Όμως, τι να λένε άραγε σε αυτό το βασανιστικά επαναλαμβανόμενο τελετουργικό των συναντήσεών τους οι τρεις αρχηγοί; Εύλογη η απορία. Ακόμη κι ως γαργαλιστική λεπτομέρεια, έχει κάποια αξία η αυτογελοιοποίησή τους σαν ελάχιστο αντίβαρο στη γκρίζα ατμόσφαιρα, που βαραίνει, καθώς βδομάδα τη βδομάδα βυθιζόμαστε ξανά στην απειλητικά κινούμενη άμμο του θανατερού Μνημονίου.
Το τι λένε, λοιπόν, εξάγεται εύκολα από το τι «ξεχνάνε» να μας πούνε κάθε… επόμενη φορά. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέγραψε την επαναδιαπραγμάτευση και με κυνισμό προτάσσει την αναγκαιότητα ενός «επικαιροποιημένου Μεσοπρόθεσμου προγράμματος» ώς το 2016. Ο κυνισμός αφορά, βέβαια, το ότι υπήρξε ο αυτουργός του πρώτου σφαγιαστικού Μεσοπρόθεσμου, απέναντι στο οποίο ξεσηκώθηκε το περσινό καλοκαίρι ο λαός. Ο δε αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, μας διαβεβαίωσε ξανά πως «οριζόντιες περικοπές» δεν θα υπάρξουν, αλλά τη «δύσκολη οικονομική κατάσταση» την τοποθέτησε εντέχνως στην ίδια ζυγαριά με την ευχή της… «κοινωνικής δικαιοσύνης» (στα εισαγωγικά τα λόγια του). Επόμενο ήταν να μην τάξει μέτρα ανακούφισης των αδυνάτων, όπως είχε πράξει μία μόλις εβδομάδα πριν. Είναι τα ζόρια της «οικονομικής κατάστασης» που φταίνε… Ο Φ. Κουβέλης υπενθύμισε πως… θα(!) «διεκδικηθεί» η περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση». Για «απαγκίστρωση»; Κουβέντα…
Η διαστροφική ικανοποίηση της τρόικας
Ο κ. Τόμσεν για πρώτη φορά από τη μετεκλογική επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος, δηλώνει «ικανοποιημένος». Κατανοητό, αφού όλα βαίνουν βάσει σχεδίου… της τρόικας. Και με γοργούς ρυθμούς σέρνουν ολοταχώς την τριάδα Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, την πηγαίνουν «καροτσάκι», στο νέο, τον ίσως και τελικό γύρο της καταστροφής και της λεηλασίας της χώρας. Τα «αποτελέσματα… αποτελέσματα… αποτελέσματα», που απαίτησε στις δηλώσεις του μετά τη συνάντησή του με τον Α. Σαμαρά ο Μ. Μπαρόζο, δεν σηματοδοτούν τίποτα διαφορετικό. Ο πρωθυπουργός ψέλλισε την υποταγή του, ενώ είναι πρόδηλο πως η επιτάχυνση του Μνημονίου θα βάλει ταφόπλακα σε μία κοινωνία-λείψανο και μία χώρα-λάφυρο, εντός ή και -το πιθανότερο- εκτός της απειλούμενης Ευρωζώνης. Υποτίθεται πως ήταν μία επίσκεψη «στήριξης» στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Αυτοί είναι οι «φίλοι» μας, αυτοί είναι επίσης οι εγχώριοι «φίλοι» των «φίλων» μας.
