Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών κάνουν σαφές ότι έχουμε περάσει σε νέα φάση των πολεμικών σχεδιασμών του Ισραήλ. Άλλωστε η ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία κάνει πλέον επίσημα λόγο για «νέα φάση πολέμου» με άνοιγμα μετώπου απέναντι στον Λίβανο. Οι σχεδιασμοί αυτοί εντάσσονται στη μόνιμη ισραηλινή επιδίωξη για ένα γενικευμένο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το Ιράν και τις δυνάμεις του «άξονα της αντίστασης» που αρθρώνονται γύρω του. Στρατηγική επιδίωξη είναι να οδηγηθούν τα πράγματα σε μια σύγκρουση των ΗΠΑ/Δυτικών δυνάμεων με το Ιράν. Με συμμετοχή της Βρετανίας, που διατηρεί τον ιδιαίτερα υπολογίσιμο, μακρύ στρατιωτικό της βραχίονα με τις βάσεις της στην Κύπρο, αλλά και της Γαλλίας, που και αυτή έχει ζωτικά συμφέροντα προβολής ισχύος στην Αν. Μεσόγειο και ιδιαίτερα στο Λίβανο.
Τα γεγονότα: Ισχυρά πλήγματα κατά Χεζμπολά σε όλο τον Λίβανο
Ας δούμε την αλυσίδα των εξελίξεων, εστιάζοντας στις πιο πρόσφατες. Τα όσα ακολούθησαν το καταστροφικό χτύπημα μαζικής έκρηξης στους βομβητές και σε άλλες συσκευές επικοινωνίας, ευρείας χρήσεως στον Λίβανο και κρίσιμων για το δίκτυο επικοινωνιών της Χεζμπολά, επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις ότι αυτή η καινοφανής πράξη κρατικής τρομοκρατίας ήταν το πρώτο στάδιο ενός σχεδίου γενικευμένου πολέμου κατά της λιβανέζικης οργάνωσης. Ακολούθησαν επιθέσεις που οδήγησαν στην εξόντωση σημαντικού μέρους της στρατιωτικής ηγεσίας της, και στη συνέχεια το διαρκές αεροπορικό σφυροκόπημα στρατιωτικών θέσεών της σε όλη την επικράτεια του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένης της Βηρυτού – που συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ήδη η συγκέντρωση ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα με τον Λίβανο, αλλά και τα όσα διαμηνύει επισήμως η ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία, κάνουν λόγο για την προετοιμασία χερσαίας εισβολής του Ισραήλ στον νότιο Λίβανο. Οι στόχοι του πολέμου αυτού: Πιο άμεσα, ο εξαναγκασμός της Χεζμπολά να πάψει να ασκεί πίεση για χαλάρωση του ασφυκτικού κλοιού του Ισραήλ στη Γάζα. Ο ευρύτερος (και πιθανά πολύ πιο δύσκολος) στόχος, ένα πολύ δραστικότερο χτύπημα της λιβανέζικης οργάνωσης, τέτοιο που θα υποχρέωνε το Ιράν να προσέλθει στο πλευρό της, και έτσι να καταλήξει το πράγμα σε σύγκρουση Δύσης-Ιράν.
