Ο τρόπος, με τον οποίο κάποιος μπορεί να αποφύγει τη φορολόγηση των περιουσιακών του στοιχείων μέσω μιας παράκτιας εταιρείας (offshore), δεν είναι τόσο δύσκολος όσο ακούγεται… Το κόστος ίδρυσης, συμπεριλαμβανομένων των επιβαρύνσεων (τελών) για το πρώτο έτος, υπολογίζεται στα 790 € στις Σεϋχέλλες και στην Μπελίζε, στα 990 € στον Παναμά, από 1.090 έως 1.199 € στις βρετανικές Παρθένες Νήσους και στην Ανγκουίλα, καθώς επίσης 4.200 € στη Σιγκαπούρη. Ο τραπεζικός λογαριασμός, ανώνυμος φυσικά, κοστίζει από 320 € στη Λετονία και 750 € στο Γιβραλτάρ, έως 1.700 € στη Σιγκαπούρη – ενώ ένας διευθυντής (Director) ή ένα μέτοχος, πίσω από τους οποίους κρύβεται ο πραγματικός ιδιοκτήτης που δεν φαίνεται πουθενά, περί τα 350 € έκαστος… Περαιτέρω, η ίδρυση μίας offshore ή ενός ιδρύματος είναι νόμιμη, η φορολογία μηδενική και η δήλωση τους στην εφορία της χώρας διαμονής αποτελεί επιλογή του ιδιοκτήτη της – ενώ κανένας δεν μπορεί να πληροφορηθεί ποιός βρίσκεται πίσω από την εταιρεία, εκτός εάν διαρρεύσουν στοιχεία, όπως στην περίπτωση του Λουξεμβούργου ή του Παναμά…
Eάν τα κράτη δεν ήθελαν να υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες, θα τις είχαν απαγορεύσει – κάτι που φυσικά δεν το κάνουν, επειδή οι πολιτικοί, καθώς επίσης οι επιχειρηματίες που τους χρηματοδοτούν, έχουν οι ίδιοι ανάγκη και χρησιμοποιούν αυτού του είδους τις «διευκολύνσεις».
Οι μεγάλοι όμιλοι, όπως η Apple, η Starbucks, η Amazon κ.λπ., διαθέτουν ένα ολόκληρο δίκτυο τέτοιου είδους εταιρειών, μέσω του οποίου μεταφέρουν δισεκατομμύρια κέρδη και κεφάλαια, έτσι ώστε να μην πληρώνουν καθόλου φόρους…
Το γεγονός αυτό σημαίνει δυστυχώς ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα αντίστοιχα νοικοκυριά, καλούνται να αναπληρώσουν τους διαφυγόντες φόρους – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι φορολογικοί συντελεστές τους, να μειώνονται οι συντάξεις τους και να περιορίζεται το κοινωνικό κράτος.
Την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις απαιτούν φορολογική συνείδηση από τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα ή τις γνώσεις για να χρησιμοποιήσουν τέτοιου είδους τεχνάσματα – ενώ παράλληλα ελέγχουν αυστηρά τα σουβλατζίδικα και τα υπόλοιπα δύστυχα φορολογικά υποζύγια, κατηγορώντας τα για φοροδιαφυγή, χωρίς φυσικά να ψηφίζουν νόμους που θα εμπόδιζαν την αποφυγή της φορολογίας από τους εισοδηματικά ισχυρούς…. Εντός της Ευρωζώνης πάντως υπάρχουν πολλές χώρες που εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που τους παρέχει η φορολογική νομοθεσία – κυρίως η Ολλανδία, η βασίλισσα της φοροδιαφυγής, το Λουξεμβούργο και η Γερμανία.
του Βασίλη Βιλιάρδου
analyst.gr
