση αγκαλιάζει εδώ και χρόνια τη χώρα. Η επικράτηση μιας συγκεκριμένης κλεπτοκρατικής οικονομικής πολιτικής, η έλλειψη σταθερών και ουσιαστικών παραγωγικών επενδύσεων, το υπέρογκο και ασφυκτικό δημόσιο χρέος και η πίεση που διαμορφώνουν τα πλαίσια της ΟΝΕ, αλλά και η καθόλου οικονομική πολιτική των κυρίαρχων συγκροτημάτων σε βάρος των υποτελών τάξεων έχουν δημιουργήσει πολλαπλά αδιέξοδα στην ελληνική οικονομία και συσσωρευμένες εκρηκτικές καταστάσεις στην ελληνική κοινωνία. Το πολιτικό μας σύστημα πάσχει. Μικροπολιτικές πρακτικές, πελατειακές σχέσεις και «ουδέτερες» τεχνοκρατικές αντιλήψεις διαχείρισης τείνουν να προσδιορίσουν το περιεχόμενο της σύγχρονης ελληνικής πολιτείας. Η κοινωνική και πολιτική ζωή διαποτίζονται από φαινόμενα συβαριτισμού, κατακερματισμού και αυταρχισμού. Η πανταχού παρούσα προβολή των πολιτιστικών υποπροϊόντων, τείνει να γίνει μέτρο και πρότυπο σε μια κοινωνία που δείχνει να χάνει την μνήμη και την προοπτική της.
Οι αξίες του ανθρωπισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης αντιμετωπίζονται με έντονο κυνισμό. Η κοινωνική δικαιοσύνη και ο προσδιορισμός του πολίτη ως πυρήνα της κοινωνικής ζωής θεωρούνται παρωχημένες αξίες. Η διατήρηση της γλωσσικής και εθνικής ταυτότητας, ταυτισμένη με το πιο απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ενός λαού, χλευάζονται ως εθνικισμός και επαρχιωτισμός. Το τεράστιας σημασίας για τον εθνικό και κοινωνικό ιστό ζήτημα της μετανάστευσης αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, λαθεμένα έως και ανεύθυνα, αφήνοντάς το βορά στην ανερχόμενη φαιά πανούκλα. Η οικολογική λογική που εξ ορισμού προϋποθέτει την βαθύτατη πίστη για μιαν άλλη ήπιας μορφής ανάπτυξη με βάση τον συγκεκριμένο τόπο και την στροφή σε ανθρωποκεντρικές μορφές διαχείρισης του φυσικού εθνικού πλούτου, αντιμετωπίζεται ως ένα, περίπου, επιμέρους «περιβαλλοντικό ζήτημα». Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει εισβάλει σε όλα τα πεδία με σαφή στόχο την πλαστογράφηση της ιστορίας μας. Οι άκαμπτες τεχνοκρατικές αντιλήψεις για ανάπτυξη, η θεοποίηση του ατομικισμού και η πρόταξη «ουδέτερων» εκσυγχρονιστικών μεθόδων δεν αποτελούν την πανάκεια του κυρίαρχου μεταπρατικού ρεύματος, αλλά και τμημάτων της μικρής και μεσαίας κλεπτοκρατίας.
Και ανάλογη είναι και η κατάσταση στον τομέα των εθνικών ζητημάτων, τα οποία από μερίδα του πολιτικού κόσμου αντιμετωπίζονται περίπου «ως φαντασιακά». Όμως τα εθνικά ζητήματα δεν είναι αφηρημένα. Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικολογικό έγκλημα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και Κύπρο. Τα Ίμια, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι και οι Φούρνοι δεν είναι ασήμαντες βραχονησίδες. Είναι συνιστώσες του Αρχιπελάγους, που το κατοικούν συμπολίτες μας και που έχουν το απαράγραπτο δικαίωμα να απολαμβάνουν την ίδια ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων που απολαμβάνουμε όλοι μας. Αυτά είναι και κοινωνικά ζητήματα· είναι προβλήματα που η Ελλάδα του περασμένου αιώνα πλήρωσε ακριβά με εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες. Η ήττα στα εθνικά ζητήματα είναι πριν από κάθε τι άλλο ήττα του λαϊκού κινήματος.
