Επί 16 μήνες η κοινωνία εκπέμπει στη ραδιοτηλεόραση της Θεσσαλονίκης
Των Φίλιππου Πολατσίδη, Αθηνάς Τέσκου
Αυτή η αδιαμεσολάβητη απελευθέρωση της ανθρώπινης δημιουργίας που συντελέστηκε τους τελευταίους δεκαέξι μήνες μέσα στο εργαστήρι δημοκρατίας της ελεύθερης ΕΡΤ3 οδήγησε στο να ξεκινήσει μια συζήτηση για το τι ΕΡΤ θέλουμε. Ξεκίνησε ένας δημιουργικός διάλογος για το ποια ΕΡΤ οραματιζόμαστε καθώς και το ποιος θα είναι ο ρόλος της κοινωνίας μέσα σε μια πραγματικά δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία. Μια κουβέντα στην οποία συνομιλητές ήταν τόσο οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί όσο και οι αλληλέγγυοι της ΕΡΤ3.
Έτσι στη δεύτερη, μεγάλη, ανοιχτή συνέλευση πολιτών για την ΕΡΤ3 που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης, ήταν όλοι παρόντες. Ήταν εκεί για να δείξουν την αλληλεγγύη τους, να προτείνουν αλλά και να αναλάβουν ρόλους και ευθύνες. Οι προτάσεις που ακούστηκαν τόσο από την πλευρά των εργαζομένων όσο και από την πλευρά των αλληλέγγυων ήταν υπέρ μια ριζικής αναδιοργάνωσης της λειτουργίας, της δραστηριότητας, του προγράμματος της ΕΡΤ3. Προτάσεις που αποτελούν τομή με την προηγούμενη λειτουργία της και έρχονται σε ρήξη με το καθεστώς που επικρατούσε. Ρήξη στην πράξη, χωρίς την οποία το αίτημα για περισσότερη, για πραγματική δημοκρατία και πολυφωνία δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα. Εστίασαν κυρίως στη δημιουργία ενός φορέα με νομική μορφή που θα στηρίζει άμεσα τον αγώνα των εργαζομένων τόσο στο οικονομικό κομμάτι όσο και στην έμπρακτη βοήθεια στο καθημερινό πρόγραμμα με τη λογική ότι η κοινωνία στηρίζει την ΕΡΤ και αυτή γίνεται η φωνή της.
Σε μια κατάμεστη αίθουσα και μετά από πολύωρη συζήτηση κατέληξαν στις εξής αποφάσεις: Πρώτον, υποστηρίζουμε τον δημόσιο, αμεσοδημοκρατικό και ανοιχτό στην κοινωνία χαρακτήρα της ΕΡΤ, με αλληλεγγύη και στήριξη στον αγώνα των εργαζομένων. Δεύτερον, προχωρούμε στη δημιουργία νομικής μορφής που δεν ακυρώνει αλλά υποστηρίζει τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που έχουν αποφασιστεί. Ιδρύεται λοιπόν, Σύλλογος Φίλων ΕΡΤ. Η συζήτηση και η έγκριση του καταστατικού του Συλλόγου μεταφέρεται λόγω έλλειψης χρόνου για τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου στο κτίριο της ΕΡΤ στη Λεωφόρο Στρατού.
Ο Δρόμος βρέθηκε στη συνέλευση και έθεσε σε κάποιους από τους παρευρισκόμενους την ερώτηση: Τι ΕΡΤ οραματίζεσαι; Οι δηλώσεις τους γεμάτες όνειρα. Όνειρα που δείχνουν έναν δρόμο πέρα από κάθε φαντασία. Έναν δρόμο που όμως έχουν αρχίσει ήδη να περπατούν.
Δημήτρης Μαλακάσης
Τεχνικός, υπεύθυνος streaming και WebTV
Αληθινά ανεξάρτητη
Θέλω μία ΕΡΤ που να είναι ανεξάρτητη, αληθινά ανεξάρτητη. Όχι επειδή ήμασταν 50 χρόνια κυβερνητικό φερέφωνο ξαφνικά να γίνουμε το αντίθετο. Αυτό θέλω, τίποτα άλλο. Σε κάθε άνθρωπο να μπορεί να δίνεται η δυνατότητα να μπορεί να αποδώσει, να μπορεί να κάνει αυτό που θέλει. Να μην του κόβουν τη δημιουργικότητά του, γιατί τέτοια παραδείγματα είχαμε πάρα πολλά. Όσοι πραγματικά δεν δουλεύουν και δεν συμμορφωθούν να απομακρυνθούν, αφού πρώτα τους δοθούν μια-δυο ευκαιρίες. Να μείνουν άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν και το στηρίζουν. Όχι αυτό το πράγμα που είχαμε, αλλά ούτε και το ακριβώς ανάποδο. Αυτό θέλω. Αν είναι ουτοπικό ή όχι, θα το δείξει ο καιρός.
