Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Αύγουστος εθνικής συμφοράς, ήταν ο μήνας που ο «Δρόμος» έλειψε από τους αναγνώστες του. Η μισή Ελλάδα κάηκε. Δεν είναι μόνο οι κλιματικές αλλαγές. Είναι βέβαιο ότι υπήρξαν δολοφονικά χέρια που προκάλεσαν το κακό. Κι άλλωστε, οι αρχές έκαναν λόγο για συλλήψεις υπόπτων. Περίεργη σιγή έπεσε όμως γι’ αυτές τις συλλήψεις. Ο λαός απαιτεί να πληροφορηθεί ποιοι ήσαν αυτοί που θέλησαν να αφανίσουν την πατρίδα μας. Απογοητευτικός ήταν ο πρωθυπουργός που επέμεινε ότι τα έκανε όλα σωστά και δεν θεώρησε αναγκαίο να κηρυχθεί ημέρα εθνικού πένθους γι’ αυτή την πρωτοφανή καταστροφή. «Φωτιά» ήταν ο τίτλος του βιβλίου –αντιστασιακού μυθιστορήματος– του Δημήτρη Χατζή το 1946. Έργο που ξάφνιασε και έβαλε αμέσως τον συγγραφέα του στις πρώτες θέσεις της ελληνικής λογοτεχνίας. Ο τίτλος έγινε τώρα τραγικά επίκαιρος. Αυτή η λέξη έγινε φόβος και τρόμος για έναν ολόκληρο κόσμο που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασε τα πάντα. Και οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν καραβοτσακισμένοι την πολύπαθη Εύβοια θύμιζαν τους Μικρασιάτες Έλληνες, που το 1922, όταν οι Τούρκοι έκαψαν τη Σμύρνη, έφταναν στα νησιά κουβαλώντας μέσα στα μάτια τους την απελπισία και την κατάπληξη του πεπρωμένου.
«Κι εδώ σύντροφοι, χρειαζόμαστε δάση, μεγάλα καταπράσινα δάση», έγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης στα «συντροφικά τραγούδια». Ονειροπόλος ο κορυφαίος ποιητής μας, ευτυχώς δεν ζει σήμερα για να δει τα «μεγάλα καταπράσινα δάση» να γίνονται στάχτη… Και σίγουρα, θα οργιζόταν εάν άκουγε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει το ανεκδιήγητο ότι: «Δεν είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να φροντίσει όλα τα δάση της ελληνικής επικράτειας, με την ίδια συστηματικότητα»!
Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ και η Ρουμανία έχουν τεράστιες θαυμαστές εδαφικές εκτάσεις. Ποτέ όμως δεν κινδύνεψαν από πυρκαγιές. Γιατί; Διότι από την εποχή των κομμουνιστικών καθεστώτων υπήρχε πλήρες επιστημονικό σχέδιο αποτροπής πύρινης συμφοράς και συνεχής έλεγχος καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Θυμάμαι τον Τάσο Βουρνά που μου αφηγείτο την επίσκεψή του, τον Αύγουστο του 1962, στο Βουκουρέστι, για να συναντήσει τον εξόριστο πολιτικό πρόσφυγα τότε, συγγραφέα Μενέλαο Λουντέμη. Ζέστη αποπνικτική και κουφόβραση. Τον πήρε, λοιπόν, ο Λουντέμης και για να δροσιστούν πήγαν βορειοδυτικά, όπου το πράσινο οργίαζε. Μου έλεγε ο Βουρνάς: «Με πήγε ο Μενέλαος κάπου δέκα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, στο “πάρκουλ Μπανιάσα”. Πώς να σου δώσω όμως να καταλάβεις τι θα πει πάρκο στη Ρουμανία; Απέραντες απλόχωρες εκτάσεις, γιομάτες δέντρα, παρτέρια, χλόη, όσο φτάνει το μάτι σου. Το σοφό ανθρώπινο χέρι του Ρουμάνου, καθοδηγώντας τη φύση, έχει φτιάξει ένα αριστούργημα. Θαυμάσια ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που τους σκιάζουν πανύψηλα δέντρα, όλα με σχέδιο και συνεχή φροντίδα. Το μάτι ξεκουραζόταν, και η καρδιά αλάφρωνε…». Όταν υπάρχει, λοιπόν, συνεχής επίβλεψη, πώς να υπάρξει συμφορά; Και, φυσικά, κανείς δεν θα τολμούσε να είναι «απρόσεκτος», διότι η ποινή θα ήταν η πλέον αυστηρή που θα μπορούσε να επιβληθεί, χωρίς ελαφρυντικά. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ οργανωμένου κράτους από ξέφραγο αμπέλι…
Η φωτιά δεν έκαψε μόνο δάση. Αποτέφρωσε και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου. Οι ελευθερίες που ανήκουν στον λεγόμενο «κλασικό κατάλογο ελευθεριών» και χωρίς τις οποίες ούτε Δημοκρατία ούτε Κράτος Δικαίου μπορούν να υπάρξουν, έγιναν ρετρό
Μέσα όμως σ’ αυτό το φρικιαστικό πλαίσιο, εξακολουθεί η πρωτοφανής παραβίαση του Συντάγματος, με τα υποχρεωτικά εμβόλια. Κι ο Μητσοτάκης αμετανόητος, με ολοκληρωτική νοοτροπία, έφτασε να συνδυάσει τους εμπρησμούς, με τους… ανεμβολίαστους και τις… ανεμογεννήτριες! Όταν ρωτήθηκε αν γίνονται εμπρησμοί, προκειμένου να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες, είπε: «Δεν χρειάζεται να καούν τα δάση για να φτιαχτούν ανεμογεννήτριες. Μπορούμε να τις φτιάξουμε και μέσα στα δάση. Οι αντιεμβολιαστές είναι εκείνοι που υιοθέτησαν αυτά τα σενάρια για τις ανεμογεννήτριες…»! Ο πρωθυπουργός, κήρυκας του νέου εθνικού διχασμού, που μετέτρεψε πάλι τους πολίτες σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, κορύφωσε την αυταρχική του συμπεριφορά, ξεκαθαρίζοντας ότι θα απολύονται και δεν θα πληρώνονται όσοι εξακολουθούν να αρνούνται τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, έστω και αν υπάρχουν παρενέργειες στα άτομα που μπορούν να επιφέρουν ακόμα και τον θάνατο. Επόμενη φάση θα είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να στέλνει όσους «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις» (όπως λέει και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη) στη… Μακρόνησο ή στη Σπιναλόγκα… Η φωτιά δεν έκαψε μόνο δάση. Αποτέφρωσε και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου. Οι ελευθερίες που ανήκουν στον λεγόμενο «κλασικό κατάλογο ελευθεριών» και χωρίς τις οποίες ούτε Δημοκρατία ούτε Κράτος Δικαίου μπορούν να υπάρξουν, έγιναν ρετρό.