Είναι, λοιπόν, κατά την γνώμη μας, προφανές ότι η κρίση, που το ξέσπασμά της βιώνουμε σήμερα τραυματικά, είναι βαθιά, διαχρονική, καθολική και αγκαλιάζει τους πάντες· κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Αυτό αποτελεί μιαν απτή πραγματικότητα, που κανένας λαϊκισμός δεν μπορεί να συγκαλύψει. Ο «αγνός» λαός, δεν είναι, λοιπόν, τόσο «αγνός» στο σύνολό του και κυρίως δεν είναι ενιαίος. Αποτελείται από τάξεις και στρώματα, περιλαμβάνει τμήματα ολόκληρα που είναι εθελόδουλα και «φιλομνημονιακά» ακόμα και χωρίς το μνημόνιο. Μειοψηφικά μεν, υπαρκτά δε και δραστήρια. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να διαφύγει από όσους, τουλάχιστον, εξακολουθούν να θέτουν το ποιος-ποιον και αυτό το κάτι είναι που δυσκολεύει υπερβολικά τα πράγματα γιατί ο αντίπαλος βρίσκεται και εντός των τειχών.
Όμως, για να επανέλθουμε, η κυρίως ευθύνη ή καλύτερα η βασική και σταθερή διαχρονική ευθύνη για την βαθιά αρρωστημένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται αλλού και αφορά στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας και τα κατεξοχήν κόμματά του, το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Όλοι γνωρίζουν ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται, δηλαδή τα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα. Τα κόμματα εκφραστές της κυρίαρχης τάξης, των μεγάλων και μικρών αστών κλεπτοκρατών, που, αφού επί δεκαετίες απομύζησαν το ελληνικό Δημόσιο, θέλουν τώρα να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος τις ειδικές λειτουργίες που η «νεοαποικιακή διοίκηση» θεωρεί μη παραγωγικές και επαχθείς. Η Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται υπό την ανοιχτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία που επέβαλε το διεθνές νεοταξίτικο-νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο και εκτελούν οι κυβερνήσεις των προθύμων.
Θα πρέπει, λοιπόν, θαρρετά να λεχθεί ότι η οποιαδήποτε αλλαγή/ανατροπή του υπάρχοντος σαθρού συστήματος δεν πρέπει να οδηγήσει στην πριν το ξέσπασμα της κρίσης αρρωστημένη κατάσταση.
Τρία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες της πιο συνειδητής, συστηματικής και ανελέητης επίθεσης της αριστοκρατίας του χρήματος, των τραπεζών βαμπίρ και του πολιτικού-εκτελεστικού προσωπικού τους σε όλους τους αδύνατους κρίκους της ευρωπαϊκής αλυσίδας. Είναι προφανές ότι η κρίση είναι διεθνής και πλήττει με σκληρό τρόπο τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίοι από κοινού πρέπει να αντιμετωπίσουν την πρόκληση αυτή. Όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι πρωτοφανές. Ουδέποτε σε ευρωπαϊκή χώρα κατεδαφίστηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατακτήσεις δύο αιώνων ελεύθερου βίου.
Σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση ο λαός μας ή για να ακριβολογούμε μεγάλα τμήματα των λαϊκών τάξεων δεν έμειναν αδρανή και αντέδρασαν, παρ’ όλο τον αιφνιδιασμό, δίνοντας μάχες που αντικειμενικά αποτελούν ό,τι το ριζοσπαστικότερο δόθηκε επί ευρωπαϊκού εδάφους την τελευταία τριετία. Ο Δημήτρης Χριστούλας και όσοι τον ακολούθησαν στην δύσκολη γι’ αυτούς επιλογή, αποτελούν το λίπασμα της λευτεριάς που ζητά όλος ο τόπος.
Οι λαϊκές τάξεις, όχι χωρίς αντιφάσεις και συντεχνιακά σύνδρομα, πάλεψαν και παλεύουν για να έχει ο λαός τον πρώτο λόγο σε όσα τον αφορούν, πάλεψαν και παλεύουν για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και για την ανεξαρτησία της Ευρώπης, οργανικό κομμάτι της οποίας είμαστε, και που έτσι μας αντιλαμβάνονται και τα πιο προοδευτικά, δημοκρατικά και πατριωτικά τμήματά της, πάλεψαν για να κρατηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα μεροκάματα σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας, για να μην εγκαταλειφθούν και τα τελευταία εργοστάσιά μας μεταφερόμενα στον βαλκανικό Βορρά, για να παραμείνουν οι πλουτοπαραγωγικές μας πηγές εθνική-λαϊκή περιουσία, για να σωθούν οι εναπομείνασες υποδομές, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση που θα χρειαστεί, για να μην φύγουν οι νέοι μας αλλά να μείνουν και να παλέψουν εδώ, για να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο, μια λαϊκή μεταπολίτευση που θα προκύψει από τα κάτω και όχι από το εξωτερικό.
