Ο Πολυχώρος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού (Πανεπιστημίου 56 & Εμμ. Μπενάκη 9) και το Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Αθήνας – ΚΙΦΑ (Κάνιγγος 33) συγκροτούν Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία με σκοπό την παροχή υπηρεσιών στήριξης των συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από την κρίση.
Συγκεκριμένα, στον Πολυχώρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού συγκεντρώνονται και διανέμονται είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες και συναφή είδη, χρηστικά αντικείμενα κλπ) και βιβλία· οργανώνονται, επίσης, πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Στο ΚΙΦΑ, 100 γιατροί όλων των ειδικοτήτων, κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλευτές και υποστηρικτικό προσωπικό, προσφέρουν ιατρικές υπηρεσίες και φάρμακα σε άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Όλες οι δραστηριότητες αλληλεγγύης γίνονται σε εθελοντική βάση, υποστηρίζονται από ένα ευρύ κοινωνικό δίκτυο ευαίσθητων πολιτών και είναι αυτοχρηματοδοτούμενες.
Τραγικές μνημονιακές εικόνες
Για το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας μίλησε στον Δρόμο η Αλεξάνδρα Παύλου, εθελόντρια. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «η ανάγκη που γέννησε την προσπάθεια αυτή είναι η ανθρωπιστική κρίση η οποία συνεχώς εντείνεται, οι χιλιάδες ανασφάλιστων που επίσης αυξάνονται και η συνεχής καταρράκωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτόν τον κόσμο όρθιο, το θεωρούμε πολιτική πράξη αλληλεγγύης και αντίστασης. Για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση χρειάζονται πολίτες που δεν θα είναι εξαθλιωμένοι, που θα μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, είτε σε ό,τι αφορά την τροφή, είτε σε ό,τι αφορά την υγεία».
Ο αριθμός των επισκεπτών είναι πολύ μεγάλος, καθώς «έχουμε περισσότερα από 400 ραντεβού το μήνα, που αυξάνονται διαρκώς». Όσο για την κοινωνική τους σύνθεση, «είναι άνθρωποι κάθε ηλικίας, Έλληνες πολίτες και μετανάστες, είτε ανασφάλιστοι άνεργοι είτε ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν το ταμείο τους, ενώ στο οδοντιατρείο είμαστε αρκετά ελαστικοί, δεχόμαστε και ασφαλισμένους.
Είναι άνθρωποι που μέχρι πρότινος ανήκαν στα μεσαία στρώματα, συνταξιούχοι που δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να πληρώσουν τη συμμετοχή για τα φάρμακά τους, τους οποίους επίσης δεν διώχνουμε. Έτυχε να έρθει ένας κύριος 80 χρονών ο οποίος στην αρχή ντρεπόταν και είπε ότι είναι ανασφάλιστος. Παρ’ ότι ασφαλισμένος, δεν αρνηθήκαμε τη βοήθεια. Το ιατρείο λειτουργεί κάθε μέρα 11-6 και ορισμένες φορές έως τις 8. Είμαστε σε βάρδιες των δύο αλλά, πλέον, ούτε δύο δεν είναι αρκετοί ώστε να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες».
Οι εθελοντές γίνονται μάρτυρες τραγικών μνημονιακών εικόνων… «Μια εικόνα που μου έχει εντυπωθεί είναι ένας κύριος γύρω στα 55. Ήταν φανερή η έντονη συστολή του, και όση ώρα ήταν στο ιατρείο ένιωθε άσχημα, μόνο που δεν έκλαψε, λέγοντάς μας συνεχώς πως “εγώ δούλευα μια ζωή”, θέλοντας να μας ζητήσει συγγνώμη. Υπάρχουν ασθενείς οι οποίοι πρέπει να παίρνουν κάποια φάρμακα και επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα, έχουν αφήσει εντελώς τον εαυτό τους»…
