Είναι αρκετές οι φορές που οι ελληνικές ελίτ και κυβερνήσεις, καθ’ υπόδειξη των Δυτικών «προστατών», ερωτοτρόπησαν με τη γειτονική Τουρκία. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις τσουρουφλίστηκαν έντονα και κατάληξαν στα mea culpa και σε διάφορες αυτοκριτικές, κάθε φορά με σοβαρές αναδιπλώσεις σε θέματα κυριαρχίας. Διότι πάντα ο επεκτατισμός ήταν οργανικό συστατικό της τουρκικής πολιτικής, και πάντα τύχαινε ιδιαίτερης μεταχείρισης από τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» για οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους.
Αυτή τη φορά ο «έρωτας» είναι σφοδρότερος. Έχει χαρακτήρα κατεπείγοντος για ΗΠΑ-Γερμανία (όπως μερικά χρόνια πριν η συμφωνία των Πρεσπών), που βιάζονται να κλείσουν κάποια θέματα ώστε να γύρει περισσότερο η Τουρκία προς τη «σωστή πλευρά». Της επιτρέπουν ακόμα να κάνει καταγγελίες, να φωνάζει, να παζαρεύει. Αλλά στόχος είναι η ρυμούλκησή της προς το Δυτικό στρατόπεδο. Ο έρωτας «κτύπησε» ξαφνικά και στις δύο χώρες πριν τις εκλογές, που ευνόησαν τους δύο τωρινούς πρωταγωνιστές, Ερντογάν και Μητσοτάκη. Αμέσως μετά έπιασαν δουλειά οι αρμόδιοι υπουργοί: από τη μια ο κ. Γεραπετρίτης και η κα Παπαδοπούλου, από την άλλη μεριά ο πολύ κ. Φιντάν, τωρινός ΥΠΕΞ και πρώην διευθυντής των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Συναντήσεις, κλιμάκια, προτάσεις, Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), προετοιμασίες για τη σύνοδο Κορυφής στις 7/12…
Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν μπόρεσε να βάλει εμπόδια στον «έρωτα», διότι πρέπει να διατηρηθεί το φιλικό κλίμα πάση θυσία. Να μην χαλάσει ό,τι οικοδομήθηκε για μια «μικρή διαφορά» περί ενός πολέμου. Να κάνουμε τη «δουλειά μας» απερίσπαστοι… Φυσικά ο καθ’ υπόδειξη έρωτας δεν αφορά μια επαναπροσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας σε ισότιμη βάση, αλλά μια προσέγγιση της Ελλάδας στις θέσεις και τους όρους που θέτει η Τουρκία σε όλη την γκάμα των επεκτατικών της σχεδιασμών (Αιγαίο, Θράκη, Ν.Α. Μεσόγειος, νησιά Ανατολικού Αιγαίου, Κύπρος, κυριαρχία της Ελλάδας και κυριαρχικά δικαιώματα σε στεριά, αέρα, θάλασσα).
Σε σχέση με παλιότερα «ειδύλλια», υπάρχει μια νέα «λεπτομέρεια»: η Τουρκία δεν είναι αυτό που ήταν το 1930, το 1986 ή το 2000. Τώρα είναι μια περιφερειακή Μεγάλη Δύναμη, συμμετέχει στο G20 και έχει ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες, παζαρεύει ανοικτά με ΝΑΤΟ-Ε.Ε., έχει καλές σχέσεις με Ρωσία, Κίνα και Ιράν, είναι υπολογίσιμη δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο, διεξάγει πολέμους σε τρία ενεργά μέτωπα (Συρία-Κουρδιστάν, Λιβύη, Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν), κατέχει πάντα τη μισή Κύπρο και θέλει να αναγνωριστεί διεθνώς το ψευδοκράτος, θεωρεί ότι η συνθήκη της Λωζάνης δεν χωρά τη «Γαλάζια Πατρίδα» και τη «μεγάλη Τουρκία 100 χρόνων δημοκρατίας». Στα χρόνια που πέρασαν δεν ξέχασε να εισβάλει στην Κύπρο (1974), να ανακηρύξει το ψευδοκράτος (1983), να γκριζάρει τα Ίμια (1996), να παραβιάζει διαρκώς τον εναέριο χώρο της Ελλάδας και να την απειλεί ευθέως, να θεωρεί casus belli την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων (12 μίλια), να μας απευθύνει γλυκόλογα του τύπου «Ε, Έλληνες μην μας προκαλείτε, θα έρθουμε και θα είναι νύχτα, θυμηθείτε το 1922» κ.ο.κ.