Χρήστος Αβραμίδης
Αλληλέγγυος, δημοσιογράφος
Ανοιχτό παράθυρο στο μέλλον
Η απάντηση στην ερώτηση για το τι θα γίνει με την ΕΡΤ είναι από τις πιο δύσκολες σε αυτόν τον κόσμο. Ακριβώς γιατί η μοίρα της ΕΡΤ είναι απόλυτα δεμένη με τη μοίρα του ελληνικού λαού. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα περίπλοκο παιχνίδι σκάκι, ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Τεράστια συμφέροντα παίζονται και στην Ελλάδα και μεγάλες ανακατατάξεις κρίνονται καθημερινά σε αυτήν την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού. Με πιο απλά λόγια και με ένα μικρό παράδειγμα. Αν η οποιαδήποτε εξουσία επιλέξει να εξυπηρετήσει το χρέος στους «από πάνω», τότε η ΕΡΤ ακόμα και αν ανοίξει για συμβολικούς λόγους δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Λίγες προσλήψεις, μικρό πρόγραμμα, κακές εργασιακές σχέσεις περιμένουν τον εργαζόμενο, και ανεπαρκής ποιότητα τον τηλεθεατή.
Αν όμως το χαρτί με το χρέος σταλεί εκεί που ανήκει, στον κάλαθο των αχρήστων, εκεί ξεκινάει η ιστορική αποστολή. Οι μεγαλύτεροι του πλανήτη θα πολεμήσουν με κάθε μέσο τον λαό μας. Στη Βενεζουέλα η προσπάθεια απελευθέρωσης του λαού που διεξάγεται, παρά λίγο να ανακοπεί το 2002 με ένα τηλεοπτικό πραξικόπημα που σχεδίασαν τα μεγάλα συμφέροντα. Η νέα Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, θα πρέπει να αποτρέπει τέτοια πραξικοπήματα και να συμβάλλει στην προσπάθεια του κόσμου της εργασίας να αποτινάξει τα δεσμά του. Να μορφωθεί, να καταλάβει τον κόσμο για να μπορεί στη συνέχεια να τον αλλάξει. Για να αντισταθεί στα γεράκια που βλέπουν σε αυτή τη μικρή γωνιά μια μέλλουσα Ειδική Οικονομική Ζώνη.
Τα όπλα μας; Ψυχαγωγία, Ιστορία, Τέχνη, Πολιτική, από τη σκοπιά που δεν προβλήθηκε ποτέ. Από τη σκοπιά των από κάτω. Αυτών που έχτισαν αυτόν τον κόσμο. Ακόμα και το τελευταίο θέμα που θα προβάλλεται πρέπει πάντα να αφήνει ένα στοιχείο κριτικής. Να κρατάει ανοιχτό το παράθυρο για το μέλλον. Για έναν κόσμο που θα μπορούσε να εξελιχθεί και αλλιώς, κάπως αλλιώς. Για μια ΕΡΤ που θα προωθήσει έναν νέο Επαναστατικό Διαφωτισμό.
Το ερώτημα που γεννάται πάντα βέβαια, είναι: όλα αυτά είναι εύκολα; Ασφαλώς όχι. Όμως σε αυτόν τον αγώνα βλέπεις κάθε μέρα κάποιους που δείχνουν έναν δρόμο πέρα από κάθε φαντασία. Και μετά από ένα εξάμηνο θεωρείς ότι η συμπεριφορά της συντρόφισσας Σίσσυς μπορεί να γίνει ο κανόνας. Τι, δεν σας μίλησα για τη Σίσσυ; Η συνάδελφος που εργάζεται ως παραγωγός είχε σπάσει ένα μέρος του ποδιού της. Ο γιατρός τής συνέστησε ακινησία. Την επόμενη μέρα, ήταν εκεί και παρά τον κίνδυνο της μόνιμης βλάβης ανεβοκατέβαινε δυο ορόφους για να βγει το δελτίο. Αυτές οι μικρές κινήσεις δίνουν στην ανθρωπότητα λίγη μαγεία από Σαίξπηρ, όταν έγραφε πως «η ζωή είναι σύντομη αν ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων».
