του Μάκη Μαλαφέκα
Έξι μήνες απομένουν μέχρι τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2022, και αν νομίζετε ότι η κεντρική συζήτηση αφορά την Οικονομία, τους οκτώ εκατομμύρια Γάλλους που υποσιτίζονται, τον ολέθριο απολογισμό της πανδημίας με τους 115 χιλιάδες νεκρούς ή τις διπλωματικές σφαλιαρίτσες απ’ τον Μπάιντεν, ξανασκεφτείτε το: για την παρισινή ιντελιγκέντσια υπάρχει μόνο ένα θέμα, μόνο μία νεύρωση, το «Ισλάμ». Κι έτσι τα νέα δεν είναι ποτέ νέα, είναι παλιά μου τέχνη κόσκινο, Τρόμος πάνω απ’ την πόλη. Νέα εθνοφυλετικά, φασιστικά δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους – όπως συχνά άλλωστε, καθώς η Γαλλία είναι η πραγματική ιστορική μήτρα του Φασισμού ως πολιτική αναφυλαξία του μικροαστισμού, περισσότερο κι απ’ την Ιταλία ακόμα. Τώρα μάλιστα τα νέα είναι μετά-φασιστικά, και για πρώτη φορά σε μισό αιώνα δεν ακούνε στο όνομα Λεπέν, αλλά Ζεμούρ.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που στα ’80s οι σοσιαλιστές έδωσαν χώρο στα μίντια και φούσκωσαν τεχνητά τον γραφικό ακόμα τότε Λεπέν ώστε να θρυμματίσουν τη Δεξιά και να καταστήσουν εαυτούς άχαστους σε κάθε εκλογική διαδικασία, έτσι και τώρα οι επίγονοί τους της περίφημης «Μακρονίας» αποφάσισαν να δώσουν απέραντη προβολή και νομιμοποίηση στον ακροδεξιό δημοσιογράφο Ερίκ Ζεμούρ ώστε να θρυμματίσουν την άκρα Δεξιά. Η σεμνή προσδοκία: να μην περάσει η Λεπέν τον Μακρόν στον πρώτο γύρο των εκλογών, κι ο Ζεμούρ να μην δώσει «προτροπή ψήφου» προς Λεπέν για τον δεύτερο, ώστε να ξαναβγεί τελικά άνετα ο Μακρόν που-θα-σώσει-τη-δημοκρατία, και ζήτω το ωραίο ριμέικ τού 2017. Έλα όμως που μ’ αυτά τα πράγματα δεν παίζουμε, τα ’χουμε πει αυτά, κι έτσι, ακριβώς όπως το γκόλεμ Λεπέν κατέληξε να κατασπαράξει τον κατασκευαστή του (βλ. εκλογές 2002), έτσι και το γκόλεμ Ζεμούρ αντί να μείνει εκεί στις 6 με 8 μονάδες που υπολόγιζε το σύστημα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ξεπέρασε τη Μαρίν Λεπέν και τώρα οι δημοσκοπήσεις τού δίνουν 16 τοις εκατό με τάση περαιτέρω ανόδου. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν τρώει, όπως είχε υποτεθεί, μόνο απ’ το Εθνικό Μέτωπο, αλλά από όλες τις μεριές.
Το συγκριτικό του πλεονέκτημα σε σχέση με το κλαν Λεπέν είναι ότι αυτός δεν φέρει τη σφραγίδα του Εωσφόρου, όπως αυτοί, δηλαδή τη μακρά γενεαλογία του γαλλικού Αντισημιτισμού – εξάλλου ο ίδιος είναι Εβραίος. Έτσι, μπορεί να λέει πραγματικά ό,τι θέλει (όπως, π.χ., ότι πρέπει να απαγορευτεί στους μουσουλμάνους της Γαλλίας να δίνουν στα παιδιά τους «μη γαλλικά» ονόματα, και άλλες τέτοιες νοστιμιές) με μοναδικό πολιτικό-ιδεολογικό άξονα την αντιαραβική υστερία και το πιπίλισμα μέχρι αηδίας της ακροδεξιάς θεωρίας συνωμοσίας της «πληθυσμιακής αντικατάστασης» που είναι σταθερό σουξέ στη Γαλλία, με πρόσφατη διεισδυτική αποδοχή και στους πλέον ευυπόληπτους, αλλά και «κουλ», χίπστερ, κ.λπ. κύκλους. Με την παρούσα δυναμική, και με τον Ζεμούρ να είναι πραγματικά «πιο» φασίστας ΚΑΙ «πιο» δημοφιλής απ’ την Μαρίν Λεπέν, δεν αποκλείεται να ζήσουμε την αντιστροφή της θολωμένης και καθόλου διορατικής πρόβλεψης του Μισέλ Ουελμπέκ στην Υποταγή, να οδηγηθεί δηλαδή κάποτε το γαλλικό εκλογικό σώμα να ψηφίσει Λεπέν ώστε να ΜΗΝ γίνει φασισμός.
