Τριάντα χρόνια πριν, όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, μας είπαν ότι ξημέρωνε μια νέα εποχή ελευθερίας, ευημερίας και ειρήνης. Ο (νεο)φιλελευθερισμός στέκονταν θριαμβευτής, καθώς κηρύχθηκε το «τέλος της Ιστορίας». Ωστόσο, οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν εντελώς κούφιες. Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο κόσμος κυριαρχείται από τη φτώχεια, τις πανδημίες, την πείνα και τον πόλεμο.
Πριν ένα μήνα ξέσπασε στην Ουκρανία ο πιο πρόσφατος πόλεμος, αφού η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να εισβάλει στρατιωτική στη χώρα αυτή. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν ήδη σκοτωθεί ή τραυματιστεί και εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί εξαιτίας αυτού του κτηνώδους και εγκληματικού επιθετικού πολέμου.
Η ρωσική εισβολή αιφνιδίασε πολλούς παρατηρητές. Πάρα πολλοί είχαν πιστέψει ότι ένας τέτοιας κλίμακας πόλεμος δεν μπορούσε να συμβεί στην Ευρώπη. Ωστόσο, το σοκ τους κρύβει μια (ρατσιστική) παράλειψη: ήταν στην Ευρώπη που διαδραματίστηκαν μερικές από τις πιο φρικτές σφαγές των τελευταίων 30 ετών, καθώς η πρώην Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε από την αναζωπύρωση του εθνικισμού, ο οποίος υποδαυλίστηκε από τις Δυτικές δυνάμεις, και από έναν «ανθρωπιστικό πόλεμο» υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ.
ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ αντιμέτωποι με μια στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ δύο παγκόσμιων δυνάμεων με πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Από τη μια πλευρά η λεγόμενη Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, εδώ και χρόνια επεκτείνει τη σφαίρα πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής επιρροής της στην Ανατολική Ευρώπη. Από την άλλη η Ρωσία του Πούτιν, εκφραστή ενός μπλοκ γραφειοκρατικής και επιχειρηματικής εξουσίας που τα τελευταία είκοσι χρόνια επιτίθεται πρώτα και κύρια στον ίδιο του τον λαό. Συν τοις άλλοις, οποιαδήποτε κλιμάκωση που θα συνεπαγόταν μια πιο άμεση επέμβαση του ΝΑΤΟ, ή οποιουδήποτε κράτους μέλους του, θα σήμαινε ουσιαστικά την έναρξη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, που θα διεξαγόταν από πυρηνικές δυνάμεις.
Με τα σύννεφα του πολέμου να πλησιάζουν από την Ανατολή, ένα τεταμένο κλίμα περιβάλλει και τις δικές μας κοινωνίες στη Δυτική Ευρώπη. Ο πόλεμος επιβάλλει τη δυαδική σκέψη: όλα είναι μαύρο ή άσπρο. Οποιοσδήποτε τολμά να υπενθυμίσει την πολυπλοκότητα της κατάστασης –επισημαίνοντας, για παράδειγμα, την αποσταθεροποιητική επίδραση της σταδιακής επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά– κατηγορείται ως σύμμαχος του Πούτιν.
ΚΑΙ ΕΝΩ οι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι δικαίως καταδικάζουν τη λογοκρισία που επιβλήθηκε στον ρωσικό λαό –ο οποίος τώρα αντιμετωπίζει ποινές φυλάκισης 15 ετών απλώς και μόνο για την αναφορά της λέξης «πόλεμος» – εφαρμόζουν στις δικές τους κοινωνίες τη λογοκρισία οποιουδήποτε κριτικάρει τον ενθουσιασμό τους για κλιμάκωση. Ωστόσο, παρά την πίεση των ΜΜΕ, εξακολουθεί να υπάρχει ισχυρή αντίθεση στον πόλεμο στην Ευρώπη. Ένα σημαντικό ποσοστό των πληθυσμών των ευρωπαϊκών κρατών είναι τόσο υπέρ της ειρήνης όσο και κατά της αποστολής όπλων στην Ουκρανία.
Αυτή η απόρριψη του πολέμου και της πιθανής κλιμάκωσής του είναι η απαραίτητη βάση για την ανάδυση ενός εξαιρετικά αναγκαίου κινήματος ειρήνης. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα πανευρωπαϊκό αντιπολεμικό κίνημα που να υπερβαίνει τις μεμονωμένες διαδηλώσεις και να είναι ικανό να εμποδίσει τις κυβερνήσεις μας να μας εμπλέξουν σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Χρειαζόμαστε ένα ευρωπαϊκό αντιπολεμικό κίνημα!
* Αποσπάσματα από κάλεσμα που δημοσιοποιήθηκε στις 23/3/2022. Περισσότερα βλ. στην ιστοσελίδα της Potere al Popolo («Η Εξουσία στο Λαό», poterealpopolo.org).
