Καμία πολιτική μεταρρύθμισης ή σωτηρίας δεν στέφθηκε από επιτυχία. Στην 4η ή 5η χρονιά ύφεσης, η κατάρρευση του ευρωπαϊκού μορφώματος παραμένει πιθανή. Όλα τα εφαρμοσμένα μοντέλα αποδείχτηκαν φούσκες. Το πολυδιαφημισμένο μοντέλο της Ιρλανδίας, με 85% εξαγωγές, ξεφούσκωσε. Ο ισπανικός αναπτυξιακός οργασμός ανοικοδόμησης με πρότυπο την τουριστική Μάλαγα και την ολυμπιακή Βαρκελώνη, τίναξε στον αέρα το τραπεζικό σύστημα και εκτόξευσε την ανεργία στο 25%. Η αποθέωση της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού με σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις στην Ουγγαρία, εξανεμίστηκε αφήνοντας μια κοινωνία ερειπωμένη. Πουθενά, σε καμία χώρα, οι εξαγγελίες και οι θριαμβολογίες δεν επαληθεύτηκαν. Η παγκοσμιοποίηση, η απορρύθμιση και η απελευθέρωση των αγορών, προκάλεσαν καθολική κρίση που ρίχνει την Ευρώπη στα βράχια.
Ούτε στην Αμερική είναι καλύτερη η κατάσταση. Με το μισό πληθυσμό των 300 εκατομμυρίων μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, 50 εκατομμύρια ανθρώπους να σιτίζονται με κουπόνια, 10% επίσημη ανεργία, καθηλωμένους μισθούς και επισφαλείς συντάξεις, και τεράστιες πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια, χρεοκοπημένες, η δυσαρέσκεια στις ΗΠΑ είναι διάχυτη.
Αν συνυπολογίσει κανείς τις συνέπειες των ευρωαμερικανικών επεμβάσεων στη νότια και ανατολική Μεσόγειο, αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται μεν στο μάτι του κυκλώνα, αλλά αποτελεί μία λεπτομέρεια, που σημαίνει ότι καμία σημαντική βοήθεια δεν πρόκειται να δεχτεί πέρα από το ληστρικό δανεισμό που συνδέεται με διεύρυνση του χρέους, βάθαιμα της οικονομικής εξάρτησης, «κουρέματα» των συλλογικών και ατομικών αποταμιεύσεων, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, εξαφάνιση της εντόπιας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και «βουλγαροποίηση» μισθών και συντάξεων.
Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, μπορεί η κυβέρνηση να ανοίξει δρόμο εξόδου; Με δεδομένο, μάλιστα, ότι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν συνυπογράψει τις δεσμεύσεις των μνημονίων; Υπάρχει, άραγε, Έλληνας ή ξένος που πιστεύει κάτι τέτοιο;
Οι ψήφοι των μισών περίπου Ελλήνων καθορίστηκαν από δεκαετίες πελατειακών σχέσεων και φόβο. Φόβο για έξοδο από την Ευρώπη, φόβο για τους κομμουνιστές και φόβο για την εγκληματικότητα. Αυτοί οι παράγοντες επηρέασαν πολλούς Έλληνες περισσότερο από τη φτώχεια, την ανεργία, τη διαφθορά και την υποτέλεια.
Ελλάδα τζούφια
Η Ελλάδα δέχεται αλλεπάλληλες ληστρικές επιθέσεις. Επενδυτές, τραπεζίτες, χρηματιστές, δανειστές και εργολάβοι μέσω ενός μηχανισμού εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, που αποτελείται από πολιτικούς, οικονομολόγους, πανεπιστημιακούς και μία μεγάλη κάστα προσκολλημένων πάσης φύσεως, κάτω από την προστατευτική ομπρέλα των ΜΜΕ, αφαίμαξαν τη χώρα και εξασθένησαν το λαό. Αν συγκρίνει κανείς τι είχε η χώρα πριν από από είκοσι χρόνια και τι έχει σήμερα, θα φρίξει.
Η Ελλάδα είναι ήδη πολύ εξασθενημένη. Εξαντλημένη από πόρους και αποθέματα, εξουθενωμένη από παραγωγικές δυνάμεις, χωρίς βιομηχανίες, με μειωμένη αγροτική παραγωγή, με ξεπουλημένα τα εθνικά δίκτυα. Δεν ελέγχει πλέον παρά ελάχιστους σημαντικούς στρατηγικούς τομείς. Αιχμάλωτη και όμηρος. Τίποτα δεν πουλήθηκε για να φέρει ανάπτυξη. Όλα πουλήθηκαν για να καλύψουν τρύπες στα ταμεία και για να επωφελούνται οι επενδυτές οι οποίοι πάντα επιλέγουν τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις που οι κοινωνίες έφτιαξαν με αίμα και ιδρώτα.