Για πρώτη φορά, σαράντα – σχεδόν – χρόνια από την μεταπολίτευση είδαμε όλοι και ζήσαμε πολλοί την πραγμάτωση της «εισβολής των μαζών στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους» και για πρώτη φορά το άρθρο 114/120 του Συντάγματος δεν αφιερώθηκε απλώς, αλλά εν μέρει πραγματώθηκε χάρη στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, σε αυτή την αποφασιστική καμπή ο μέγας πρωταγωνιστής ήταν τα λαϊκά και τα μικρομεσαία στρώματα. Ποικίλη υπήρξε η συμμετοχή των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών που κινούνται πέραν του μνημονιακού χώρου. Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Όμως εμείς αναγνωρίζουμε ότι η πολιτική δύναμη που παρ’ όλες τις αδυναμίες και αντιφάσεις της κράτησε μια σταθερή, αγωνιστική και ενωτική στάση στη γειτονιά, στο εργοστάσιο, στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο, αλλά και στο κοινοβούλιο, απέναντι στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό το στοιχείο είναι που επικρότησε και ο λαός μας στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ανεξάρτητα από τις έντονες επιμέρους θεμιτές επιφυλάξεις του, δίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ένα σαφές πολιτικό προβάδισμα, επιβραβεύοντάς τον με δυο λόγια γιατί στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό του.
Σε αυτό το πλαίσιο εμείς που συνυπογράφουμε το κείμενο αυτό, μέλη και φίλοι του Συνδέσμου Πολιτών Ρήγας, ενός πολιτικού χώρου συνεύρεσης-ζύμωσης ιδεών και δράσης, που για πολλά χρόνια βρέθηκαν να βαδίζουν και να αγωνίζονται κάτω από τις ίδιες σημαίες και το ίδιο αξιακό σύστημα, με αφετηριακό σημείο αναφοράς τον δημοκρατικό πατριωτισμό του Ρήγα Βελεστινλή και τις αξίες του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της δημοκρατίας, της οικολογίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στους αγώνες του ελληνικού λαού από το 1821 μέχρι τις μέρες μας, συμπαρατασσόμαστε ως συμμαχητές και συνοδοιπόροι στο πλευρό της μαχόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο πιο αποφασιστικό σταυροδρόμι μετά τη λήξη του εμφυλίου πόλεμου. Μπροστά της ανοίγονται ως ύστατη-κρίσιμη επιλογή δυο δρόμοι. Ο δρόμος της υποταγής και αναπόφευκτης διολίσθησης-μετατροπής της χώρας μας σε νέου τύπου προτεκτοράτο που προτείνουν τα μνημονιακά κόμματα και ο δρόμος της ειρηνικής αλλαγής για την απεξάρτηση της χώρας από τα ποικίλα δεσμά, βασικός εκφραστής του οποίου στην παρούσα φάση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτόν τον αγώνα για μιαν ανεξάρτητη, κυρίαρχη Ελλάδα, οργανικό και ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, που πρωταγωνιστής είναι και πρέπει να είναι ο λαός της, σε αυτήν την δύσκολη ναρκοθετημένη πορεία για την συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού-πατριωτικού μετώπου που θα έχει επίκεντρο την καταξιωμένη στους αγώνες μαχόμενη δημοκρατική Αριστερά, δεν περισσεύει κανένας.
Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Προβλήματα που ενίοτε σχετίζονται με εξωτερικούς κινδύνους και οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά προβλήματα που συνδέονται με την πορεία μας ως έθνους και ως λαού, δηλαδή με τους όρους της ίδιας μας της επιβίωσης ως ιστορικών υποκειμένων.
Τραγικές ανεπάρκειες, αποτέλεσμα μιας κυρίαρχης μεταπρατικής ιδεολογίας και πρακτικής, συντείνουν σε μια ιδιότυπη απομόνωσή μας, τη στιγμή που η απειλή από τα ανατολικά είναι ορατή και μεθοδευμένη, και η θέση μας στην Ευρώπη βρίσκεται υπό την απειλή του τελεσίγραφου: Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την.