Χριστίνα Σιγανίδου
Δημοσιογράφος
Ευαίσθητο ηχείο για τους αδύναμους
Ονειρεύομαι μια ΕΡΤ πολυφωνική, ανεξάρτητη, μακριά από κομματικά παιχνίδια, δίκαια, γενναιόδωρη, ανοιχτή στην κοινωνία, γεμάτη ταλέντο και φρέσκες ιδέες, όχι φοβική, όχι συμπλεγματική, όχι αμυντική, να έχει τόσο καθαρό λόγο που να επιβάλλει τη δική της ατζέντα στους πολιτικούς και όχι το αντίστροφο.
Την φαντάζομαι να λειτουργεί με τους καλύτερους από κάθε τομέα, που θα διαγωνίζονται για μια συνεργασία μαζί της. Να είναι τίτλος τιμής το να μεταδίδεσαι από τη δημόσια τηλεόραση. Η μαγιά που έχουμε φτιάξει αυτούς τους 16 μήνες, να καταφέρει να δημιουργήσει ένα νέο τρόπο εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν σεβασμό μεταξύ τους, οι επικεφαλής και οι υφιστάμενοι δεν θα υπάρχουν, ο καθένας θα κερδίζει τον σεβασμό από τη δουλειά του και μέσα στην αρένα της εργασίας (που είναι πάντοτε λίγο κανιβαλική) θα ανεβαίνει ή όχι στην ιεραρχία. Το να παραμείνει κάποιος στο ίδιο σημείο δεν θα είναι μομφή, αν η προσωπικότητά του είναι συμπαθής, ο σεβασμός θα είναι το έδαφος και πάνω του θα χτίζονται τα παρακλάδια. Όσοι δεν βρίσκουν το λόγο τους στην κοινωνία, επειδή η φωνή τους είναι αδύναμη, θα φιλτράρονται δημιουργικά και θα «αναμεταδίδονται» από το δικό μας ευαίσθητο ηχείο.
Θα είναι μία δημόσια ραδιοτηλεόραση, θα πρέπει να απηχεί όλες τις απόψεις, όχι μόνο αυτές που μας αρέσουν. Και τα υψηλά στάνταρ που θα επιβάλουμε, θα καταφέρουν να μας αναδείξουν σε ισότιμο συνομιλητή με την εξουσία. Οι πολιτικοί θα πρέπει να λογοδοτούν, δεν θα έχουν φερέφωνα να τους υπαγορεύουν τον τρόπο κάλυψης της είδησης. (Τα έχουμε δει και αυτά, ευτυχώς δεν έκανα πολιτικό ρεπορτάζ, ήμουν στα διεθνή…).
Δημήτρης Μακρής
Δημοσιογράφος
Προστασία από την αυθαιρεσία κάθε μορφής εξουσίας
Καταρχήν δεν προλαβαίνουμε να ονειρευτούμε το τελευταίο διάστημα, αλλά όταν ονειρευόμαστε, ονειρευόμαστε μία ΕΡΤ που θα είναι ανοιχτή. Σε πολύ καλές στιγμές ονειρεύομαι μία ΕΡΤ στην οποία οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν επειδή λατρεύουν τη δουλειά τους, όλοι μαζί ενωμένοι θα θεωρούμε αδιανόητη οποιαδήποτε παρέμβαση άνωθεν, δεν θα τολμάει ποτέ κανένας πολιτικός να επέμβει στο παραγόμενο αποτέλεσμα. Μία ΕΡΤ που θα είναι προφανώς ανοιχτή στην κοινωνία και η κοινωνία θα μπορεί να παρεμβαίνει στο παραγόμενο πρόγραμμα με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ονειρεύομαι μία ΕΡΤ στην οποία η εναλλαγή προσώπων θα γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια στα οποία όμως κυρίως περιλαμβάνεται η λατρεία για τη δουλειά. Να ενημερώσεις τους πολίτες και κυρίως να τους προστατεύσεις από την αυθαιρεσία της κάθε μορφής εξουσίας, είτε αυτή είναι πολιτική είτε είναι κάποιας άλλης μορφής.
