Εσείς θα έρθετε στην πορεία;

Καλημέρα πελάτες μου, είμαι λίγο πεσμένος αυτό το διάστημα, φαίνεται; Ε, θες το εκλογικό ανακάτεμα, οι δουλειές που πάνε χάλια (το προσεχές διάστημα θα κάνουμε ένα στρογγυλό τραπέζι, να εξετάσουμε τα προβλήματα του κλάδου των ταξί, που είναι πολλά και έρχεται τσουνάμι εξελίξεων), να ‘σου ο ταξιτζής στα ντάουν του.

Μια διόρθωση να κάνω, η πρόταση του ταξιτζή (στο προηγούμενο φύλλο) ήταν ψήφος κατά ταξική συνείδηση και όχι σκέτο ψήφος κατά συνείδηση. Έχουμε κι’ αυτό το δαίμονα του τυπογραφείου!
Πάμε τώρα στο μεγάλο ταξίδι της ζωής και του δρόμου.
Αφού έχω προλάβει να πιω δυο γουλιές καφέ και έχω εξετάσει τα λάδια και τα νερά και τα ξύδια της μηχανής, βάζω μπροστά και πάμε στον αγώνα του μεροκάματου. Ν. Σμύρνη, νεκροταφεία, Βενιζέλου, τίποτα πελάτης. Ξαφνικά το μάτι του ταξιτζή κόβει το σηκωμένο χέρι της κυρίας που κατεβαίνει κάθετα στη Βενιζέλου (Ν. Σμύρνη), φρενάρω και να η πρώτη μούντζα της ημέρας, για πρωινό! «Περίμενε λίγο ταξιτζή», λέει η κυρία «ο άντρας μου έρχεται» και οι μούντζες πέφτουν βροχή. Λέω «γρήγορα, φύγαμε», «σιγά, είμαστε και ηλικιωμένοι» λένε. Καλά, περιμένω. Δίνω λίγη ένταση στο ραδιόφωνο, πίνω μια γουλιά καφέ και φύγαμε. Εγώ σιγοτραγουδάω και πιάνω τον κύριο που σκουντάει την κυρία. «Τι έγινε καλέ μου κύριε;», «να, προσπαθώ να της δώσω κουράγιο και της λέω κοίτα τον ταξιτζή που δεν έχει άγχος και τραγουδάει». «Γιατί, έχει η κυρία άγχος;» ρωτάω. «Να, πάμε στο Ελπίς για εξετάσεις». «Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά», της λέω και η κυρία αρχίζει να «ζεσταίνεται». «Μωρέ, καλά τα λες» μου λέει «θα πάνε καλά όλα» και αρχίζει κι αυτή να σιγοτραγουδάει, χαμογελάω εγώ, έτσι μπράβο θέλω καλή ψυχολογία γιατί το βράδυ έχουμε πορεία! «Γιατί δεν έχει κίνηση η Συγγρού σήμερα;» ρωτάνε. «Γιατί φοβούνται τους κλειστούς δρόμους και οι επαρχιώτες δεν μπήκαν, οι των βορείων προαστίων φοβούνται τα τζιπ τους και οι υπόλοιποι κάνουν προπόνηση για την πορεία», τους λέω (γέλια). «Εσείς θα έρθετε στην πορεία;» ρωτάω. «Εμείς έχουμε άλλη πορεία» λέει ο κύριος, εννοώντας τον άλλο κόσμο. «Μην λέτε τέτοια» του λέω (και γελάμε όλοι μαζί).
Ξαφνικά δυο πιτσιρίκια (μάλλον τσιγγανάκια) με ακορντεόν ζωσμένα περνάνε κάθετα στου ΦΙΞ, φρενάρω, τους κάνω νεύμα να περάσουν προσεχτικά, αυτοί το χαβά τους, πηδώντας και γελώντας και με γκριμάτσες, περνάνε αργά. Α, ρε μάγκες, μου θυμίσατε το όνειρο του ταξιτζή που έμεινε μισό, να γίνω μεγάλος μουσικός και τραγουδιστής, να ‘στε καλά και προσεχτικά στη ζωή σας. Το βράδυ στην πορεία, μέσα στη βροχή, χιλιάδες διαδηλωτές θα ζούνε και αυτοί το όνειρό τους, άλλος να έχει δουλειά, άλλος να δει την Αριστερά ενωμένη, άλλος να δει τη χώρα του να ευημερεί κ.λπ. Και όλοι μαζί το όνειρο που ο λαός ενωμένος θα απαντάει στην κυβέρνηση και την τρόικα με τη δική του πρόταση εξουσίας. Αμήν και πότε πελάτες μου. Δεν υπάρχει έτοιμος δρόμος πελάτες μου, εμείς τον φτιάχνουμε. Γι’ αυτό μην φοβηθούμε το καινούριο που έρχεται στη ζωή. Όχι στους κάθε λογής μηχανισμούς που μας καθηλώνουν.

Σχόλια