Αυτή η βαθιά πολυποίκιλη κρίση αγκαλιάζει εδώ και χρόνια τη χώρα. Η επικράτηση μιας συγκεκριμένης κλεπτοκρατικής οικονομικής πολιτικής, η έλλειψη σταθερών και ουσιαστικών παραγωγικών επενδύσεων, το υπέρογκο και ασφυκτικό δημόσιο χρέος και η πίεση που διαμορφώνουν τα πλαίσια της ΟΝΕ, αλλά και η καθόλου οικονομική πολιτική των κυρίαρχων συγκροτημάτων σε βάρος των υποτελών τάξεων έχουν δημιουργήσει πολλαπλά αδιέξοδα στην ελληνική οικονομία και συσσωρευμένες εκρηκτικές καταστάσεις στην ελληνική κοινωνία. Το πολιτικό μας σύστημα πάσχει. Μικροπολιτικές πρακτικές, πελατειακές σχέσεις και «ουδέτερες» τεχνοκρατικές αντιλήψεις διαχείρισης τείνουν να προσδιορίσουν το περιεχόμενο της σύγχρονης ελληνικής πολιτείας. Η κοινωνική και πολιτική ζωή διαποτίζονται από φαινόμενα συβαριτισμού, κατακερματισμού και αυταρχισμού. Η πανταχού παρούσα προβολή των πολιτιστικών υποπροϊόντων, τείνει να γίνει μέτρο και πρότυπο σε μια κοινωνία που δείχνει να χάνει την μνήμη και την προοπτική της.
Οι αξίες του ανθρωπισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης αντιμετωπίζονται με έντονο κυνισμό. Η κοινωνική δικαιοσύνη και ο προσδιορισμός του πολίτη ως πυρήνα της κοινωνικής ζωής θεωρούνται παρωχημένες αξίες. Η διατήρηση της γλωσσικής και εθνικής ταυτότητας, ταυτισμένη με το πιο απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ενός λαού, χλευάζονται ως εθνικισμός και επαρχιωτισμός. Το τεράστιας σημασίας για τον εθνικό και κοινωνικό ιστό ζήτημα της μετανάστευσης αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, λαθεμένα έως και ανεύθυνα, αφήνοντάς το βορά στην ανερχόμενη φαιά πανούκλα. Η οικολογική λογική που εξ ορισμού προϋποθέτει την βαθύτατη πίστη για μιαν άλλη ήπιας μορφής ανάπτυξη με βάση τον συγκεκριμένο τόπο και την στροφή σε ανθρωποκεντρικές μορφές διαχείρισης του φυσικού εθνικού πλούτου, αντιμετωπίζεται ως ένα, περίπου, επιμέρους «περιβαλλοντικό ζήτημα». Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει εισβάλει σε όλα τα πεδία με σαφή στόχο την πλαστογράφηση της ιστορίας μας. Οι άκαμπτες τεχνοκρατικές αντιλήψεις για ανάπτυξη, η θεοποίηση του ατομικισμού και η πρόταξη «ουδέτερων» εκσυγχρονιστικών μεθόδων δεν αποτελούν την πανάκεια του κυρίαρχου μεταπρατικού ρεύματος, αλλά και τμημάτων της μικρής και μεσαίας κλεπτοκρατίας.
Και ανάλογη είναι και η κατάσταση στον τομέα των εθνικών ζητημάτων, τα οποία από μερίδα του πολιτικού κόσμου αντιμετωπίζονται περίπου «ως φαντασιακά». Όμως τα εθνικά ζητήματα δεν είναι αφηρημένα. Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικολογικό έγκλημα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και Κύπρο. Τα Ίμια, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι και οι Φούρνοι δεν είναι ασήμαντες βραχονησίδες. Είναι συνιστώσες του Αρχιπελάγους, που το κατοικούν συμπολίτες μας και που έχουν το απαράγραπτο δικαίωμα να απολαμβάνουν την ίδια ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων που απολαμβάνουμε όλοι μας. Αυτά είναι και κοινωνικά ζητήματα· είναι προβλήματα που η Ελλάδα του περασμένου αιώνα πλήρωσε ακριβά με εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες. Η ήττα στα εθνικά ζητήματα είναι πριν από κάθε τι άλλο ήττα του λαϊκού κινήματος.
