Στις 19 Μαΐου, όταν σε αρκετές σχολές πλέον θα έχει ξεκινήσει η εξεταστική, οι φοιτητές θα κληθούν να ψηφίσουν για να εκλέξουν τα διοικητικά τους συμβούλια. Η επιλογή τους θα ταλαντευτεί μεταξύ των δυο μεγάλων δεξιών σχηματισμών (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) και τριών βασικών αριστερών σχηματισμών (ΠΚΣ –ΚΝΕ-, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ).
Τα προηγούμενα χρόνια, οι φοιτητικές εκλογές ήταν ένα κεντρικό πολιτικό γεγονός, που σε αυτό αναφέρονταν όλοι. Τα ΜΜΕ και τα κόμματα έδιναν ιδιαίτερο βάρος στη φοιτητική εκλογική διαδικασία και, πολλές φορές, χρησιμοποιούσαν τα αποτελέσματα για να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το τι θέλουν ή προτιμούν οι φοιτητές και, κατ’ επέκταση, η νεολαία. Αυτό πλέον έχει αλλάξει. Η διαδικασία έχει καταντήσει εντελώς άχρωμη και παντελώς αδιάφορη για την πλειοψηφία των φοιτητών και έχει μετατραπεί σε μια τυπικότητα, που το μόνο που θα επιβεβαιώσει είναι τα περσινά αποτελέσματα και τα επιχειρήματα των «μικρών μειοψηφιών». Και, βέβαια, κανείς δεν ασχολείται με αυτή, πέρα από τους συνδικαλισμένους φοιτητές.
Και όλα αυτά σαν επιστέγασμα μιας ακαδημαϊκής χρονιάς, αρκετά πιο υποτονικής από τις προηγούμενες, αφού οι μαζικές διαδικασίες και κινητοποιήσεις ήταν ελάχιστες, αν και θα περίμενε κανείς ότι θα γινόταν «ο χαμός» λόγω των νέων οικονομικών και εργασιακών μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Είναι δεδομένο ότι η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ είναι πολιτικά πιεσμένες από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αφού οι επιλογές «των μεγάλων» του Κοινοβουλίου είναι πρακτικά κόκκινο πανί για κάθε νέο άνθρωπο, σε όποια σχολή κι αν πηγαίνει, ό,τι δουλειά κι αν κάνει. Αυτό δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για πολιτική από την πλευρά τους, που, ούτως ή άλλως, δεν ήταν η πρώτη τους προτεραιότητα. Στα προβλήματα που φέρνουν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και στην κοινωνία η μόνη απάντηση από μεριάς τους συνεχίζει να είναι, δυστυχώς, το τρίπτυχο εκδρομές-μπουζούκια-σημειώσεις.
Στην αντίπερα όχθη, οι δυνάμεις της Αριστεράς, παρά τις «ιδανικές συνθήκες», δεν προβλέπεται ότι θα «πάρουν τα πάνω τους». Η ατολμία των βασικών σχηματισμών και το γεγονός ότι πολλές από τις προσπάθειες και προτάσεις για ενότητα στη δράση έχουν πέσει στο κενό, απογοητεύοντας ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών, που δηλώνει τη θέλησή του ή συμμετέχει ενεργά στο φοιτητικό κίνημα.
Τον τόνο δίνει η γνωστή και παράλογη, τις περισσότερες φορές, έλλειψη συνεννόησης και η οχύρωση πίσω από θέσεις και μεγαλόπνοα σχέδια, που έχει τα συνηθισμένα αποτελέσματα με τα ξεχωριστά συντονιστικά και τις επιτροπές αγώνα, τα ανταγωνιστικά πλαίσια στις συνελεύσεις, τις αλληλοκαταγγελίες κ.τ.λ.
Αυτή η σπατάλη δυνάμεων επηρεάζει αρνητικά και την καταγραφή της Αριστεράς στις φοιτητικές εκλογές, αλλά κυρίως επηρεάζει αρνητικά τη διαδικασία προετοιμασίας ενός νεολαιίστικου δυναμικού, που θα πρέπει να πρωτοστατήσει στους αγώνες της κοινωνίας τις επόμενες μέρες. Και αν ισχύει ότι «σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση», τότε για την κατάσταση στη φοιτητική Αριστερά οι ευκαιρίες λιγοστεύουν και η άσχημη πρόσκρουση, λόγω «ξεροκεφαλιάς», πλησιάζει επικίνδυνα.
Λάμπρος Φραντζεσκάκης
