Σχόλιο σχετικά με την πρόταση της ΚΟΕ για το «μέτωπο». Του Τάσου Κατιντσάρου.
Αναμφισβήτητα, η οποιαδήποτε συζήτηση σήμερα μέσα στην Αριστερά (κυρίως όμως μέσα στην κοινωνία), πρέπει να ξεκινάει από την εκτίμηση για την καπιταλιστική κρίση. Κρίση που επεκτείνεται και βαθαίνει με ταχύτατους ρυθμούς, «αγκαλιάζοντας» όλες τις δομές και τους θεσμούς του σύγχρονου κόσμου, δίνοντας χαρακτήρα ιστορικών διαστάσεων στη φάση που διανύουμε. Η βάρβαρη επίθεση της «ιεράς συμμαχίας» κεφαλαίου-κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ στον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία και τους συνταξιούχους, oυσιαστικά, κηρύσσει ένα νέο «κοινωνικό πόλεμο», προκειμένου να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης και να μετατραπούν σε πληβειακή ασπόνδυλη μάζα η εργατική τάξη και η λαϊκή πλειοψηφία. Μόνο ένα αναγεννημένο και ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα μπορεί να γίνει το «αντίπαλο δέος», στη σημερινή δομική κρίση του συστήματος, ένα κίνημα που στη σημαία του θα γράψει, από τώρα, τη δυνατότητα για μια «νέα ελπίδα» κοινωνικής αλλαγής, μια «νέα ελπίδα» σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής χειραφέτησης. Η αναζήτηση αυτή είναι που τέμνει όλες τις μάχιμες δυνάμεις της Αριστεράς, όλους τους αγωνιστές που κατανοούν ότι τα «παλιά εργαλεία» δεν αρκούν για να αναμετρηθούμε αποτελεσματικά και νικηφόρα με έναν κόσμο που σαπίζει, δεν αρκούν για να δημιουργηθεί μια νέα εργατική και λαϊκή εποποιΐα.
Για το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς είναι «όρος εκ των ων ουκ άνευ» για την τόνωση της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων και της νεολαίας, για τη δημιουργία μιας μαζικής νικηφόρας ψυχολογίας, μέσα στους αγώνες και για τους νέους πιο αποφασιστικούς αγώνες. Έχουμε προτείνει, εξάλλου, ένα συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο στόχων και μορφών, που μπορεί να υλοποιείται αυτή η ενότητα, που συμπεριλαμβάνει τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ, τη ρήξη με την Ε.Ε., την ανατροπή του Μνημονίου της τρόικας αλλά και όλων των μέτρων που απορρέουν από αυτό, το σταμάτημα των απολύσεων και τη ριζική ανακούφιση του εργατικού εισοδήματος, με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία και κοινωνική πρόνοια, με πολιτικό στόχο την ανατροπή της «χούντας κεφαλαίου-κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ».
Με όπλο ένα μαζικό, ανασυγκροτημένο, πολιτικοποιημένο εργατικό και νεολαιΐστικο κίνημα, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (που ετοιμάζονται να συναινέσουν στο Μνημόνιο με την υπογραφή τριετούς επονείδιστης και ταξικά επαίσχυντης Συλλογικής Σύμβασης), με λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα, δημιουργώντας παντού τα δικά του όργανα και συντονίζοντάς τα (όπως η πρωτοπόρα δουλειά του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων), είναι δυνατόν να συμβάλουμε, ουσιαστικά, ώστε το «έθνος των εργαζομένων» να βγει δυνατότερο στις νέες αναμετρήσεις που έρχονται…
Για το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς είναι «όρος εκ των ων ουκ άνευ» για την τόνωση της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων και της νεολαίας, για τη δημιουργία μιας μαζικής νικηφόρας ψυχολογίας, μέσα στους αγώνες και για τους νέους πιο αποφασιστικούς αγώνες. Έχουμε προτείνει, εξάλλου, ένα συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο στόχων και μορφών, που μπορεί να υλοποιείται αυτή η ενότητα, που συμπεριλαμβάνει τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ, τη ρήξη με την Ε.Ε., την ανατροπή του Μνημονίου της τρόικας αλλά και όλων των μέτρων που απορρέουν από αυτό, το σταμάτημα των απολύσεων και τη ριζική ανακούφιση του εργατικού εισοδήματος, με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία και κοινωνική πρόνοια, με πολιτικό στόχο την ανατροπή της «χούντας κεφαλαίου-κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ».
Με όπλο ένα μαζικό, ανασυγκροτημένο, πολιτικοποιημένο εργατικό και νεολαιΐστικο κίνημα, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (που ετοιμάζονται να συναινέσουν στο Μνημόνιο με την υπογραφή τριετούς επονείδιστης και ταξικά επαίσχυντης Συλλογικής Σύμβασης), με λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα, δημιουργώντας παντού τα δικά του όργανα και συντονίζοντάς τα (όπως η πρωτοπόρα δουλειά του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων), είναι δυνατόν να συμβάλουμε, ουσιαστικά, ώστε το «έθνος των εργαζομένων» να βγει δυνατότερο στις νέες αναμετρήσεις που έρχονται…
*Ο Τάσος Κατιντσάρος είναι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ και του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Σχόλια
