Εργατική κινητοποίηση στην Καβάλα, σε ένα βουβό και δύσκολο περιβάλλον
Μπορεί να αλλάξει ένα σωματείο εργοδοτικό μετά από δεκαετίες διαπλοκής, πελατειακών σχέσεων, απαξίωσης της κοινωνίας και αποχής από τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες όλης της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα της μνημονιακής περιόδου; Μπορεί!
Λαυρεντιάδης. Γνωστός κυρίως από την Proton Bank, όμως άγνωστος για τις υπόλοιπες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Μπορεί να αποκαλύφθηκαν πολλά για την τράπεζα που έστησε, αλλά ελάχιστα θα αποκαλυφθούν όλα αυτά τα χρόνια για το τι έγινε στην ELFE (πρώην ΒΦΛ). Καταδικασμένος, αλλά ελεύθερος λόγω υγείας. Με κατασχεμένα τα περιουσιακά του στοιχεία, αλλά χωρίς να τον αγγίζουν στην ELFE, που είναι η μεγαλύτερη και μοναδική λιπασματοβιομηχανία της χώρας, πυλώνας της παραγωγικής βάσης του πρωτογενούς τομέα με το 80% της παραγωγής να κατευθύνεται εξαγωγικά και χρεωμένη κατά 300 εκ. προς την ΔΕΗ, τη ΔΕΠΑ, την Alpha Bank, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τον ασφαλιστικό φορέα τους Φoίνικα και το ΙΚΑ.
Επί ενάμιση χρόνο, ο Λαυρεντιάδης ξεδιπλώνει ένα σχέδιο με 3 offshore εταιρίες στις οποίες μεταβιβάζεται η περιουσία της ELFE, αφήνοντας στην τελευταία τους εργαζόμενους και τα χρέη. Η οικονομική διαχείριση κατεβαίνει στην Αθήνα. Νέοι προϊστάμενοι παρουσιάζονται. Μπράβοι της νύχτας πιάνουν επίκαιρες θέσεις μέσα στη βιομηχανία. Οι άδειες λαμβάνονται σχεδόν αυθημερόν. Η κυβέρνηση δεν ξέρει τίποτα. Το σωματείο παρά τις όποιες ανησυχίες εκφράζονται μεμονωμένα, καθησυχάζει τα πνεύματα.
Η καταιγίδα θα ξεσπάσει όταν η εργοδοσία θα απαιτήσει εκβιαστικά από τους εργαζόμενους, διά περιφοράς χαρτιών, με τηλεφωνικές απειλές περί απολύσεων κ.ά., την εθελουσία έξοδό τους από την ELFE και την υπογραφή 14μηνης ατομικής σύμβασης όπου περιλαμβάνονται μεγάλη μείωση αποδοχών, κινητικότητα εντός των μονάδων και της χώρας, δυνατότητα λύσης της σύμβασης πριν το 12μηνο για να μην κατοχυρωθούν δικαιώματα κ.λπ. 100 περίπου θα υποκύψουν και θα προστεθούν στους υπάρχοντες 250 συμβασιούχους. 200 εργαζόμενοι θα πουν όχι
Μπροστά οι εργαζόμενοι
Η Διοίκηση του σωματείου (Τσιμενίδης και Παπαντίδης) αναλαμβάνει να κάμψει τις αντιδράσεις, καλώντας σε αποδοχή των όρων. Αποδεικνύεται λίγο καιρό μετά ότι είναι από τους πρώτους που έχουν υπογράψει. Αλλά τότε συμβαίνουν απίθανα πράγματα. Ένας νέος κόσμος μπαίνει μπροστά, διώχνει τους «δηλωσίες», αρνείται με ομόφωνες αποφάσεις σε κάποιες μονάδες να υπογράψει (αν υπογράψει έστω και ένας θα παραιτηθούν οι υπόλοιποι) ξεκινά κινητοποιήσεις, βγαίνει στην κοινωνία ζητώντας τη στήριξη αντιλαμβανόμενος ότι δεν αρκούν οι δικές του δυνάμεις, έρχεται σε επαφή με άλλους κινητοποιούμενους εργαζόμενους (καθαρίστριες σχολείων, εργαζόμενοι Μαρινόπουλου) συναντά τη βουβαμάρα, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, βρίσκει λίγους συμπαραστάτες, αλλά συνεχίζει.