Εκατόμβες θυμάτων αφήνει πίσω της η σιωνιστική γενοκτονική πολιτική
Στην πρωτοφανή ανθρωποσφαγή την οποία έχει προκαλέσει το σχέδιο γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού που προωθεί στη Γάζα το σιωνιστικό κράτος, στην αντίστοιχων σκοπών δολοφονική πολιτική που συστηματικά ασκεί στη Δ. Όχθη, έρχεται τώρα να προστεθεί μια πρωτοφανής πράξη ισραηλινής κρατικής τρομοκρατίας και πάνω από 700 νεκροί και πολλαπλάσιοι τραυματίες πολίτες του Λιβάνου μέσα σ’ ένα μόλις 48ωρο λόγω αεροπορικών βομβαρδισμών. Πέραν της «κλασικής» ισραηλινής βαραβαρότητας, οι μαζικές εκρήξεις στις συσκευές επικοινωνίας εισάγουν σε μια εποχή όπου θα γίνουν κανόνας τα μαζικά υβριδικά πολεμικά χτυπήματα «χωρίς υπογραφή», στρεφόμενα αδιακρίτως κατά ολόκληρων πληθυσμών.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, όπου επιχειρείται ο εθισμός και η κοινωνική παθητικοποίηση μπροστά στις νόρμες που εισάγει το σύμπλεγμα Ισραήλ-Δύση, πρέπει να σταθούμε απέναντι σε όλο τον κυνισμό με τον οποίο προβάλλονται «οι ανάγκες της ασφάλειας του Ισραήλ απέναντι στους τρομοκράτες» ώστε να νομιμοποιηθεί η υποστήριξη που παρέχεται στην πιο κραυγαλέα και μακρόχρονη κατοχή και γενοκτονία στον πλανήτη. Να αντισταθούμε ειδικότερα στην εξοικείωση που επιδιώκεται για άλλη μια φορά, με την επαναφορά της λογικής των χιτλερικών όταν εξαφάνιζαν από προσώπου γης ολόκληρα χωριά με αμάχους στη χώρα μας και αλλού. Ότι δηλαδή τα θύματα τάχα χρησιμοποιούνται σαν ανθρώπινες ασπίδες «τρομοκρατών-συμμοριτών» και ότι επομένως τους «τρομοκράτες» βαραίνει η ενοχή κ.ο.κ. Να σταθούμε στο πλάι του πολύπαθου λαού του Λιβάνου που περνάει για άλλη μια φορά τα πάνδεινα λόγω του ότι αντιστέκεται για δεκαετίες απέναντι στα διαδοχικά κύματα επιδρομών του σιωνιστικού κράτους με το οποίο «έχει την ατυχία» να συνορεύει.
Και βέβαια οφείλουμε, για αυτούς και άλλους τόσους εγχώριους λόγους, να καταδικάσουμε την επίδειξη υποτέλειας της ελληνικής κυβέρνησης, που ακόμη κι αυτή τη στιγμή δεν βλέπει σαν προτεραιότητα τίποτα άλλο πέραν «της ασφάλειας του Ισραήλ». Το πολύ-πολύ αναπαράγει σαν χαλασμένο γραμμόφωνο τις κενές περιεχομένου και εν πολλοίς προσχηματικές εκκλήσεις για εκεχειρία κ.λπ. της διοίκησης Μπάιντεν. Χρήσιμες απ’ ό,τι φαίνεται μόνο και μόνο για να τις πετάει επιδεικτικά στον κάλαθο των αχρήστων ο Νετανιάχου.
Οι συγκρουόμενοι: επιδιώξεις, συσχετισμοί δυνάμεων και πιθανά όρια
Η εικόνα είναι πολύ σύνθετη. Εδώ μόνο μερικές κρίσιμες όψεις:
- Η μια πλευρά: Το Ιράν και ο «άξονας της αντίστασης». Ο συσχετισμός δύναμης δείχνει να τους στριμώχνει. Αν αμυνθούν με «πλήρη δύναμη πυρός», αυτό οδηγεί σε καταστροφική γενίκευση του πολέμου με εμπλοκή των ΗΠΑ. Άρα για την ώρα ακολουθείται γραμμή (από Ιράν και Χεζμπολά) αυτοσυγκράτησης, «σύνεσης» και οικονομημένων όσο γίνεται «απαντήσεων». Όμως μέσα σε τόσο ασύμμετρες συνθήκες, αυτό δίνει την ευχέρεια στο Ισραήλ να καταφέρνει εκμηδενιστικού χαρακτήρα πλήγματα, που θέτουν εν αμφιβόλω τη δυνατότητα διατήρησης των δυνάμεων της Χεζμπολά στο Λίβανο τουλάχιστον. Έτσι είναι υποχρεωμένοι να κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, ποντάροντας στις πλευρές εντός ΗΠΑ/Δύσης, και πέραν αυτής, που έχουν ισχυρούς λόγους να μην θέλουν να γενικευτεί ο πόλεμος.