Η Ελλάδα δεν φτιάχνει σχεδόν τίποτα χρήσιμο. Ούτε ψυγεία, ούτε πλυντήρια, ούτε αυτοκίνητα, ούτε ζάχαρι, ούτε καν χαρτιά τουαλέτας. Τρώει λεμόνια Τουρκίας, πατάτες Αιγύπτου, πορτοκάλια Ισραήλ, αρνιά Βουλγαρίας, μοσχάρια Αργεντινής, βούτυρο Ολλανδίας, γάλα Ιταλίας, λουκάνικα Γερμανίας, τυρί Ελβετίας και ψάρια Σομαλίας. Και στον τουρισμό αυξάνονται οι προσελεύσεις, αλλά πέφτουν τα κέρδη και η ποιότητα ζωής. Αγοράζουμε τα πάντα από τις ευρωπαϊκές χώρες κι ό,τι μας δίνουν με δάνεια και επιδοτήσεις εξυπηρετεί τις πωλήσεις τους.
Διαλαλούσαν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις (ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή,αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, λιμάνι του Πειραιά, Εθνική Τράπεζα, Πίστεως, Ιονική, Εμπορική, Γενική κ.λπ.) θα φέρουν ανάπτυξη. Ότι η αύξηση του τουριστικού ρεύματος από τα 5 εκατομμύρια στα 15 θα τροφοδοτεί όλη την οικονομία και θα λύνει το πρόβλημα της ανεργίας. Ότι η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας μέσω του Χρηματιστηρίου θα δώσει ώθηση στη βιομηχανική ανάπτυξη, οι επενδύσεις στα Βαλκάνια θα αυξήσουν τα εθνικά εισοδήματα, οι επιδοτήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής θα τονώσουν τον αγροτικό τομέα, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα θα τονώσουν τη ζήτηση και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, οι φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές διασφαλίζουν δουλειά στους Έλληνες κ.ο.κ.. Όλα αυτά και πολλά άλλα διακηρύσσονταν θριαμβολογώντας και ενθαρρύνοντας τους πολίτες να πάρουν μετοχές, κάρτες και δάνεια, και να βάλουν υποθήκες, προκειμένου να συμμετάσχουν στο μεγάλο πάρτι της ευημερίας. Κι όταν όλα αυτά απέτυχαν και ξεσκέπασαν τη λεηλασία, τα βέλη τους στράφηκαν εναντίον των εργαζομένων. Υπεράριθμοι οι εργαζόμενοι, υπερβολικές οι αμοιβές, τεμπέληδες οι περισσότεροι…
Θύελλες ενόψει
Με αυτά τα δεδομένα, πιθανότερη φαντάζει μία πιο ζοφερή κατάσταση και, ταυτόχρονα, πιο ανατρεπτική. Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε γι’ αυτό;
Όλα συνεχίζουν να καταρρέουν. Το εμπόριο, οι βιοτεχνίες, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα νοσοκομεία, οι δρόμοι… μόνο οι φόροι ανεβαίνουν και πολλαπλασιάζονται. Όλα τα δίκτυα προστασίας διαλύονται ή υποβαθμίζονται. Τα φάρμακα δεν είναι πλέον εξασφαλισμένα, οι παιδικοί σταθμοί μειώνονται, οι ληστείες και οι κλοπές αυξάνονται, το πετρέλαιο θέρμανσης γίνεται καύσιμο πολυτελείας, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ προκαλούν ηλεκτροπληξία…
Οι πολίτες εκφράστηκαν μέσα από τις εκλογές. Όμως, κανένα πρόβλημά τους δεν λύθηκε και κάθε μέρα η ζωή τους χειροτερεύει. Τι θα κάνουν, λοιπόν, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορούν να ζήσουν, ότι η ύπαρξή τους απειλείται πλέον θανάσιμα από τράπεζες, εφορία, ΔΕΗ, από έλλειψη επαρκούς εισοδήματος για να καλυφθούν τα στοιχειώδη; Πώς θα στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, στις σχολές που φοιτούν; Πώς θα πληρώσουν τα χαράτσια; Τα ενοίκια; Τους λογαριασμούς; Τις δόσεις των στεγαστικών δανείων;
Εκατομμύρια άνθρωποι, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν, θα διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τη διατροφή, τη στέγη και τα φάρμακα. Τι θα κάνουν, άραγε; Θα περιμένουν υπομονετικά τις επόμενες εκλογές; Ή θα ξεσπάσουν κατεβαίνοντας στους δρόμους, αλλά και με πιο ανορθόδοξους και απρόβλεπτους τρόπους, και μάλιστα, σε άλλη κλίμακα;
Εξεγέρσεις αυθόρμητες, τυφλές, βίαιες και ανεξέλεγκτες πιθανολογούνται. Είναι έτοιμη η Αριστερά για την επόμενη φορά που θα μιλήσει ο λαός, το ίδιο έντονα, αλλά όχι και τόσο ήπια όσο στις 17 Ιουνίου;