Η ELFE δεν είναι μια οποιαδήποτε βιομηχανία. Ο αγώνας που διαρκεί ήδη περισσότερες από 4 εβδομάδες δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον τις απειλές που έγιναν υποχρεωτικές άδειες, στη συνέχεια διαθεσιμότητες και ήδη κάποιες απολύσεις. Είναι τέτοια η φύση της που δεν επιτρέπει μακροχρόνιο αγώνα. Αν σταματήσουν να λειτουργούν κάποιες μονάδες για μικρό χρονικό διάστημα (λιγότερο του μήνα) καταστρέφονται και δεν μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν. Από την άλλη, ο Λαυρεντιάδης δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει την «κότα με τα χρυσά αβγά», όταν η επιχείρηση έχει παράξει, μόνο για το 2015 εφτακόσιες χιλ. τόνους λιπάσματος, που όλοι πουλήθηκαν. Ως εκ τούτου, η 10λεπτη επίσκεψη της υπουργού Φωτίου και η αναφορά της σε νομοθεσία που ετοιμάζεται τους επόμενους μήνες να μπορούν να αναλάβουν τις επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι, όταν τις παρατούν οι ιδιοκτήτες τους είναι έωλη. Ούτε ο αγώνας θα είναι νικηφόρος με την απεργία, γιατί μπορεί να χάσει ο Λαυρεντιάδης, αλλά οι εργαζόμενοι είναι σίγουρο ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά.
Υπάρχει μια σχέση που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Λαυρεντιάδης και εργαζόμενοι στην ELFE είναι ασύμβατοι. Η κρατικοποίηση της εταιρίας είναι η μόνη δυνατή λύση. Η κυβέρνηση μέσω των τοπικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Εμμανουηλίδη, Μορφίδη και Παπαφιλίππου, αφού επέτρεψε την εξέλιξη των πραγμάτων, ψήφισε τροπολογία που απάλλασσε τον Λαυρεντιάδη από τον φόρο του φυσικού αερίου νομίζοντας έτσι ότι συμβάλει στη λύση του προβλήματος (ότι η εταιρεία θα έχει λιγότερα οικονομικά προβλήματα) για να την ακυρώσει με νέα τροπολογία) εναποθέτει τι ελπίδες της στην ALPHA BANK. Η τελευταία, υποτίθεται ως δανειστής της ELFE, θα προχωρήσει επιχειρησιακό σχέδιο ώστε να πάρει την εταιρεία από τον Λαυρεντιάδη και να προκηρύξει διαγωνισμό για να την αναλάβει άλλος επιχειρηματίας. Δηλαδή ξεφορτώνεται το πρόβλημα αναθέτοντας σε έναν ιδιώτη να το λύσει. Ουσιαστικά, μεταθέτει σε ένα απροσδιόριστο μέλλον τη λύση.
Θα μπορούσε να κινηθεί διαφορετικά; Προφανώς, αν σκόπευε στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, είχε τη δυνατότητα μέσω της ΔΕΠΑ και της ΔΕΗ και με την απαραίτητη πολιτική βούληση να πάρει το εργοστάσιο υπό τον έλεγχο του δημοσίου. Δεν το τολμά και γιατί δεν το θέλει και γιατί έχει μεταφέρει τις όποιες απαιτήσεις, όπως της ΔΕΠΑ στο ΤΑΙΠΕΔ.
Κάποια συμπεράσματα
Κλιμακώνεται ένας αγώνας που μόνος ψάχνει και ψάχνεται μέσα από δύσβατους ατραπούς. Αποτελεί, πάντως στοιχείο συμβολής για μια γενικότερη διέξοδο της χώρας. Ανεξάρτητα από την έκβασή του είναι παρακαταθήκη για το μέλλον.
Συγκροτείται μια νέα εργατική τάξη. Δεν είναι «καθαρή», ντούρα και αριστερή. Ακούει, μαθαίνει, παίρνει πρωτοβουλίες με έντονο αμεσοδημοκρατικό τρόπο, ριζοσπαστικοποιείται διαρκώς. Σε προηγούμενο φύλλο του Δρόμου (φ. 315-11/6/2016) στην τελευταία σελίδα είχε γίνει αναφορά σε εργαζόμενο που είχε παραιτηθεί 2 ημέρες μετά την πρόσληψή του, όταν είδε ότι αυτή η πρόσληψη είχε σαν στόχο τους εργαζόμενους που αντιδρούσαν. Το παράδειγμά του ακολούθησαν άλλοι δυο νέοι.
Αναπτύσσεται ένα κεφάλαιο που αποκτά όλο και βαθύτερες σχέσεις με τον υπόκοσμο, καταλαμβάνοντας μεγαλύτερα τμήματα της οικονομίας. Η κυβέρνηση στην καλύτερη περίπτωση κωφεύει και το θυμάται όταν δημιουργούνται αντιδράσεις.
Λ.Β.