Είναι, λοιπόν, κατά την γνώμη μας, προφανές ότι η κρίση, που το ξέσπασμά της βιώνουμε σήμερα τραυματικά, είναι βαθιά, διαχρονική, καθολική και αγκαλιάζει τους πάντες· κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Αυτό αποτελεί μιαν απτή πραγματικότητα, που κανένας λαϊκισμός δεν μπορεί να συγκαλύψει. Ο «αγνός» λαός, δεν είναι, λοιπόν, τόσο «αγνός» στο σύνολό του και κυρίως δεν είναι ενιαίος. Αποτελείται από τάξεις και στρώματα, περιλαμβάνει τμήματα ολόκληρα που είναι εθελόδουλα και «φιλομνημονιακά» ακόμα και χωρίς το μνημόνιο. Μειοψηφικά μεν, υπαρκτά δε και δραστήρια. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να διαφύγει από όσους, τουλάχιστον, εξακολουθούν να θέτουν το ποιος-ποιον και αυτό το κάτι είναι που δυσκολεύει υπερβολικά τα πράγματα γιατί ο αντίπαλος βρίσκεται και εντός των τειχών.
Όμως, για να επανέλθουμε, η κυρίως ευθύνη ή καλύτερα η βασική και σταθερή διαχρονική ευθύνη για την βαθιά αρρωστημένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται αλλού και αφορά στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας και τα κατεξοχήν κόμματά του, το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Όλοι γνωρίζουν ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται, δηλαδή τα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα. Τα κόμματα εκφραστές της κυρίαρχης τάξης, των μεγάλων και μικρών αστών κλεπτοκρατών, που, αφού επί δεκαετίες απομύζησαν το ελληνικό Δημόσιο, θέλουν τώρα να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος τις ειδικές λειτουργίες που η «νεοαποικιακή διοίκηση» θεωρεί μη παραγωγικές και επαχθείς. Η Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται υπό την ανοιχτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία που επέβαλε το διεθνές νεοταξίτικο-νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο και εκτελούν οι κυβερνήσεις των προθύμων.
Θα πρέπει, λοιπόν, θαρρετά να λεχθεί ότι η οποιαδήποτε αλλαγή/ανατροπή του υπάρχοντος σαθρού συστήματος δεν πρέπει να οδηγήσει στην πριν το ξέσπασμα της κρίσης αρρωστημένη κατάσταση.
Τρία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες της πιο συνειδητής, συστηματικής και ανελέητης επίθεσης της αριστοκρατίας του χρήματος, των τραπεζών βαμπίρ και του πολιτικού-εκτελεστικού προσωπικού τους σε όλους τους αδύνατους κρίκους της ευρωπαϊκής αλυσίδας. Είναι προφανές ότι η κρίση είναι διεθνής και πλήττει με σκληρό τρόπο τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίοι από κοινού πρέπει να αντιμετωπίσουν την πρόκληση αυτή. Όμως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι πρωτοφανές. Ουδέποτε σε ευρωπαϊκή χώρα κατεδαφίστηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατακτήσεις δύο αιώνων ελεύθερου βίου.
Σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση ο λαός μας ή για να ακριβολογούμε μεγάλα τμήματα των λαϊκών τάξεων δεν έμειναν αδρανή και αντέδρασαν, παρ’ όλο τον αιφνιδιασμό, δίνοντας μάχες που αντικειμενικά αποτελούν ό,τι το ριζοσπαστικότερο δόθηκε επί ευρωπαϊκού εδάφους την τελευταία τριετία. Ο Δημήτρης Χριστούλας και όσοι τον ακολούθησαν στην δύσκολη γι’ αυτούς επιλογή, αποτελούν το λίπασμα της λευτεριάς που ζητά όλος ο τόπος.
