Οι ΗΠΑ του Τραμπ δίνουν την εντύπωση ότι επιτίθενται σε όλα τα μέτωπα, Συρία, Τουρκία, Βενεζουέλα, Ιράν, πλην, όμως, δεν ακούγεται σήμα νίκης. Στη Συρία εξήγγειλαν αποχώρηση αλλά μένουν. Στη Βενεζουέλα απειλούν, καταδικάζουν στην πείνα ένα λαό αλλά αποτυγχάνουν. Το Ιράν τους είναι έμμονη ιδέα επειδή το Ισραήλ φοβάται. Και στην Τουρκία ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ διέψευσε την αμερικανική προπαγάνδα λέγοντας ότι η Τουρκία έχει κάθε δικαίωμα να πάρει όποια όπλα θέλει από όποιον θέλει, δηλαδή τους S400 από τη Ρωσία. Η δήλωση Στόλτενμπερκ έγινε, διόλου τυχαία, λίγο μετά την τηλεφωνική συνομιλία Τραμπ-Πούτιν, διάρκειας μιάμισης ώρας. Οι εκτιμήσεις, και η δική μου, ότι η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας θα ήταν δυσμενής για την Τουρκία δεν επαληθεύονται, τουλάχιστον προσώρας. Η Τουρκία ρίχνει κόκκαλο στις ΗΠΑ ότι θα πάρει και Πάτριοτ και F35. Με τον παρά μου και την κυρά μου, πιστεύουν.
Η θέση Στόλτενμπεργκ υποδηλώνει ότι Τραμπ-Πούτιν κάπως συνεννοήθηκαν. Αντίστροφα, οι Δημοκρατικοί επιμένουν ότι η διαδικασία αποπομπής του Τραμπ δεν θα σταματήσει. Το αμερικανικό κατεστημένο χαρακτηρίζεται από βαθύτατο διχασμό, καταστροφικό για την αποτελεσματικότητα της υπερδύναμης.
***
Το αποτέλεσμα αλαζονείας δεκαετιών και προσβολής κάθε ιερού και όσιου ανά τον κόσμο είναι ότι τώρα δεν τολμούν να εισβάλλουν στη Βενεζουέλα. Φοβούνται ότι θα είναι το ισοδύναμο της εισβολής στην Πράγα των Σοβιετικών. Η υπογραφή του τέλους της αυτοκρατορίας. Στην κρίση της Κούβας έκανε πίσω η ΕΣΣΔ. Τώρα ο Μαδούρο παίζει επιτυχημένα κατενάτσιο και στηριγμένος στη Ρωσία εμπαίζει την υπερδύναμη μέσα στην πίσω αυλή της. Ο Γκαϊδό, κορόιδο της ημέρας, εξαγγέλλει αποστασία του στρατού αλλά απογοητεύει. Μετά τη Συρία ο Πούτιν «έχει ανοίξει περπατησιά», όπως έλεγαν παλιά, για όποιον βαδίζει με σιγουριά εμπρός. Δεν έχουν απλώς μεταβληθεί οι συσχετισμοί. Έχει αλλάξει η φορά του ανέμου.
Οι απανταχού ανόητοι, νομίζουν ότι είναι χρήσιμοι ως ηλίθιοι και φαντάζονται ηρωικές μάχες κατά του κομμουνισμού. Δεν βλέπουν ότι Μαδούρο, Ερντογάν, Άσαντ, Κιμ δεν έχουν τίποτα κοινό, ιδεολογικά και πολιτικά, παρά μόνο την αντίστασή τους στην επικυριαρχία των ΗΠΑ. Από την εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ξέρουμε ότι όσο πιο ισχυρή γίνεται μια χώρα τόσο τείνει στην εύκολη λύση της επιβολής δια της βίας. Αλλά ξέρουμε και το τέλος της. Η ιδεολογία γίνεται απλός φερετζές.
Οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει αλλά δεν έχουν ανατραπεί, τίποτα δεν είναι σταθερό, όχι ακόμα. Ο Τραμπ έχει ισχυρή στήριξη από τον κόσμο (45% των Αμερικανών τον στηρίζουν), επιδιώκει συνεννόηση με τη Ρωσία αλλά όσο περνάει ο καιρός κάθε συμβιβασμός σήμερα θα είναι χειρότερος από ότι θα ήταν χθες
Οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει αλλά δεν έχουν ανατραπεί, τίποτα δεν είναι σταθερό, όχι ακόμα. Ο Τραμπ έχει ισχυρή στήριξη από τον κόσμο (45% των Αμερικανών τον στηρίζουν), επιδιώκει συνεννόηση με τη Ρωσία αλλά όσο περνάει ο καιρός κάθε συμβιβασμός σήμερα θα είναι χειρότερος από ότι θα ήταν χθες. Ακόμα κι αν ανατραπεί ο Μαδούρο, ο τόσος κόπος για να διώξουν μια κουτσουλιά όχι μόνο δεν προσφέρει δόξα στις ΗΠΑ αλλά προσθέτει αμφιβολίες αν και κατά πόσο αξίζουν τον τίτλο της υπερδύναμης.
Αυτό που έγινε στη Συρία δεν έχει ξαναγίνει. Ξεκίνησε σαν μια απλή υπόθεση ανατροπής ενός ακόμα υποτίθεται δικτάτορα, μια δουλειά ρουτίνας λίγων ημερών. Και κατέληξε σε μια σκληρή διεθνή αναμέτρηση με τη Ρωσία να κερδίζει με άνεση. Οι ΗΠΑ απόφυγαν την πλήρη ήττα επειδή ο Πούτιν δεν τράβηξε στα άκρα την αναμέτρηση. Άλλοι λένε επειδή υποκύπτει στην απειλή πυρηνικού πολέμου, άλλοι επειδή πιστεύει ότι αν τα βρει με τις ΗΠΑ θα κερδίσει δικαιώματα παγκοσμίως και θα μπορεί να αντιμετωπίσει την Κίνα. Το κινέζικο πρόβλημα το έχει και ο Τραμπ. Η Ρωσία έδειξε ότι μπορούσε να νικήσει και αυτό τώρα ήταν αρκετό.
Στο τέλος-τέλος και μόνο το σύνθημα του Τραμπ «η Αμερική πρώτη ξανά» ομολογεί απώλεια της πρωτοκαθεδρίας. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να υπάρξει παλινόρθωση. Το πρώτο και ασφαλές δείγμα επιτυχίας είναι αν σε ακολουθούν οι φίλοι, αυτοί που έως χθες ήταν κυριολεκτικά στα γόνατα και προσκυνούσαν. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι, Γερμανοί, Γάλλοι και οι υπόλοιποι. Λοιπόν αυτοί σήκωσαν κεφάλι, θέλουν, λέει, να κάνουν δικό τους στρατό, να αγοράζουν φτηνό πετρέλαιο από τους εχθρούς Ρώσους και όχι (το πιο ακριβό στον κόσμο) από τους σύμμαχους Αμερικάνους κ.λπ., κ.λπ. Οι Ευρωπαίοι, δειλοί και άμοιροι, το βούλωσαν μόλις οι ΗΠΑ έβαλαν τις φωνές αλλά, παλιά μου τέχνη κόσκινο, δεν άνοιξαν το πορτοφόλι. Η απαίτηση του Τραμπ να πληρώσουν οι σύμμαχοι την εισφορά τους στο ΝΑΤΟ παραπέμφθηκε στις καλένδες. Και γιατί να πληρώσουν; Ιδρυτικός σκοπός του ΝΑΤΟ, είπε ο πρώτος γ.γ. της Συμμαχίας λόρδος Ισμέϊ, είναι «να κρατάει τις ΗΠΑ εντός (Ευρώπης), τη Ρωσία εκτός και τη Γερμανία πατημένη στο χώμα». Η Ε.Ε. παραμένει προτεκτοράτο των ΗΠΑ, κατά τον Μπρζεζίνσκι.
***
Είναι σαφές ότι αν κατέβουμε πιο χαμηλά, θα βρούμε τον κάθε Τσίπρα να ακολουθεί αυτόν που φοβάται πιο πολύ αλλά, αντίστροφα, ο κάθε Τραμπ δεν έχει ανυπέρβλητες δυσκολίες να ξεχωρίσει ποιον θα κλωτσήσει και ποιον θα κανακέψει. Ο Τραμπ δηλώνει φαν του Ερντογάν και το είπε καταπρόσωπο στον ίδιο τον Τσίπρα όταν συναντήθηκαν στον Λ. Οίκο. Οι προηγούμενοι πρόεδροι, χάρισαν στην Τουρκία ένα γενναίο κομμάτι της Κύπρου. Έτσι εμείς στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον, από ότι όλοι καταλαβαίνουμε, «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα θα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Κατά τους αρχαίους «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
