Επίσκεψη στο Ισραήλ πραγματοποίησε τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου ο Έλληνας πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης σε συνέχεια επισκέψεων στήριξης διάφορων ηγετών της Δύσης στην υπό προετοιμασία χερσαία επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Κ. Μητσοτάκης, για ακόμη μια φορά μίλησε για το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του Ισραήλ, το οποίο όμως «πρέπει να ασκείται χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος».
Όλα αυτά ενώ, στις 20 μέρες που διαρκεί ο πόλεμος στην Γάζα, ο απολογισμός των νεκρών ξεπερνά τις 7000, με την πλειοψηφία αυτών να είναι άμαχοι, γυναίκες και παιδιά που ζουν στη μεγαλύτερη «ανοιχτή φυλακή» του κόσμου. Είναι αυτή η πραγματικότητα που οδηγεί μέχρι και τον ΟΗΕ να μιλάει για εγκλήματα πολέμου και να καλεί σε κατάπαυση του πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους. Ούτε μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα δεν διστάζει η τυχοδιωκτική ηγεσία της χώρας μας, για να κάνει εξυπηρετήσεις στους «συμμάχους» της στο Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον. Είναι τέτοια η υποτέλεια που η ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να ψελλίσει μια διαμαρτυρία ούτε και για την επίθεση του ισραηλινού στρατού στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Πορφυρίου στην Γάζα, αφήνοντας τους χριστιανούς Παλαιστίνιους στο έλεος των βομβών του σιωνιστικού κράτους.
Τι μένει; Η φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού, δίπλα στον σφαγέα Νετανιάχου, την ώρα που ο δεύτερος διαπράττει εγκλήματα πολέμου. Το χαμόγελο των δύο ηγετών, όταν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα συντελείται μια γενοκτονία, με την ένοχη στήριξη της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Διαπιστευτήρια υποταγής στην πολεμική εκστρατεία της Δύσης. Εργαλείο χειραγώγησης και διαπαιδαγώγησης και του λαού στην Ελλάδα, που πρέπει να νοιώσει ότι ο πόλεμος του Ισραήλ (όπως νωρίτερα και της Ουκρανίας) είναι και δικός του πόλεμος.
Γιατί στην πράξη το ταξίδι αστραπή, διάρκειας μισής μέρας, δεν είχε συγκεκριμένη ατζέντα. Άλλωστε η χώρα μας εδώ και χρόνια έχει εμπεδώσει τον ρόλο του συμμάχου για το Ισραήλ, εκπαιδεύοντας την αεροπορία του Ισραήλ, συμμετέχοντας στα ενεργειακά πρότζεκτ που αυτό προωθεί, στηρίζοντάς το διπλωματικά όποτε απαιτηθεί.
Τι μένει; Η φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού, δίπλα στον σφαγέα Νετανιάχου, την ώρα που ο δεύτερος διαπράττει εγκλήματα πολέμου. Το χαμόγελο των δύο ηγετών, όταν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα συντελείται μια γενοκτονία, με την ένοχη στήριξη της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Διαπιστευτήρια υποταγής στην πολεμική εκστρατεία της Δύσης
Εξ αναβολής επίσκεψη
Υπενθυμίζεται ότι ο πρωθυπουργός επρόκειτο να επισκεφθεί το Ισραήλ την προηγούμενη Πέμπτη, ωστόσο, το ταξίδι του είχε ματαιωθεί, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, για λόγους ασφαλείας. Στο μεταξύ, πέρα από τους Μπάιντεν και Μπλίνκεν, επισκέφθηκαν το Τελ Αβίβ, και μια σειρά Ευρωπαίοι ηγέτες, μεταξύ αυτών οι Ρούτε, Μακρόν, Μελόνι και Σολτς. Η επίκληση λόγων ασφαλείας δεν είναι επαρκής για να εξηγήσει την αναβολή της επίσκεψης. Ίσως αυτή να οφείλετε στις προτεραιότητες της ισραηλινής πλευράς μπροστά στις οποίες η Ελλάδα (δεδομένη κατά τ’ άλλα) λίγα έχει να συνεισφέρει. Ίσως πάλι να έχει να κάνει με τις γεωπολιτικές αντιθέσεις που παραμένουν μεγάλες εντός του δυτικού στρατοπέδου, με την πολεμική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή να φέρνει προς ώρας το Ισραήλ σε αντιπαράθεση με την Τουρκία του Ερντογάν, δημιουργώντας αντίρροπες δυναμικές με την ανοιχτή διαδικασία διευθέτησης στα ελληνοτουρκικά σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο, στην οποία παίζει ενεργό ρόλο, κατ’ εντολή ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, η χώρα μας.