Κι αυτήν την παραβίαση, τη βλέπει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά δεν αντιδρά. Συμφωνεί με τον πρωθυπουργό. Αλλά, τότε, δεν μπορεί να είναι πρόεδρος «όλων των Ελλήνων»…
ΥΠΗΡΞΕ και στην Ελλάδα «Ένωσις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» από το 1936. Έζησε –τότε– λίγους μήνες, ακριβώς όσο και οι ελευθερίες που κατελύθησαν στις 4 Αυγούστου από τη δικτατορία του Μεταξά. Σήμερα, τα δικαιώματα που προαναφέραμε καταργούνται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη-Άδωνη, με τη δικτατορία των υποχρεωτικών εμβολιασμών. Θεσμοί, συνταγματικές ελευθερίες, όλα στον αέρα… Πού είναι η Αριστερά να μπει μπροστά, να καθοδηγήσει τις μάζες; Άφαντη και συμβιβασμένη. Έρχονται στον νου τα λόγια του Βίκτορα Σερζ, που πήρε μέρος στην Οκτωβριανή Επανάσταση με την «Αριστερή Αντιπολίτευση», τον στενό φίλο του Τρότσκι: «Η Επανάσταση δείχνει ένα ψεύτικο πρόσωπο, που δεν είναι πια το δικό της. Αυτοδιαψεύδεται, αρνείται τον εαυτό της, μας απογοητεύει…» Πόσο επίκαιρα σήμερα τα λόγια του. Το ερώτημα του Σερζ μάς βασανίζει ακόμα: «Πού κάναμε λάθος; Ό,τι αγαπήσαμε έχει καταντήσει πια μια άθλια απάτη…» Ζητούμε την Αριστερά που θα σκεπάσει τα λάθη με τραγούδια και κόκκινες σημαίες… Εμείς ξέρουμε μόνο μια Αριστερά, εκείνη που μένει φυλαγμένη στις καρδιές μιας χούφτας ανθρώπων…
ΤΩΡΑ η κυβέρνηση που κάνει δόγμα την υποχρεωτική υπακοή σε όσα εκείνη διατάζει, απαγορεύει την ελευθερία της γνώμης. Ο φασισμός καλύπτεται με ιατρικό, «εκσυγχρονιστικό» μανδύα. Ο καπιταλισμός ασκεί απόλυτη εξουσία, και οι αντιρρήσεις θα ποινικοποιούνται. Σ’ όλους τους αγώνες μέσα στο πέρασμα του χρόνου, κινητήριος δύναμις ήταν πάντα κάποιος πολιτικός φορέας. Αυτός ακριβώς ο φορέας απουσιάζει σήμερα, και οι μάζες μόνες τους ξεσηκώνονται. Όχι μόνο κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών, αλλά και κατά της δικτατορίας των Βρυξελλών. Κι αυτή την εξέγερση τη συναντάμε σε πολλές χώρες. Λίγοι τη βλέπουν όμως. Όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι: «Μόνος είμαι, σαν το τελευταίο μάτι, που πάει ν’ ανταμωθεί με τους τυφλούς…». Τη χαμένη Αριστερά αναζητούμε, τώρα που μας απαγορεύουν ακόμα και να σκεφτόμαστε, για να σκύβουμε τον αυχένα στους «ισχυρούς». Μας χτυπάνε από παντού. Θέλουν να μας αφανίσουν και μας παρέδωσαν στο πυρ. «Μυστηριωδώς» η Ελλάδα τυλίγεται σε επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές που εξαφανίζουν τους τελευταίους πράσινους πνεύμονες. Τα δέντρα γίνονται κάρβουνο. Ποιος να φωνάξει; Ποιος, αν φώναζα, ποιος θα μ’ άκουγε, από τις στρατιές των αγγέλων; έγραφε με απόγνωση ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Μην το ψάχνετε. Αυτή την απελπισία για τους πράσινους πνεύμονες που κάηκαν, είχε εκφράσει σε χρόνο ανύποπτο ο Μπρεχτ: «Τι καιροί κι ετούτοι… Μια συζήτηση για δέντρα, είναι σχεδόν έγκλημα. Γιατί δε λέει λέξη, για τα τόσα φριχτά που γίνονται…»