- Η άλλη πλευρά: Το σύμπλοκο Ισραήλ – δίκτυα ισχύος εντός του βαθέος συστήματος ΗΠΑ και Δύσης ελεγχόμενα από τον σιωνισμό. Καταρχήν αυτά είναι ευρύτατα, και δεν αναμένονται αποφασιστικές διαφοροποιήσεις με βάση το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Όμως το θέμα μιας μετωπικής σύγκρουσης ΗΠΑ-Ιράν συναντά συστημικές αντιστάσεις, καθώς περιπλέκει τα μεγάλα αδιέξοδα της φθίνουσας παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ: την πίεση για στροφή προς τον Ινδοειρηνικό, τις ασήκωτες συνέπειες και κόστη μιας σύγκρουσης που θα μπορούσε να ανατινάξει τις ροές πετρελαίου στον Περσικό κόλπο, ή και θα μπορούσε να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη παγκόσμια ανάφλεξη.
- Ενισχυμένος κίνδυνος: η μεταβατική κατάσταση πολιτικής αποδιοργάνωσης των ΗΠΑ μέχρι τον Γενάρη ανοίγει ορέξεις του «κόμματος του πολέμου». Χωρίς εγγυήσεις γρήγορης επιστροφής «στην κανονικότητα», ιδίως αν το αποτέλεσμα είναι οριακό. Ένα τέτοιο πλαίσιο ευνοεί φαινόμενα τύπου ντόμινο. Αυξάνονται οι κίνδυνοι για ενδεχόμενη επίσπευση διευθετήσεων/αναδασμών από πλευράς ΗΠΑ-Δύσης στην εναγώνια προσπάθειά τους να διατηρήσουν κρίσιμα στηρίγματα στην περιοχή (εδώ περιλαμβάνεται πρωτίστως ο παράγοντας Τουρκία).
Ο Μητσοτάκης βρήκε όντως την καταλληλότερη στιγμή να διακηρύξει από βήματος ΟΗΕ το πρωτείο του «παγκόσμιου συμφέροντος» που πρέπει να διαπερνά τα επιμέρους εθνικά!
Η Ελλάδα επικίνδυνα κοντά στον πόλεμο – Να υποστηριχθεί η απαίτηση για ουδετερότητα
Η Ελλάδα έχει κοντά της δύο εστίες μεγάλων πολέμων, με αυτόν στη Μ. Ανατολή να είναι κυριολεκτικά δίπλα. Η Κύπρος γίνεται υποψήφιος στόχος, με την ισραηλινή αεροπορία να χρησιμοποιεί τις βρετανικές βάσεις. Η Ελλάδα, ακόμη και με τα λίγα που έχουν γίνει γνωστά για τις συμφωνίες που έχουν υπάρξει με το Ισραήλ, έχει αποδεχτεί ρόλο «στρατηγικού βάθους» του Ισραήλ στη σύγκρουσή του με το Ιράν. Οι κίνδυνοι για Ελλάδα και Κύπρο προφανώς αυξάνονται δραματικά στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης ανάφλεξης στη Μ. Ανατολή. Κάνουν αναγκαία μια αλλαγή κατεύθυνσης προς την ουδετερότητα της χώρας μας. Στις σημερινές συνθήκες, μια τέτοια προσπάθεια δεν έχει τύχη αν περιοριστεί σε «κλασικές» μικρής κλίμακας φιλειρηνικές κινητοποιήσεις. Το δύσκολο αλλά αναγκαίο είναι να επικοινωνήσει με τα σημαντικά, πολιτικά ανέκφραστα τμήματα της κοινωνίας.