Τώρα, στις 7 Δεκέμβρη έρχεται ο Ερντογάν με 300 ακόλουθους (υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες, επιχειρηματίες). Κάτι σαν «απόβαση» στην Αθήνα, αφού για πολλούς λόγους εγκαταλείφθηκε ο αρχικός σχεδιασμός για σύνοδο στη Θεσσαλονίκη. Ο όγκος της συνοδείας είναι εντυπωσιακός: θέλει να επιδείξει ισχύ και την πρόθεση δορυφοροποίησης της Ελλάδας. Στα ΜΟΕ που σχεδιάζονται μεταξύ άλλων είναι η ανταλλαγή στρατιωτικών αντιπροσωπειών διαφόρων βαθμών, η διεξαγωγή αγώνων ανάμεσα στους εκπαιδευόμενους των στρατιωτικών σχολών των δύο χώρων, και φυσικά πολλά άλλα οικονομικού χαρακτήρα. Στο πρόγραμμα του Ερντογάν περιλαμβάνεται και μια επίσκεψη στη Θράκη την Παρασκευή 8/12, ημέρα προσευχής για τους μουσουλμάνους: σχεδιάζει να προσευχηθεί σε τζαμί της Ξάνθης και να συναντηθεί με παράγοντες της μειονότητας.
Μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του κατήγγειλε μεταξύ άλλων τη σφαγή στη Γάζα, τόνισε ότι έρχεται το τέλος του Νετανιάχου και του Ισραήλ, και σε αυτό κόλλησε και άλλο ένα παράδειγμα-απειλή: «Για χρόνια η Αρμενία κυνηγούσε άγρια όνειρα στα εδάφη μας, και πήρε το μάθημά της στον πόλεμο του Καραμπάχ… Το τέλος των Ισραηλινών ηγετών θα είναι απογοητευτικό σαν της Αρμενίας». Μία μέρα μετά, το κοινοβούλιο της Τουρκίας ενέκρινε παράταση παραμονής του τουρκικού στρατού στο Αζερμπαϊτζάν (μέσω του οποίου δόθηκε το «μάθημα στην Αρμενία», παρέα με το Ισραήλ που του πουλούσε αθρόα όπλα με αντάλλαγμα πετρέλαιο και φυσικό αέριο).
Μέσα σε αυτό το κλίμα, μόνο τυχοδιωκτικό και εθνικά επικίνδυνο είναι το «ειδύλλιο» της κυβέρνησης και του συστημικού πολιτικού κόσμου, του «κόμματος της Χάγης», των εραστών μιας συμφωνίας «Πρεσπών του Αιγαίου» και άλλων ρεαλιστών της δορυφοροποίησης και ομοσπονδοποίησης με την Τουρκία (υπάρχουν και τέτοιοι). Επικρατεί πλήρης σιωπή για τη «σύνοδο Κορυφής». Κανείς δεν θέτει ανοικτά θέμα να ματαιωθεί, να μην γίνει, ενώ υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι γι’ αυτό. Ο τούρκικος επεκτατισμός, στον οποίο ανοίγει δρόμο η ΝΑΤΟφροσύνη σε βάρος της κυριαρχίας της χώρας μας, δεν πρέπει να περάσει!