Το πώς θα τα διαχειριστούν όλα αυτά αρχίζει να σχηματίζεται. Το μαχαίρι στις συντάξεις, που ξεκινάει από τα 2.000 και φτάνει στα 1.000 ευρώ, όπως και στις επικουρικές, όπου δεν αποκλείεται η κατάργηση της 13ης και 14ης (ακούγεται και για τις κύριες), θα εμφανιστούν ως αποκατάσταση «αδικιών», «να συνεισφέρουν όλοι»! Το ίδιο οι περικοπές στα ειδικά μισθολόγια και τα δίδακτρα στους «αιώνιους φοιτητές». Η συλλήβδην κατάργηση δημόσιων οργανισμών και οι χιλιάδες απολύσεις συμβασιούχων θα σερβιριστούν ως «σωτήρια πλήγματα στον παρασιτικό κρατισμό». Και το γκρέμισμα των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους, η μακάβρια επινόηση για πλαφόν 1.500 ευρώ στη νοσοκομειακή περίθαλψη, αυτά θα βαφτιστούν «εξορθολογισμός».
Εννοείται πως αυτή τη στιγμή τα ΜΜΕ (Μέσα προπαγάνδας της τρόικας) διαχέουν όλο αυτό τον ορυμαγδό κι εγκλωβίζουν ξανά σε ένα επικοινωνιακό τρομολαγνικό σκηνικό την κοινωνία. Ως και η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο και η νέα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης εμφανίζονται ξανά στην ατζέντα. Έτσι, οτιδήποτε… λιγότερο θα παρουσιαστεί ως διαπραγματευτική νίκη της κυβέρνησης, μέχρι την επόμενη δόση. Γι’ αυτό, άλλωστε, και δεν διαψεύδεται απολύτως τίποτα. Επαναδιαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης δεν είχαν πει;
Τι απομένει; Η ανάπτυξη! Σε αυτήν αναφέρθηκε με έμφαση ο πρωθυπουργός μετά τη συνάντησή του με τον Μ. Μπαρόζο. Να θυμίσουμε πως επί μήνες ως αρχηγός της Ν.Δ. ο Α. Σαμαράς προέτασσε σαν προϋπόθεση της ανάκαμψης την άρση, έστω μερικώς, της φορομπηξίας και της ασφυκτικής λιτότητας του Μνημονίου. Τώρα; Γενικό πωλητήριο, εργασιακή κόλαση, περιβαλλοντική καταστροφή, αυτό θα είναι το τοξικό μείγμα της «ανάπτυξης», αντίδοτο εξίσου δηλητηριώδες με τη βασική θεραπεία του Μνημονίου. Η αστυνομική επέμβαση στη Χαλυβουργία, την οποία ο Α. Σαμαράς ανήγαγε σε πολιτικό δόγμα, ενώ οι Βενιζέλος και Κουβέλης σιώπησαν συνένοχα, ήταν προφανώς το πρώτο «αναπτυξιακό» μέτρο της συγκυβέρνησης.
Ψέμα και παραπλάνηση, κοινωνικός αυτοματισμός και διχαστικός λαϊκισμός, κινδυνολογία και ωμή καταστολή: αρκούν; Η διαστροφική ικανοποίηση της τρόικας θα εκπληρωθεί στο βάρβαρο κοινωνικό ολοκαύτωμα που μεθοδεύει ένα φαύλο και καταρρακωμένο πολιτικό σύστημα; Τα ανοιχτά ερωτήματα υποβάλλουν την «κόκκινη γραμμή» διεξόδου για τη λαϊκή πλειοψηφία κι οι απαντήσεις εκκολάπτονται σε μία άλλη, ζωντανή, ριζική επαναδιαπραγμάτευση αρχών, αξιών και στάσεων στα σπλάχνα της κοινωνίας που αγωνιά.
Οι λαοί της Ευρώπης και το κοινωνικό κράτος θυσιάζονται μέρα τη μέρα στις αδήριτες επιταγές της αιματηρής λιτότητας και του άγριου νεοφιλελευθερισμού της ευρωκρατίας από τη μια και στα αδηφάγα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής διεθνούς (οι αγορές…), δηλαδή, στη χρεομηχανή από την άλλη. Αν δεν διαρρηχθεί αυτό το εφιαλτικό δίπολο, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ελπίδα σωτηρίας.