Σύνοδος για την ειρήνη στο Κάιρο
Νωρίτερα, το Σάββατο 21 Οκτωβρίου, ο Έλληνας πρωθυπουργός συμμετείχε στη Σύνοδο για την Ειρήνη στο Κάιρο, που διοργάνωσε ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Αλ Σίσι, με τη συμμετοχή εκπροσώπων από τον αραβικό κόσμο και τη Δύση και βασικό σκοπό τη διασφάλιση ανθρωπιστικών διαδρόμων προς την Γάζα. Στην ομιλία του στη Σύνοδο ο κ. Μητσοτάκης, επέμεινε στη θέση του για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», πασπαλίζοντας την πολεμική αυτή θέση του, με λίγο από «διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο». Η παρουσία λοιπόν της χώρας μας στην Αίγυπτο, δεν ήταν δείγμα μια πολυδιάστατης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής. Ήταν η γραμμή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που διατυπώθηκε και από τον Έλληνα πρωθυπουργό, μια γραμμή μακριά από την ανάγκη του περιορισμού επέκτασης της πολεμικής ανάφλεξης, μακριά από την ανάγκη κατάπαυσης του πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους, μακριά από την ανάγκη μιας ειρηνικής διευθέτησης με αναγνώριση του δικαιώματος των Παλαιστινίων σε ένα ανεξάρτητο και βιώσιμο κράτος. Η ελληνική κυβέρνηση προβάλει ως αναβάθμιση του περιφερειακού της ρόλου, τη μετατροπή της σε «μεντεσέ» της πολιτικής των ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που εγκλωβίζει τη χώρα μας και θυσιάζει τους όποιους βαθμούς ελευθερίας θα μπορούσε να έχει μια πολιτική με βασικό κριτήριο το εθνικό συμφέρον σε μια ταραγμένη περιοχή.
Να μην δοθεί η Ελευσίνα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ
Γίνεται κατανοητό ότι η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή είναι πλέον πιο κοντά στη χώρα μας απ’ όσο φανταζόμαστε. Τα θερμά σημεία του εν εξελίξει πολέμου μοιάζουν να περικυκλώνουν την περιοχή μας (Μ. Ανατολή, Καύκασος, Βαλκάνια, Ουκρανία, Β. Αφρική) ενώ η πολιτική παράδοσης της χώρας στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εμπλέκει και επιχειρησιακά τη χώρα μας στον νέο αυτό κύκλο πολεμικής ανάφλεξης. Όπως η Αλεξανδρούπολη, έγινε σημαντικός ΝΑΤΟϊκός κόμβος στον πόλεμο στην Ουκρανία, έτσι και η Σούδα αποτελεί τον κύριο κόμβο ανεφοδιασμού της εν αναμονή δύναμης του στρατού των ΗΠΑ στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Μάλιστα οι ΗΠΑ φαίνεται να μην αρκούνται από αυτή την παραχώρηση και να ζητούν επιπλέον μια ακόμη βάση στην περιοχή της Ελευσίνας. Σε περίπτωση γενίκευσης του πολέμου, περίπτωση όχι και τόσο ανέφικτη σύμφωνα με την πορεία των πραγμάτων, όλη η χώρα μετατρέπεται σε στρατιωτικό στόχο, πέρα από κάθε έννοια αυτοπροστασίας και πραγματικού εθνικού συμφέροντος.
