Ταλαντούχος και στο θέατρο του παραλόγου. Του Χρήστου Πραμαντιώτη.
Παλιά έταζαν διορισμούς στο Δημόσιο και γενικώς ό,τι βόλευε τον καθένα ψηφοφόρο προσωπικά. Οι εκλογές του Μνημονίου, όμως, τα κατάργησαν αυτά και οι πολιτικοί του δικομματισμού αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν. Έτσι, με τον κίνδυνο να χάσουν πελατεία, αναγκάζονται τώρα να στραφούν σε πιο σοβαρά ταξίματα. Σήμερα, λοιπόν, τάζουν ανάπτυξη για τη χώρα και ρευστότητα στην αγορά –αυτό μπορούν(;). Βέβαια, όπως και παλιά, δεν έχει καμία σημασία τι μπορούν να υλοποιήσουν. Ούτως ή άλλως, ξέρουν καλά οι επικοινωνιολόγοι και τα στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ότι έχοντας βάλει τη χώρα σε αναγκαστική τροχιά, το μόνο εύκολο θα είναι να ομολογήσουν κατόπιν εκλογών (αν καταφέρουν να σχηματίσουν μια νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση), ότι δεσμεύονται από τις πρόνοιες των δανειακών συμβάσεων που έχουν ήδη υπογράψει κι έχουν δώσει και γραπτές εγγυήσεις στους δανειστές και το κάνουν από τώρα. Αυτό που αποκλειστικά έχουν να κάνουν μέχρι την 6η Μαΐου και πρέπει να το κάνουν καλά, είναι να πουλήσουν ελπίδα για να αγοράσουν βουλευτικές έδρες.
Αυτό γίνεται ιδιαιτέρως φανερό όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στην προεκλογική περίοδο. Αποκτά όμως σε μερικές στιγμές μια εσάνς γελοιότητας. Διότι γίνονται ανόητες, ασυνάρτητες και διεκδικούν διαζύγιο από τη λογική οι τοποθετήσεις που ακούει κανείς σήμερα στα κανάλια. Παράδειγμα τρανό, η προχθεσινή συνέντευξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο MEGA, ένα θέατρο του παραλόγου, που θα ζήλευε κι ο Πιραντέλο.
Ας εξαιρέσουμε την εξαγγελία του Ευ. Βενιζέλου να παραταθεί κατά ένα χρόνο (μέχρι το 2015) το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, που κι ο ίδιος γνωρίζει ότι δεν έχει ουσία, αφού η δημοσιονομική προσαρμογή και η όλο και πιο σκληρή αφαίμαξη του λαού και της χώρας θα παραταθεί για χρόνια (έτσι κι αλλιώς αυτή η πρότασή του είναι άλλη μια ικεσία προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ και δεν απευθύνεται στον ελληνικό λαό).
Το μαύρο άσπρο
Είπε όμως κι άλλα: Ήταν λάθος το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» (με το οποίο όμως έπαιξε και ο ίδιος). Ο κ. Βενιζέλος ήταν εναντίον της προσφυγής στο ΔΝΤ (αλλά το ήξερε μόνο αυτός και το μαξιλάρι του). Το Μνημόνιο Ι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους (αλλά και το ψήφισε και το στήριξε μέχρις εσχάτων ως βασικός υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου, για να… φιλοτεχνήσει μετά το ακόμη χειρότερο Μνημόνιο ΙΙ). Το πυροτέχνημα του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα «ήταν μια εσφαλμένη εκτίμηση» (αλλά επειδή ο κ. Βενιζέλος δεν είχε πολύ χρόνο για να το σκεφτεί, το υποστήριξε ως «λυτρωτική κίνηση»). Με την πολιτική του δημιούργησε ένα εκατομμύριο ανέργους (αλλά δεν δημιούργησε ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, όπως είπε). Δεν θα θιγούν χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, δεν θα γίνουν οριζόντιες περικοπές, δεν θα μπουν νέοι φόροι (ΔΕΝ, σαν κι αυτά που ακούσαμε δυο-τρεις φορές ακόμη στην περασμένη διετία, αλλά όλοι ξέρουν τι έγινε στο τέλος).
