Η ελληνική κοινωνία παραδόθηκε σε ένα κύμα πολιτικής εξάρτησης, όπου ο πολίτης αντί να διεκδικεί αξιοπρέπεια με δουλειά, εκπαιδεύτηκε να περιμένει «δωράκια» από το κράτος και μάλιστα σε μορφή ψηφοθηρικής εξαγοράς. Οι παροχές της περιόδου κρίσης, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, λειτούργησαν όχι ως δίκτυ ασφαλείας, αλλά ως μηχανισμός παθητικότητας: ένα πλήθος επιδομάτων δεν στοχεύουν πραγματικά στην ανάγκη, αλλά εμπεδώνουν την ιδέα πως η επιβίωση μέσω κρατικής στήριξης αποτελεί κανονικότητα. Αναπαράγουν την πεποίθηση ότι είναι προνόμιο να μη δουλεύεις, αλλά να παίρνεις την εύκολη στήριξη του συστήματος Οι ετήσιες δαπάνες για κοινωνικές παροχές (πλην συντάξεων) που κυμάνθηκαν μεταξύ 4% και 6,6% του ΑΕΠ την περίοδο 2017–2024 και μετά το 2021 σταθερά πάνω από 5,3%, ανέρχονται σε 5‑6 δισ. ευρώ ετησίως,και αφορούν κυρίως τον ΟΠΕΚΑ και τη ΔΥΠΑ.
Το τραγικό, όμως, είναι πως παρά τις μεταρρυθμίσεις μετά την κρίση, το σύστημα παραμένει κατακερματισμένο και αναποτελεσματικό, με πόρους διασκορπισμένους σε μικρά επιδόματα που εξανεμίζονται στη γραφειοκρατία χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για τη φτώχια ή την κοινωνική ανισότητα. Αντί να ενισχύεται η επανένταξη στην αγορά εργασίας -ακόμα και οι δικαιούχοι ανεργίας δεν χάνουν την παροχή τους αν απορρίψουν προσφερόμενη δουλειά- το σύστημα δημιουργεί την ψευδαίσθηση ασφάλειας χωρίς κανένα κίνητρο βελτίωσης ή αυτονομίας.
Το αποτέλεσμα είναι μια φθίνουσα κοινωνία που βλέπει τα θεσμικά προνόμια σαν αναφαίρετο δικαίωμά της και την παραγωγική εργασία σαν δυσλειτουργική επιλογή. Μια μερίδα του λαού θεωρεί πως όσο πιο λίγη δουλειά κάνεις, τόσο πιο πολλά δικαιώματα μπορείς να διεκδικείς. Η διαιώνιση της «επιδοματοποίησης» υπονομεύει κάθε προοπτική ανάπτυξης, ευθύνης και συλλογικής ευημερίας.
Αν μείνουμε εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνική στάση που εξιδανικεύει την παροχή χωρίς πρόοδο, τότε πώς να λειτουργήσει πραγματικά η αξιοκρατία, η ευκαιρία και ο αγώνας για αξιοπρέπεια;
Η κατάντια, εντέλει, δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά ηθική.
