του Κώστα Γκιώνη
Μας έχουν βάλει σ’ ένα κλουβί, με αρκετές ανέσεις ομολογώ για φυλακισμένους, περιτριγυρισμένοι με ψηλούς τοίχους, που όμως επιτρέπει στο γαλάζιο να παίζει με το γκρι μας. Παντού μεγάφωνα στη διαπασών να παίζουν ασταμάτητα εύπεπτα τραγουδάκια μιας χρήσης. Τεράστιες έγχρωμες οθόνες, νέας τεχνολογίας, φοβερής ευκρίνειας, κυκλώνουν το χώρο, ψιττακοί πολυτελείας μεταδίδουν τρομακτικά δελτία ειδήσεων.
Σεισμούς, πολέμους, κορωνοϊούς, κρίσεις, μέτρα, τρομερά ατυχήματα, νεκρούς, πολλούς νεκρούς, διατυπωμένους με χρηματιστηριακούς όρους, το Παρίσι έκλεισε με 112 νεκρούς, limit up στη Λομβαρδία 546 νεκρούς, Ν. Υόρκη 114 νεκρούς, Μαδρίτη 394 νεκρούς!
Τρομοκρατία, φόβος, ένας φόβος σαν σκυλί λυσσασμένο να ουρλιάζει μέσα στο κόρφο μας έτοιμο να μας κατασπαράξει, ανά πάσα στιγμή περιμένεις τον ουρανό σαν μια τεράστια ταφόπλακα να πέσει και να κρύψει για πάντα την μόνη ελπίδα φωτός.
Τυφλοί, ανήμποροι, κατασκευάσματα της νέας τάξης πραγμάτων, όπου εμείς είμαστε τα πράγματα, αναλώσιμοι όταν χρειασθεί σε πολέμους γεωπολιτικούς και οικονομικών συμφερόντων, αίμα, πολύ αίμα, αμνοερίφια υπό σφαγή, στο Πάσχα των συμφερόντων.
Η κρίση του κορωνοϊού ανέδειξε περίτρανα το πρόβλημα των καιρών μας, που δεν είναι τίποτα άλλο από τον καρκίνο της ατομικότητας. Αλαφιασμένοι νεοέλληνες του κωλόχαρτου ορμούν στα σούπερ μάρκετ και παίρνουν ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας αν ο επόμενος θα βρει κάτι να πάρει, αρκεί που ο ίδιος πήρε τα τελευταία 17 πακέτα φακές από το ράφι (πραγματικό γεγονός), κι όλοι αυτοί γυρνάνε ευχαριστημένοι στη φυλακή τους, σίγουροι ότι θα επιζήσουν περισσότερο από τους άλλους, χωρίς να σκέφτονται ότι σαν θα τελειώσει όλο αυτό, ο κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος. Η βαθιά ύφεση, η ανεργία, οι επιχειρήσεις που δεν θα ξανανοίξουν, αρκετές από τις ελευθερίες τους που είχαν κερδηθεί με αίμα θα έχουν χαθεί στο όνομα ενός αόρατου πολέμου και ενός φόβου, που με ευκολία πλέον μπορούν να επαναφέρουν, με την ίδια η με άλλη μορφή!
Όλες οι κρίσεις, είτε του κορωνοϊού, είτε της χρεοκοπίας του 2010, ανεξάρτητα αν ήταν φυσικά περιστατικά η όχι, λειτουργούν με τα ίδια εργαλεία. Δημιουργούν ακραίες συνθήκες φόβου, σε σημείο πανικού, ώστε να μπορέσουν μεθοδικά και σταδιακά να καταφέρουν να περάσουν τα μέτρα εκείνα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατον να περάσουν, εκτός αν χρησιμοποιούσαν στρατιωτικά μέσα (χούντες). Πράγμα που δεν χρειάζεται πια αφού υπάρχουν οι τηλεοράσεις. Άλλωστε ο Ουμπέρτο Έκο μας τα είχε πει μια χαρά: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση».
Άλλο ένα φρούτο που μας το σερβίρουν και το καταναλώνουμε αμάσητο είναι η ατομική ευθύνη: εσύ φταις για την κρίση, μαζί τα φάγαμε, εσύ ευθύνεσαι αν διασπαρεί κορωνοϊός, αν είστε υπεύθυνοι θα μπορέσετε να επιζήσετε. Καμία κρατική ευθύνη: το κράτος είναι υπεύθυνο μόνο να εισπράττει φόρους, να κάνει παρελάσεις και ταρατατζούμ και να μοσχοαναθρέφει 300 ανεύθυνους, μαζί με μερικές χιλιάδες παρατρεχάμενους κομματικορεμπεσκέδες και ομόσταυλους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες!
Ζούμε στην εποχή των έμμισθων trolls και fake news, η «πληροφορία» τρέχει με ταχύτητα φωτός, η κακομοίρα η αλήθεια μένει θαμμένη κάτω από τόνους ψεύδους, έτσι που, όσο και να ουρλιάζει, κανείς δεν θέλει να την ακούσει. Αυτοί που κατέστρεψαν τη δημόσια υγεία γίνονται τιμητές της, οι εραστές του νεοφιλελευθερισμού και της άκρατης ιδιωτικοποίησης θα αναγκασθούν να κρατικοποιήσουν ότι ξεπούλησαν για να σώσουν τις επιχειρήσεις και την οικονομία, γιατί οι «επενδυτές» θέλουν μόνο κέρδη. Αλλά το πλέον επικίνδυνο απ’ όλα, πέρα κι από το παγκόσμιο κραχ, είναι η πρόβλεψη ότι η τιμή του πετρελαίου θα φτάσει τα 10 δολάρια το βαρέλι. Αν αυτό επαληθευθεί, τότε θ’ ανοίξει ο ασκός του Αιόλου με απρόβλεπτες συνέπειες…