Τέλος το Ισραήλ φέρεται να εμπλέκει τη χώρα μας και στα σενάρια για την επόμενη μέρα του πολέμου. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Ισραηλινού τύπου (εφημερίδα Calcalist), που επικαλείται επίσημα έγγραφα του υπουργείου Πληροφοριών, ένα από τα σενάρια (όχι το κύριο) που εξετάζει η ισραηλινή πλευρά, στα πλαίσια των σχεδίων εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στη Γάζα, είναι η μεταφορά των κατοίκων της Γάζας, είτε σε μόνιμες ή προσωρινές εγκαταστάσεις στην έρημο του Σινά είτε τη μεταφορά τους σε τρίτες χώρες, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Ισπανία. Τα εν λόγω σενάρια ίσως και να εξηγούν τις αυστηρές τοποθετήσεις τόσο του Αιγύπτιου προέδρου Αλ Σίσι, όσο και του Γερμανού καγκελάριου Σολτς που δηλώνουν πως «δεν μπορεί να επιτραπεί ο αναγκαστικός εκτοπισμός των Παλαιστινίων». Η ελληνική πλευρά σαν να μην καταλαβαίνει τους κινδύνους, επιμένει να επαναλαμβάνει μονότονα το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Στο Ισραήλ και ο Χριστοδουλίδης
Είσαι ηγέτης μιας χώρας που βρίσκεται υπό κατοχή. Ενός λαού που έχει υποστεί διωγμούς, έποικοι έχουν κλέψει την γη και την περιουσία σου. Γνωρίζεις τι σημαίνει η ένοχη σιωπή της διεθνούς κοινότητας που νομιμοποιεί τα εγκλήματα του κατακτητή. Και επισκέπτεσαι εν μέσω μιας γιγάντιας ανθρωπιστικής κρίσης, το Ισραήλ, το κατ’ εξοχήν κράτος κατοχής και απαρτχάιντ, την ώρα που προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των παλαιστινίων που τους θεωρεί περίπου «μη ανθρώπους» ή «ανθρώπινα ζώα». Και μάλιστα δηλώνεις πως «στεκόμαστε στο πλευρό σας».
Αναφερόμαστε στον πρόεδρο της Κύπρου, κ. Χριστοδουλίδη, που βρέθηκε στο Τελ Αβίβ, και άκουσε αδιαμαρτύρητα τον πρωθυπουργό του Ισραήλ κ. Νετανιάχου να μιλά για «μια μάχη του Πολιτισμού εναντίον της Βαρβαρότητας». Σε αντίθεση με τον Έλληνα πρωθυπουργό ο κ. Χριστοδουλίδης φαίνεται να διαισθάνεται τους κινδύνους μιας γενικότερης ανάφλεξης και για την ασφάλεια της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας, γι’ αυτό το μήνυμα που μετάφερε στον Μπ. Νετανιάχου, είχε μεταξύ άλλων και μια έκκληση για «αποκλιμάκωση» και «ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα», και επιμονή στην «επιστροφή στον πολιτικό διάλογο» για να ύπαρξει οριστική λύση στην περιοχή.
Τα παραπάνω βέβαια παραμένουν λόγια κενά περιεχομένου, που αντανακλούν και τις αντιθέσεις εντός της Ε.Ε. σε σχέση με τον πόλεμο στη Γάζα, όσο η κυπριακή ηγεσία επιλέγει να επενδύει την ίδια την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ενεργειακό παζάρι της Μεσογείου, μετατρέποντας τη χώρα σε δορυφόρο της πολιτικής του Ισραήλ και της Δύσης, χωρίς μια ανεξάρτητη γεωπολιτική στάση της Ελλάδας και της Κύπρου, βασισμένη στα πραγματικά εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού.
