Μεθοδική διάλυση με στόχο το ξεπούλημα
Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα «σκληρής» διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, για τη διάσωση των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ). Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης αυτής, σύμφωνα με δημοσιεύματα, είναι η ακόλουθη συμφωνία:
• Τα ΕΑΣ διαχωρίζονται σε «καλή» και «κακή» εταιρία με νέο ΑΦΜ. Η καλή ΕΑΣ θα διατηρήσει εν λειτουργία τρία εργοστάσια, στο Αίγιο, το Λαύριο, και στον Υμηττό, ενώ θα κλείσουν οι μονάδες στη Μάνδρα (Ιούνιος 2014) και στη Ελευσίνα (Σεπτέμβριος 2014). Οι γραμμές παραγωγής τους θα μεταφερθούν στις άλλες εγκαταστάσεις και το οικόπεδο στην Ελευσίνα θα πουληθεί.
• Οι θυγατρικές εταιρίες, δηλαδή η ΜΒΗ, η ΗΜΚ και οι εγκαταστάσεις της πρώην ΠΥΡΚΑΛ στο Λαύριο θα μεταφερθούν στην κακή ΕΑΣ, που θα αναλάβει τις υποχρεώσεις και θα οδηγηθεί σε εκκαθάριση, οι δε εργαζόμενοι θα απολυθούν αν δεν βρεθεί αγοραστής.
• Θα επιβληθεί πρόστιμο 50 εκατ. ευρώ για τις χαρακτηρισμένες ως παράνομες κρατικές ενισχύσεις του παρελθόντος (περίπου 1,1 δισ. ευρώ), που θα αποπληρωθεί από την πώληση του οικοπέδου στη Ελευσίνα.
• Από από τους περίπου 800 εργαζόμενους σήμερα στην εταιρία, θα αποχωρήσουν 300, για τους οποίους προβλέπεται η διάθεση περίπου 1,5 εκατ. ευρώ ως κίνητρο εθελουσίας αποχώρησης. Οι 115 εργαζόμενοι των θυγατρικών θα απολυθούν.
• Η εταιρία θα ενισχυθεί προκειμένου να καλύψει υποχρεώσεις και λειτουργικά έξοδα, με ποσόν 35 εκατ. ευρώ, προερχόμενο από τις διακανονισμένες οφειλές του Ιράκ.
• Τα ΕΑΣ για το έτος 2014 πρέπει να εξασφαλίσουν καθαρές εξαγωγές 13,5 εκατ. ευρώ, 20 εκατ. ευρώ για το 2015 και άλλα τόσα για το 2016.
• Τον Δεκέμβριο του 2014 τα ΕΑΣ θα αξιολογηθούν και εάν κριθούν μη βιώσιμα, θα συρρικνωθούν περαιτέρω σε δύο εργοστάσια και 341 άτομα ή ακόμη και σε ένα.
Εάν προσπαθήσουμε να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση της συμφωνίας αυτής, θα καταλήξουμε στα εξής συμπεράσματα και ερωτηματικά:
• Σε αντίθεση με την ποσοτικοποιημένη υποχρέωση για εξαγωγικές συμβάσεις των ΕΑΣ, ουδεμία αναφορά γίνεται σε προγράμματα που θα αναθέσει το ΥΠΕΘΑ. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η εταιρία εγκαταλείπεται μόνη. Καμία, όμως, αμυντική βιομηχανία δεν μπορεί να επιβιώσει εάν δεν έχει παραγγελίες από το υπουργείο Άμυνας της χώρας της.
• Η αξιολόγηση της βιωσιμότητας των ΕΑΣ αποτελεί ουσιαστική τροχοπέδη στην προσπάθεια να υπογραφούν συμβάσεις, καθόσον δύσκολα θα αποφασίσει μια εταιρία να συνεργαστεί με τα ΕΑΣ, όταν γνωρίζει ότι μετά από ένα έτος ενδέχεται να μην υπάρχουν.
• Η αποχώρηση εξειδικευμένου εργατοτεχνικού προσωπικού, χωρίς πρόβλεψη αναπλήρωσης, θα οδηγήσει σε αποψίλωση των εργοστασίων, με άμεσο αντίκτυπο στα προγράμματα παραγωγής.
• Τι θα γίνει αν δεν συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός αποχωρήσεων;
• Οι απαιτούμενες εξαγωγικές συμβάσεις είναι πολύ αμφίβολο αν θα υπογραφούν, πολύ δε περισσότερο αν θα υλοποιηθούν.
• Μήπως λόγω της σχεδόν βέβαιης «ανάγκης για κάλυψη των αυξημένων παραγωγικών αναγκών», τα ΕΑΣ «αναγκασθούν» να καταφύγουν στη λύση των εργολαβικών εργαζομένων, δηλαδή στο σύγχρονο δουλεμπόριο, ικανοποιώντας με τον τρόπο αυτό προεκλογικές-ρουσφετολογικές ανάγκες;
Συμπληρωματικά της όλης μεθόδευσης να αναφέρουμε δύο γεγονότα που έχουν τη σημασία τους:
• Γιατί το ΥΠΟΙΚ δεν χρηματοδοτεί τα ΕΑΣ, με το σύνολο της διακανονισμένης οφειλής του Ιράκ προς τα ΕΑΣ (περίπου 126.000.000 δολάρια);
• Στον ισολογισμό των ΕΑΣ εμφανίζονται υποχρεώσεις τραπεζικών δανείων 560.000.000 ευρώ. Το Δημόσιο, μετά το PSI, εξαγόρασε τα δάνεια αυτά, με τιμές κουρεμένες περίπου κατά 70% και συμπεριφερόμενο σαν κοινός τοκογλύφος απαιτεί από τα ΕΑΣ την ονομαστική αξία της οφειλής, μη επιτρέποντας να εγγράψουν στον ισολογισμό τους τις πραγματικές αξίες.
Είναι φανερό ότι το δήθεν σχέδιο «εξυγίανσης» των ΕΑΣ, παρά της θριαμβολογίες της κυβέρνησης και μερίδας εργαζομένων, στο μόνο που στοχεύει είναι να μεταθέσει τη λήψη απόφασης για τη περαιτέρω συρρίκνωση και το οριστικό κλείσιμο των ΕΑΣ κατά ένα χρόνο.
Μήπως όμως ο στόχος είναι η δημιουργία μιας μικρής και «καθαρής» εταιρίας (βασική απαίτηση των υποψήφιων αγοραστών του παρελθόντος) με απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίησή της;
Κ.Δ.
