Ο Αστέρας 2004 αποτέλεσε ένα αθλητικό πείραμα που, στην ουσία, έδειχνε μέσα από το ποδόσφαιρο στα παιδιά το δρόμο ώστε να μην καταλήγουν σε ναζιστικούς χαιρετισμούς, αραδιάζοντας στη συνέχεια φτηνές δικαιολογίες.
Στην Μπαρτσελόνα και σε πολλές, άλλωστε, ομάδες που υπάρχουν ανάλογες προσεγγίσεις μόνο για επιφανειακούς λόγους δεν γίνονται. Ενδεικτικό του πώς λειτούργησε ο Αστέρας 2004 είναι το γεγονός ότι τότε ένα παιδί από την Αλβανία, το οποίο αρκετοί στην Καισαριανή κοιτούσαν περίεργα, στο ξεκίνημα της χρονιάς πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού μετά από ψήφο των συμπαικτών του. Όλα τα παιδιά είχαν γίνει μια μεγάλη παρέα χωρίς να υπολογίζουν εθνικότητες, κοινωνικές τάξεις και οικογενειακά εισοδήματα.
Οι άνθρωποι του σωματείου ξεκαθάριζαν από την πρώτη στιγμή ότι το ποδόσφαιρο και μόνο δεν είναι αυτοσκοπός, καθώς η προσπάθεια που γινόταν είχε στόχο την καλλιέργεια στα παιδιά του πνεύματος της υγιούς άμιλλας και την τοποθέτηση των βάσεων ώστε να δουν με διαφορετική ματιά την κοινωνία.
Όταν με αφορμή τον αγώνα Αλβανίας-Ελλάδας είχαν προκληθεί επεισόδια, ο Αστέρας είχε στείλει με ανακοίνωσή του μήνυμα φιλίας και αλληλεγγύης. Παράλληλα, είχε πάρει μέρος σε αντιρατσιστικό τουρνουά και αποδείκνυε στην πράξη ότι στους κόλπους του δεν χωρούν διακρίσεις. Παιδιά που καταδιώκονταν για το διαφορετικό τους χρώμα στον Αστέρα έβρισκαν αλληλεγγύη.
Παρ’ ότι, αρχικά, έλαβε εξαιρετικά σχόλια από όλους, τόσο από τους ανθρώπους του αθλητισμού και του πολιτικού γίγνεσθαι όσο και από τον Τύπο, το πείραμα δεν είχε ανάλογη συνέχεια, αφού αποδείχθηκε ότι όσοι το στήριξαν το έκαναν χωρίς να βλέπουν στο μέλλον. Οι τοπικές Αρχές και η κοινωνία της Καισαριανής δεν αγκάλιασαν την προσπάθεια, ενώ αρκετοί την έβλεπαν με καχυποψία. Έβλεπαν κάτι διαφορετικό από ό,τι είχαν συνηθίσει και αυτό αφενός τους τρόμαζε, αφετέρου δεν τους έδινε το πεδίο για την ανάπτυξη των πελατειακών τους σχέσεων.
Οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων παρ’ ότι είχαν τοποθετηθεί υπέρ του εγχειρήματος και κάποιοι είχαν γραφτεί και μέλη, γρήγορα ξέχασαν. Σταμάτησαν να ασχολούνται με την ουσία που αυτή η ομάδα είχε καταφέρει να υπηρετεί. Βλέποντας, λοιπόν, τις ανακοινώσεις να βγαίνουν για τον Κατίδη, στη μνήμη επανέρχεται αυθόρμητα ο Αστέρας και εύλογα γεννιέται το ερώτημα. Θα ήταν έτσι τα πράγματα αν τα τμήματα υποδομής όλων των ομάδων λειτουργούσαν με αυτόν τον τρόπο; Πιθανότατα δεν θα το μάθουμε ποτέ…
Θάνος Σαρρής