Οι λαϊκές τάξεις, όχι χωρίς αντιφάσεις και συντεχνιακά σύνδρομα, πάλεψαν και παλεύουν για να έχει ο λαός τον πρώτο λόγο σε όσα τον αφορούν, πάλεψαν και παλεύουν για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και για την ανεξαρτησία της Ευρώπης, οργανικό κομμάτι της οποίας είμαστε, και που έτσι μας αντιλαμβάνονται και τα πιο προοδευτικά, δημοκρατικά και πατριωτικά τμήματά της, πάλεψαν για να κρατηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα μεροκάματα σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας, για να μην εγκαταλειφθούν και τα τελευταία εργοστάσιά μας μεταφερόμενα στον βαλκανικό Βορρά, για να παραμείνουν οι πλουτοπαραγωγικές μας πηγές εθνική-λαϊκή περιουσία, για να σωθούν οι εναπομείνασες υποδομές, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση που θα χρειαστεί, για να μην φύγουν οι νέοι μας αλλά να μείνουν και να παλέψουν εδώ, για να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο, μια λαϊκή μεταπολίτευση που θα προκύψει από τα κάτω και όχι από το εξωτερικό.
Για πρώτη φορά, σαράντα – σχεδόν – χρόνια από την μεταπολίτευση είδαμε όλοι και ζήσαμε πολλοί την πραγμάτωση της «εισβολής των μαζών στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους» και για πρώτη φορά το άρθρο 114/120 του Συντάγματος δεν αφιερώθηκε απλώς, αλλά εν μέρει πραγματώθηκε χάρη στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, σε αυτή την αποφασιστική καμπή ο μέγας πρωταγωνιστής ήταν τα λαϊκά και τα μικρομεσαία στρώματα. Ποικίλη υπήρξε η συμμετοχή των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών που κινούνται πέραν του μνημονιακού χώρου. Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Όμως εμείς αναγνωρίζουμε ότι η πολιτική δύναμη που παρ’ όλες τις αδυναμίες και αντιφάσεις της κράτησε μια σταθερή, αγωνιστική και ενωτική στάση στη γειτονιά, στο εργοστάσιο, στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο, αλλά και στο κοινοβούλιο, απέναντι στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό το στοιχείο είναι που επικρότησε και ο λαός μας στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ανεξάρτητα από τις έντονες επιμέρους θεμιτές επιφυλάξεις του, δίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ένα σαφές πολιτικό προβάδισμα, επιβραβεύοντάς τον με δυο λόγια γιατί στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό του.
Σε αυτό το πλαίσιο εμείς που συνυπογράφουμε το κείμενο αυτό, μέλη και φίλοι του Συνδέσμου Πολιτών Ρήγας, ενός πολιτικού χώρου συνεύρεσης-ζύμωσης ιδεών και δράσης, που για πολλά χρόνια βρέθηκαν να βαδίζουν και να αγωνίζονται κάτω από τις ίδιες σημαίες και το ίδιο αξιακό σύστημα, με αφετηριακό σημείο αναφοράς τον δημοκρατικό πατριωτισμό του Ρήγα Βελεστινλή και τις αξίες του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της δημοκρατίας, της οικολογίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στους αγώνες του ελληνικού λαού από το 1821 μέχρι τις μέρες μας, συμπαρατασσόμαστε ως συμμαχητές και συνοδοιπόροι στο πλευρό της μαχόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο πιο αποφασιστικό σταυροδρόμι μετά τη λήξη του εμφυλίου πόλεμου. Μπροστά της ανοίγονται ως ύστατη-κρίσιμη επιλογή δυο δρόμοι. Ο δρόμος της υποταγής και αναπόφευκτης διολίσθησης-μετατροπής της χώρας μας σε νέου τύπου προτεκτοράτο που προτείνουν τα μνημονιακά κόμματα και ο δρόμος της ειρηνικής αλλαγής για την απεξάρτηση της χώρας από τα ποικίλα δεσμά, βασικός εκφραστής του οποίου στην παρούσα φάση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτόν τον αγώνα για μιαν ανεξάρτητη, κυρίαρχη Ελλάδα, οργανικό και ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, που πρωταγωνιστής είναι και πρέπει να είναι ο λαός της, σε αυτήν την δύσκολη ναρκοθετημένη πορεία για την συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού-πατριωτικού μετώπου που θα έχει επίκεντρο την καταξιωμένη στους αγώνες μαχόμενη δημοκρατική Αριστερά, δεν περισσεύει κανένας.
