Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο χωρίς φοβίες. Από παιδί, όμως, ένιωθα ένα παράξενο συναίσθημα για τα φίδια… με τρόμαζαν και τα θεωρούσα τα πιο δυνατά ζώα του βασιλείου. Στην εξοχή τα καλοκαίρια άκουγα εκείνες τις φοβερές ιστορίες των χωρικών και η φαντασία μου οργίαζε γύρω από τα ερπετά, τόσο που ακόμα και η βόλτα στο δάσος δεν ήταν ποτέ ανέμελη.
Μεγαλώνοντας αποφάσισα να αντιμετωπίζω το μοναδικό -ίσως- φόβο μου με βιβλία γραμμένα από ειδικούς αλλά και αρκετές ώρες παρακολούθησης σχετικών βίντεο που, ομολογουμένως, έκαμψαν την άποψη που είχα για συμπαθητικά, εντέλει, ερπετά. Σταμάτησα, μάλιστα, να αποκαλώ και κάποιον ύπουλο τύπο «φίδι» ή «οχιά» γιατί δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε. Μελετώντας αντελήφθην πως κανένα ζώο -ούτε καν το φίδι- είναι ύπουλο, μοχθηρό και επικίνδυνο. Ακόμα και τα ιοβόλα προτιμούν να προστατέψουν το δηλητήριό τους παρά να το ρίξουν άσκοπα στον άνθρωπο. Κυνηγούν μόνο για φαγητό, μόνο για την επιβίωσή τους, τα ερπετά, αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν χαμερπή και τα σκοτώνουν, έτσι κι αλλιώς.
Ο σκοπός του παρόντος κειμένου δεν είναι, προφανώς, να κάνω μάθημα ερπετολογίας ούτε προσωπική εξομολόγηση εν όψει του Πάσχα. Διαβάζοντας, όμως, την είδηση με τις κακοποιήσεις ηλικιωμένων στο γηροκομείο-κολαστήριο των Χανίων και μπαίνοντας στις λεπτομέρειες των βασανιστηρίων που υπέστησαν οι ταλαίπωροι άνθρωποι στο τέλος της ζωής τους, αναρωτήθηκα, τελικά, τι χαρακτηρίζει ύπουλο, επικίνδυνο και μοχθηρό ζώο. Ποιος αποφασίζει για την ιδιότητα και τα χαρακτηριστικά του και με ποια δεδομένα.
Πόση διαστροφή μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο περιστατικό; Κάνετε εικόνα, παρακαλώ, τις σκηνές που με λεπτομέρειες δημοσιεύτηκαν των βασανισμών των γερόντων και πείτε μου έντιμα εάν υπάρχει χειρότερο είδος από τον άνθρωπο πάνω στον πλανήτη. Κι όχι μόνο γιατί επιτρέπει τη σήψη στην κοινωνία, αλλά γιατί βρίσκει τρόπους να τη συνεχίζει, δικαιολογώντας και απαλλάσσοντας…
