«Ενωμένοι Ενάντια στον Κορωνοϊό» και «Δυνατότεροι Μαζί»: με αυτά τα συνθήματα ξεκίνησε χθες (Παρασκευή 19/6) η Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Ε.Ε., με άγνωστη κατάληξη μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ένα είναι σίγουρο, ανεξαρτήτως των όποιων αποφάσεων υιοθετηθούν, ή μάλλον υπαγορευθούν από τους ισχυρότερους εταίρους (αν τα βρουν μεταξύ τους) στους υπόλοιπους: το «ενωμένοι» και το «μαζί» υπάρχουν μόνο ως συνθήματα. Βέβαια οι επίσημοι επικεφαλής της Ε.Ε., από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ ως την αρχικομισάρια Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δηλώνουν ότι «πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας» κι ότι «δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο». Αλλά όλοι γνωρίζουν ότι η πιθανότερη κατάληξη είναι ένα γενικόλογο ανακοινωθέν αντί μιας ουσιαστικής συμφωνίας για τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, που παροξύνθηκε από την πανδημία. Θα φροντίσουν γι’ αυτό οι… γερμανικές εμπροσθοφυλακές: δηλαδή η Αυστρία, η Δανία, η Ολλανδία, η Σουηδία και μερικοί ακόμη, που δεν θέλουν να ακούν κουβέντα για ευρωπαϊκές ενισχύσεις. «Μόνο δάνεια και παντού μνημόνια» είναι το πραγματικό σύνθημα.
Εξάλλου η οικονομία δεν είναι ο μοναδικός πονοκέφαλος της ευρωκρατίας και των κυβερνήσεων των ισχυρότερων κρατών μελών: στο φόντο κυριαρχεί η γενικευμένη απονομιμοποίηση των αφηγημάτων τους και όλων ανεξαιρέτως των εκδοχών διαχείρισης που αντιπαρατίθενται. Επιπλέον, τα «ενωμένοι» και «μαζί» μοιάζουν κακόγουστο και μακάβριο ανέκδοτο σε μια υποτιθέμενη ολοκλήρωση τα μέλη της οποίας όχι μόνο δεν συντόνιζαν στοιχειωδώς τις προσπάθειές τους, αλλά μέχρι πριν λίγο αρπάζονταν για το ποιος θα κλέψει τις μάσκες και τα αντισηπτικά του άλλου. Κάπως έτσι καταλήξαμε (με την καθοριστική «συμβολή» της εκ Βρυξελλών εκπορευόμενης αποσάθρωσης των δημόσιων/εθνικών συστημάτων υγείας, και της εκ των ελίτ εκπορευόμενης προτεραιότητας στην «οικονομία») να μετρά η ήπειρος πάνω από 100.000 νεκρούς. Εκ των οποίων δεκάδες χιλιάδες ετελεύτησαν τον βίο τους μέσα σε βασανιστική αγωνία, ελλείψει στοιχειωδών μέσων ανακούφισης, και συχνά παρατημένοι σε σπίτια και γηροκομεία… Και μετά απορούν που οι Ευρωπαίοι αδιαφορούν για τις «ευρωπαϊκές εξελίξεις» – αν δεν τις μουντζώνουν.
Νέο κύμα αστάθειας ενόψει
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη και στο εσωτερικό των «μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων» που φιλονικούν για το ποια και πώς θα καθοδηγήσει το ξεχαρβαλωμένο κάρο της Ε.Ε. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γαλλίας όπου ο αντιδημοφιλής Μακρόν, αφού χάρηκε λόγω πανδημίας μια ανάπαυλα από το προηγούμενο κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας που απειλούσε την κυβέρνησή του –προκαλώντας μεταξύ άλλων και τη λιποταξία δεκάδων βουλευτών του– βρίσκεται τώρα και πάλι αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα: οι σκηνές της αιματηρής καταστολής των διαδηλώσεων των νοσοκομειακών ξαναβρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, απελπίζοντας ακόμα και «μετριοπαθείς» υποστηρικτές του Γάλλου προέδρου. Πόσο μάλλον που αυτή τη φορά στόχος των γαλλικών ΜΑΤ ήταν οι κατά τα άλλα «ήρωες» της μάχης ενάντια στον κορωνοϊό…
Όλα δείχνουν ότι η ιστορία της γαλατικής αντίστασης θα έχει και συνέχεια, δυναμιτίζοντας τις εθνικές, ευρωπαϊκές και διεθνείς φιλοδοξίες του χρυσού παιδιού της τραπεζοκρατίας. Αλλά η αστάθεια, είτε δυναμική (όπως στη Γαλλία) είτε… τελματωμένη (όπως στη Γερμανία), έχει εξαπλωθεί σχεδόν παντού. Η κεντροαριστερή ισπανική συγκυβέρνηση, αφού κατάφερε να συμπρωταγωνιστήσει πανευρωπαϊκά στις εκατόμβες του κορωνοϊού, τώρα «ελίσσεται» μέσα σε μια ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της απαξίωσης της μοναρχίας, της συνεχιζόμενης ταπείνωσης των καταλανικών και βασκικών «επαρχιών» και της επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης. Τα ίδια και χειρότερα και σε μικρότερες χώρες, όπως η Ιρλανδία, όπου οι δύο κεντροδεξιές και οι Πράσινοι «επιτέλους» τα βρήκαν –μήνες μετά τις κάλπες– και σχημάτισαν συγκυβέρνηση αφήνοντας στην αντιπολίτευση τον νικητή των εκλογών, το Σιν Φέιν. Εάν μάλιστα δούμε και το πώς μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους στη διεθνή αρένα οι «εταίροι» (π.χ. στη Λιβύη), τα συνθήματα της Συνόδου Κορυφής μετατρέπονται σε πραγματικό κλαυσίγελο.
