Για 139 μέρες, περίπου 4 μήνες, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ ότι η κρίση είναι μεγάλη και πρέπει όλοι να πληρώσουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Η πλύση εγκεφάλου ήταν η προπαρασκευαστική περίοδος για την εφαρμογή μέτρων που καμιά κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να εξαγγείλει πριν από μόλις ένα χρόνο.
Η όποια επιτυχία αυτής της πλύσης θα δοκιμαστεί στο πραγματικό πεδίο, δηλαδή τη στιγμή που ο εργαζόμενος θα απολυθεί, θα πάρει μειωμένο μισθό ή σύνταξη, θα δει τον τιμάριθμο να ανεβαίνει στα ύψη, θα δει να κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία, κοινωνικές υπηρεσίες, όπως έγινε όπου εφαρμόστηκε η «τεχνογνωσία» του ΔΝΤ, να κλείνουν σωρηδόν μικρομάγαζα, να καταστρέφεται η αγροτική παραγωγή… Τα μέτρα αυτά που πρόκειται να εφαρμοστούν θα επηρεάσουν την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ζωή της χώρας μας με εφιαλτικό τρόπο για τους μη έχοντες.
Πρόκειται για μια αντιδραστική παλινόρθωση της πλέον ανεξέλεγκτης, αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής, μια μεγάλη αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο.
Τώρα όμως, έρχεται η σειρά της κοινωνίας που πλήττεται να πει το δικό της λόγο. Με τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες, τον αγώνα.
Όχι για την τιμή των όπλων, εθιμοτυπικά και όπως ορίζει το πρωτόκολλο ενός υποταγμένου συνδικαλισμού, αλλά δίνοντας ξανά σ’ αυτές τις λέξεις τη σημασία που είχαν κάποτε.
Απέναντι στις διαιρετικές πολιτικές με τις οποίες λιπάνθηκαν για χρόνια τα γρανάζια της εργοδοτικής πολιτικής, θα αντιτάξουμε την πιο πλατιά ενότητα των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι αναγκαία η ενότητα, γιατί έτσι συγκεντρώνεται δύναμη απέναντι στον αντίπαλο. Είναι αναγκαία η αλληλεγγύη, για να μην είναι ο καθένας που αγωνίζεται μόνος απέναντι στον αντίπαλο. Είναι αναγκαία η καλλιέργεια πνεύματος αντίστασης και αγώνα, γιατί όπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα κανένας δεν λυπήθηκε ούτε χαρίστηκε στους εργαζόμενους.
Ενότητα – αλληλεγγύη – αντίσταση για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με μια 24ωρη απεργία. Επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι πιο μόνιμος, πιο διαρκής και πολύμορφος.
Όμως, δεν υπάρχει ενότητα και αποτελεσματικότητα αν δεν υπάρχει ένας ενιαίος στόχος, ένα ενοποιητικό αίτημα. Στην παρούσα στιγμή ένας στόχος μπορεί να ενώσει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας: Να μην περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ. Να χάσουν, να ηττηθούν οι κλεπτοκράτες, οι ευρωκράτες, οι μιντιοκράτες, στην προσπάθειά τους να συνθλίψουν τους εργαζόμενους στη μέγγενη του Συμφώνου Σταθερότητας.
Σε αυτόν τον αγώνα, οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνοι και δεν μπαίνουν χωρίς καμιά γνώση και πείρα. Δεν περιμένουν από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες να παίξουν το ρόλο που θα έπρεπε. Όμως οφείλουν να εκμεταλλευτούν κάθε δυνατότητα και να πιέσουν για πρωτοβουλίες, για ορισμό απεργιών που πρέπει να είναι γενικές και γιατί όχι και διαρκείας.
Στις παρούσες συνθήκες έχουν εξαιρετική σημασία οι πρωτοβουλίες, ο συντονισμός και οι αγώνες από τα κάτω (σωματείων, κλάδων, επιτροπών και κινήσεων) που θέτουν τις ανάγκες αυτές με γνήσιο και αυθόρμητο τρόπο, που θα ανοίγουν το δρόμο στην κλιμάκωση, στον ξεσηκωμό ενάντια στα μέτρα. Όπως έχουν ιδιαίτερη σημασία και οι πολιτικοί στόχοι που θα συμπυκνώνουν και θα δίνουν προοπτική στους αγώνες της κοινωνίας.
Σειρά της κοινωνίας να πει το δικό της λόγο στις 24 Φλεβάρη και μετά.