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται σε δύσκολες συνθήκες… Και δεν αγωνίζεται μόνο για το κόμμα του, αγωνίζεται και για τον εαυτό του. Κι αυτό γιατί είναι προφανές ότι ένα κακό αποτέλεσμα διάλυσης του κόμματος, θα ανασύρει από το συρτάρι το υπαρκτό σενάριο που τον θέλει να είναι η Ιφιγένεια που θα χρεωθεί το κομματικό ναυάγιο. Για να μη γίνει αυτό, ο Ευ. Βενιζέλος αναγκάζεται να παλεύει μέχρι την τελευταία στιγμή, όχι μόνο κάνοντας το άσπρο μαύρο, αλλά και παίζοντας με τα λόγια. Η επικοινωνιακή οπτική που υιοθετεί είναι ένα ατόπημα: είναι κατανοητό οι Έλληνες πολίτες να τιμωρήσουν πρόσωπα και κόμματα, αρκεί να μην αυτοτιμωρηθούν μ’ ένα αδιέξοδο αποτέλεσμα. Όπερ μεθερμηνευόμενον, «τιμωρήστε μας στις δημοσκοπήσεις μέχρι την προηγουμένη των εκλογών, αλλά στις 6 Μαΐου ξέρετε το καθήκον σας».
Μέχρι στιγμής ο κ. Βενιζέλος διακηρύσσει ανερυθρίαστα ότι το πρόγραμμά του είναι μετά τις εκλογές να ζητιανέψει από την Ευρωπαϊκή Ένωση εκταμίευση ποσών ώστε να τονωθεί η ρευστότητα στην αγορά και να καταβάλει το κράτος τα δισεκατομμύρια που χρωστάει στις επιχειρήσεις. Και την ίδια στιγμή ότι θα καταπολεμήσει την ανεργία με προγράμματα ευρωπαϊκά(!), ότι όλοι θα αποκτήσουν υγειονομική κάλυψη και άλλα τέτοια, τα οποία απαγορεύονται ρητά από τη δανειακή σύμβαση, η οποία είναι δικό του «παιδί».
Με τέτοιο πρόγραμμα, είναι άξιο απορίας πώς ζητά ψήφο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος πάντως μοιράζεται με τους διεθνείς πιστωτές τον ίδιο εφιάλτη: τι θα αποφανθεί ο λαός στην κάλπη. Δεν είναι τυχαίο ότι στα ξένα Μέσα Ενημέρωσης το κλίμα δίνουν τίτλοι όπως «Εκλογές στην Ελλάδα: Η άνοιξη των εξτρεμιστών», που χρησιμοποίησε την προηγούμενη εβδομάδα η αυστριακή die Presse για να αποδώσει την ανησυχία που προκαλεί η διαφαινόμενη αποδυνάμωση των μεγάλων κομμάτων και η ενίσχυση των μικρών.
Ευαγγέλου απορίες
* (Για τις εκλογές, το ζητούμενο είναι) «Ποιος θα κάνει, με λίγα λόγια, από τον Μάιο και μετά αυτό που έκανα εγώ από τον Ιούνιο πέρυσι μέχρι τώρα, παίρνοντας τη χώρα στους ώμους μου;»
* «Αλλά λέω: “Ο πολίτης έχει έναν μικρό κόκκο άμμου ευθύνη”; Εγώ να πάρω τον Όλυμπο ολόκληρο πάνω μου. Από την αμμουδιά της ελληνικής παραλίας έναν κόκκο άμμου δεν μπορεί να αναλάβει ο Έλληνας πολίτης;»
(από τη συνέντευξη του Ευ. Βενιζέλου στο MEGA)