Το κείμενο υπογράφουν:
Αγαμπατιάν Σαρκίς, συγγραφέας/μεταφραστής, Ανδρέου Στάθης, εκδότης/μεταφραστής, Αξελός Λουκάς, συγγραφέας/διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Γερμανός Σάββας, επιχειρηματίας, Γεωργόπουλος Δημοσθένης, οικονομολόγος, Θερειανός Κώστας, εκπαιδευτικός, Καμπερίδου Λήδα, οδοντίατρος, Καραβόλου Ευαγγελία, διοίκηση επιχειρήσεων/υπάλληλος ΟΤΑ, Καραγιαννάκη Μαρία, δικηγόρος, Κοτσαμανίδης Γιώργος, εκπαιδευτικός, Κουτσαφτής Γιάννης, εκδότης, Κουτσομητόπουλος Δημήτρης, τ.αντιπρόεδρος Ο.Γ.Μονάχου, Λέτσιος Δημήτρης, αγρότης, Λουκόπουλος Νεκτάριος, δικηγόρος, Μερτίκας Γιώργος, μεταφραστής/δοκιμιογράφος, Μπακιρτζής Μιχάλης, εκδότης, Μπέκου Αγγέλα, φαρμακοποιός, Μποκόρος Κώστας, logistics ιατρικών μηχανημάτων, Παπασπηλιοπούλου Δάφνη, εκδότρια, Πεφάνη Πωλίνα, μεταφράστρια, Πιπέρη Ελένη, ιδιωτική υπάλληλος, Ρίζας Λευτέρης, εκδότης Monthly Review, Σκούρτη Πηνελόπη, οδοντίατρος, Σμαριανάκη Ηρώ, αρχιτέκτων, Σωτηρίου Πόλα, δημ.υπάλληλος Γ.Γ.Ενημέρωσης, Τσάτσου Γεωργία, φαρμακοποιός, Τύπα Ευθυμία, δικηγόρος, Φωτιάδη Αθανασία, δικηγόρος, Φωτιάδης Γιώργος, φαρμακοποιός, Χατζηπαύλου Θωμαΐς, φαρμακοποιός, Χατζηπαύλου Παύλος, χημικός, Χατζηπαύλου Χριστιάνα, φαρμακοποιός, Χερουβής Γιώργος, ναυπηγός/ μηχανικός
Αγαμπατιάν Σαρκίς, συγγραφέας/μεταφραστής, Ανδρέου Στάθης, εκδότης/μεταφραστής, Αξελός Λουκάς, συγγραφέας/διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Γερμανός Σάββας, επιχειρηματίας, Γεωργόπουλος Δημοσθένης, οικονομολόγος, Θερειανός Κώστας, εκπαιδευτικός, Καμπερίδου Λήδα, οδοντίατρος, Καραβόλου Ευαγγελία, διοίκηση επιχειρήσεων/υπάλληλος ΟΤΑ, Καραγιαννάκη Μαρία, δικηγόρος, Κοτσαμανίδης Γιώργος, εκπαιδευτικός, Κουτσαφτής Γιάννης, εκδότης, Κουτσομητόπουλος Δημήτρης, τ.αντιπρόεδρος Ο.Γ.Μονάχου, Λέτσιος Δημήτρης, αγρότης, Λουκόπουλος Νεκτάριος, δικηγόρος, Μερτίκας Γιώργος, μεταφραστής/δοκιμιογράφος, Μπακιρτζής Μιχάλης, εκδότης, Μπέκου Αγγέλα, φαρμακοποιός, Μποκόρος Κώστας, logistics ιατρικών μηχανημάτων, Παπασπηλιοπούλου Δάφνη, εκδότρια, Πεφάνη Πωλίνα, μεταφράστρια, Πιπέρη Ελένη, ιδιωτική υπάλληλος, Ρίζας Λευτέρης, εκδότης Monthly Review, Σκούρτη Πηνελόπη, οδοντίατρος, Σμαριανάκη Ηρώ, αρχιτέκτων, Σωτηρίου Πόλα, δημ.υπάλληλος Γ.Γ.Ενημέρωσης, Τσάτσου Γεωργία, φαρμακοποιός, Τύπα Ευθυμία, δικηγόρος, Φωτιάδη Αθανασία, δικηγόρος, Φωτιάδης Γιώργος, φαρμακοποιός, Χατζηπαύλου Θωμαΐς, φαρμακοποιός, Χατζηπαύλου Παύλος, χημικός, Χατζηπαύλου Χριστιάνα, φαρμακοποιός, Χερουβής Γιώργος, ναυπηγός/ μηχανικός
Σχόλια
