To έργο επαναλαμβάνεται…
Το είδαμε σε πρώτη προβολή στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), το ξανάδαμε σε πιστά «φωτοαντίγραφα» στην κρατική ΕΡΤ, στο Φεστιβάλ Αθηνών και εσχάτως στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Στους δημόσιους, δηλαδή, οργανισμούς που εποπτεύονται από το υπουργείο Πολιτισμού.
Για το ΕΚΕΒΙ και την ΕΡΤ σηκώθηκε βαρύς αχός, είναι αλήθεια, από εν-τέχνους και γραμματισμένους ΔΗΜΑΡίτες, χωρίς αποτέλεσμα όμως, στο Φεστιβάλ Αθηνών όλα πήγαν κατ’ ευχήν απ’ τη στιγμή που ο εκλεκτός της ΔΗΜΑΡ, κ. Λούκος, ανανέωσε το «βάπτισμα», ως αναγνώριση της παρελθούσης επιτυχούς θητείας του, όμως, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), τα πράγματα σκάλωσαν -«εμπλέκοντας» τον… προεδρεύοντα κ. Τζαβάρα, ο οποίος παρεμβαίνοντας στη σοβούσα κρίση και θέλοντας- κατά δήλωσή του- «απλώς να βοηθήσει στην επίλυση του αδιεξόδου», ζήτησε την παραίτηση σύσσωμου του διοικητικού συμβουλίου του Θεάτρου.
Η αναπάντεχη(;) άρνηση του προέδρου, Μάκη Τρικούκη, να του κάνει το χατίρι οδήγησε τον υφυπουργό σε αναδίπλωση και τους υπόλοιπους παράγοντες του θεάτρου -με προεξάρχοντα τον καλλιτεχνικό διευθυντή κ. Σωτήρη Χατζάκη -διορισμένο από τον Σαμαρά το 2009- στα όρια νευρικής κρίσεως. Οι πραγματικοί λόγοι της αντιπαλότητας Τρικούκη-Χατζάκη είναι άγνωστοι στις λεπτομέρειές τους. Ο δικηγόρος και συγγραφεύς κ. Μάκης Τρικούκης υπαινίσσεται αδιαφάνεια στη διοίκηση Χατζάκη γι’ αυτό ζητά διαχειριστικό έλεγχο, ο δε σκηνοθέτης ανταπαντά ότι όλα οφείλονται και προκύπτουν από την αυταρχική συμπεριφορά του προέδρου του ΚΘΒΕ.
Κατά τον κ. Χατζάκη ο οικονομικός απολογισμός είναι θεσμική διαδικασία επιβεβλημένη από το νόμο, που συντάσσεται μετά από εισήγηση του καλλιτεχνικού διευθυντή, από τον ίδιο δηλαδή, με τη σύμφωνη γνώμη του οικονομικού τμήματος του ΚΘΒΕ το οποίο κινείται σε πλαίσιο απόλυτης διαύγειας και νόμιμων διαδικασιών. Προεξοφλεί, δηλαδή, ο κ. Χατζάκης -επειδή έτσι ορίζει ο νόμος- ότι όλα έχουν γίνει άψογα, ότι τίποτα δεν συνέβη κάτω από το τραπέζι, παρ’ ότι η οικονομική «ζωή» και οι δράσεις δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών άλλα αποκαλύπτει συχνά-πυκνά. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς στοιχεία, δεν επιτρέπεται να συνταχθούμε με το δίκιο της μιας ή της άλλης πλευράς, όμως οι δηλώσεις και των δύο δεν κινούνται σε διάφανο έδαφος. Ούτε, βεβαίως, έχουμε την αυταπάτη ότι θα μάθουμε την αλήθεια, καθώς ο αρμόδιος υφυπουργός πολιτισμού ουδέποτε θα φτάσει στο σημείο να εκθέσει αρεστές επιλογές του κόμματός του, όσα «στραβά» κι αν έχουν διαπράξει στη θητεία τους.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να πούμε και δυο κουβέντες για την ατυχή συνδικαλιστική παρέμβαση των ηθοποιών του Κρατικού Θεάτρου της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι με μακροσκελή ανακοίνωσή τους, παλαιάς κοπής και παθογένειας, υιοθετούν αβασάνιστα τη γραμμή Χατζάκη προκαταλαμβάνοντας μάλιστα προγραμματισμένη απολογιστική συνέντευξη που ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα έδινε μαζί με τον επιχειρηματία Θ. Κιρκινέζο! Διαβάζουμε: «Οι ηθοποιοί του Κρατικού Θεάτρου αναλογιζόμενοι το βάρος της ευθύνης μας κρίνουμε σκόπιμο να ενημερώσουμε την κοινωνία, για όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα τόσο στη σκηνή όσο και στα “παρασκήνια” του οργανισμού. Τρία χρόνια τώρα, ο οργανισμός με τις ενέργειες της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και των εργαζομένων, καταφέρνει ‐παρ’ όλες τις αντιξοότητες- να υλοποιεί πολιτιστικό, καλλιτεχνικό και προσοδοφόρο έργο, επιστρέφοντας στον φορολογούμενο πολίτη το πολιτιστικό προϊόν που του αναλογεί(!)»…
Η δήλωση εκπλήσσει όχι μόνο γιατί οι ηθοποιοί ταυτίζονται με τις θέσεις του καλλιτεχνικού διευθυντή, παρουσιάζοντας τους απλήρωτους εργαζόμενους να συν-διοικούν μαζί του στη σκηνή αλλά και στα παρασκήνια, όσο και διότι οι συντάκτες της θεωρούν ότι το θέατρο επιστρέφει στο φορολογούμενο πολίτη το πολιτιστικό προϊόν που του αναλογεί!.. Τέτοια αυτοπεποίθηση: Είναι δυνατόν το σύνολο των ηθοποιών να παρουσιάζονται ως εκτιμητές της ποιότητας του παραγόμενου έργου, γνωμοδοτώντας επιπλέον ότι το… προϊόν (ζητούμε συγγνώμη, διότι μέχρι τώρα θεωρούσαμε ότι οι χώροι της τέχνης δεν είναι επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα) είναι αυτό ακριβώς που αναλογεί στο φορολογούμενο πολίτη; Από πότε, άραγε, η επιτυχία ενός καλλιτεχνικού έργου κρίνεται αποκλειστικά από την αυξημένη προσέλευση του κοινού στις παραστάσεις του; Αυτή η αντίληψη διαπερνά την εμπορευματοποιημένη, τηλεοπτική εκδοχή των καλλιτεχνικών πραγμάτων γι’ αυτό και είναι άδικο να ενδίδουν στη λάμψη της όσοι θεωρούν εαυτούς πραγματικούς εργάτες της τέχνης.
Σταμάτης Μαυροειδής
