Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, έπειτα από την παράνομη επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, έχει ανησυχήσει τους πάντες – και όχι άδικα. Ο κίνδυνος για ακόμη μεγαλύτερη περιφερειακή ανάφλεξη είναι προφανής. Είναι σαφές πως αυτές οι εξελίξεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία μπορεί να βρεθεί εκτεθειμένη σε πολλαπλούς κινδύνους. Ωστόσο, παρά την κρισιμότητα της συγκυρίας, το πολιτικό σύστημα της χώρας μας αποδεικνύεται, για μία ακόμη φορά, κατώτερο των περιστάσεων.
Η κυβέρνηση, διά του πρωθυπουργού, τάχθηκε υπέρ του Ισραήλ, δηλώνοντας: «Αναγνωρίζουμε ότι το Ιράν δεν πρέπει να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο, αλλά αυτό πρέπει να επιτευχθεί, όπως λένε όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μέσω της διπλωματίας». Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση υιοθετεί τον προσχηματικό, πολλαπλώς αποδεδειγμένα ψευδή ισχυρισμό του Ισραήλ περί επιδίωξης από το Ιράν πυρηνικού οπλοστασίου. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά όχι απλώς ανίκανη, αλλά και επικίνδυνη στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής, καθιστώντας την Ελλάδα οπισθοφυλακή του πιο πολεμοχαρούς και αναξιόπιστου κράτους στην περιοχή: του Ισραήλ. Τι έχει να κερδίσει η χώρα υποστηρίζοντας εγκλήματα πολέμου, κατοχικές δυνάμεις και παράνομες επιθέσεις – όχι μόνο λεκτικά, αλλά και εμπράκτως; Τίποτε, πέρα από το να αναγνωρίζεται ως εχθρικό κράτος και εν δυνάμει στόχος από τα υπόλοιπα κράτη της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα φορτώνεται μια ιστορικών διαστάσεων ντροπή.
Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν σε ήπιους αντιπολιτευτικούς τόνους. Καταδίκασαν μεν την επίθεση του Ισραήλ, φρόντισαν όμως να δώσουν τα απαραίτητα διαπιστευτήρια στο Δυτικό μπλοκ. Ο Ν. Ανδρουλάκης ξεκίνησε αναγνωρίζοντας τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, ενώ αμέσως μετά έσπευσε να καταδικάσει ξανά τη Χαμάς. Για το Ιράν, παρότι αναγνώρισε τους κινδύνους της εμπρηστικής επίθεσης του Ισραήλ και θεώρησε προσχηματικό τον ισχυρισμό περί πυρηνικών, θυμίζοντας την περίπτωση του Ιράκ, τόνισε και εκείνος ότι δεν πρέπει να αποκτήσει πυρηνικά το Ιράν, καλώντας σε πρωτοβουλίες διαλόγου και αποκλιμάκωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, καταδίκασε το Ισραήλ, καλώντας τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. να αναλάβουν ειρηνευτικές πρωτοβουλίες.
Η Ελληνική Λύση, μέσω του Κ. Βελόπουλου, κάλεσε τη χώρα να μην πάρει το μέρος κανενός, με το σκεπτικό πως δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Δεν έχει όμως να κερδίσει τίποτα ούτε από τον καιροσκοπισμό που ο Βελόπουλος προβάλλει, καλώντας την κυβέρνηση να «μάθει» από τις στρατιωτικές κινήσεις του Ισραήλ, ενώ με τις δηλώσεις του συμβάλλει ενεργά στον αντιμουσουλμανισμό που καλλιεργεί το Δυτικό μπλοκ.
Η Νίκη, σε λιτή ανακοίνωση, κάλεσε και αυτή σε ουδετερότητα και σε ελληνική πρωτοβουλία ειρήνευσης. Η Πλεύση Ελευθερίας δεν έχει προβεί μέχρι στιγμής σε καμία δήλωση – πράγμα που δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς η Ζ. Κωνσταντοπούλου αποφεύγει συστηματικά να τοποθετείται σε ζητήματα διεθνούς πολιτικής, επιδιώκοντας να ωφεληθεί από μια θολή και αντιφατική στάση. Ενώ εξαπολύει μύδρους κατά της κυβέρνησης, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις διεθνείς ελίτ, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, με τις οποίες επιδιώκει να διατηρεί ανοικτούς διαύλους.
Το ΚΚΕ, όπως και πολλές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, καταδίκασαν την επίθεση και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε., καθώς και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Παράλληλα, δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον ιρανικό λαό και σε όλους τους λαούς της περιοχής. Η Νέα Αριστερά καταδίκασε επίσης την επίθεση της «ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου» και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, χωρίς όμως να κάνει καμία αναφορά στον ρόλο των ΗΠΑ και της Ε.Ε.
Εκείνο που καθιστά τις παραπάνω δηλώσεις κατώτερες των περιστάσεων –πέραν φυσικά αυτών της κυβέρνησης, που είναι επικίνδυνες– είναι το γεγονός ότι δεν πρόκειται απλώς για μία ακόμη επίθεση του Ισραήλ σε γειτονική χώρα. Ο δηλωμένος στόχος είναι η καταστροφή των πυρηνικών υποδομών του Ιράν, δηλαδή μια εν δυνάμει πυρηνική καταστροφή, με ανυπολόγιστες και μακροπρόθεσμες συνέπειες για όλη την περιοχή.
Ταυτόχρονα το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και συνολικά το Δυτικό μπλοκ έχουν προχωρήσει σε δηλώσεις-σοκ περί καταστροφής του Ιράν, δολοφονίας της ηγεσίας του και αλλαγής καθεστώτος. Εδώ δεν πρόκειται απλώς για καταστρατήγηση του διεθνούς δικαίου: πρόκειται για έναν συνασπισμό που αρνείται την ίδια την ύπαρξη κρατών εφόσον δεν συντάσσονται με τα συμφέροντά του, και είναι πρόθυμος να οδηγήσει τον κόσμο στην καταστροφή για να πετύχει τους στόχους του.
Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη –τουλάχιστον όχι μακρόπνοη– αν δεν υπάρξει πρώτα διεθνής καταδίκη αυτών των σχεδίων. Αυτό, ωστόσο, δεν αφορά απλώς ορισμένες δηλώσεις, αλλά κυρίως την στάση των κρατών και των διεθνών οργανισμών.
Τέλος, δεδομένου ότι στο τραπέζι βρίσκεται και η «λύση» της αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν –εξ ου και η υπερπροβολή του θεοκρατικού του χαρακτήρα– οι δηλώσεις αλληλεγγύης στον «λαό του Ιράν» που διατυπώνονται συχνά, σε συνδυασμό με αντίστοιχες προς όλους τους λαούς της περιοχής και βέβαια τους Παλαιστίνιους ( που είναι και ευκολάκι για την αριστερά), φανερώνουν αμφιθυμία ή και άρρητη αποδοχή της αντίληψης πως μόνο τα «δημοκρατικά» καθεστώτα (κατά τα δυτικά πρότυπα πάντα) δικαιούνται εθνική κυριαρχία. Το ερώτημα είναι απλό: μπορεί το Ιράν να υπάρχει ως ελεύθερο κράτος, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει το καθεστώς του; Αν ναι, μια στάση όπως αυτή που κράτησε το ΜέΡΑ25 στέλνοντας επιστολή στην ιρανική πρεσβεία, στην οποία μέσα σε λίγες γραμμές καταδίκασε την επίθεση και δήλωσε οργή για τη στάση της κυβέρνησης, είναι μάλλον καλύτερη.
