Στο άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο ο ποδοσφαιριστής αποτελεί τον αδύναμο κρίκο
Στην Ελλάδα της κρίσης και του απαξιωμένου ποδοσφαίρου ευδαιμονεί το φαινόμενο της «πίεσης» που ασκούν οι οπαδοί και τα ΜΜΕ προς τους παίκτες της ομάδας τους προκειμένου να φέρουν τα επιθυμητά γι’ αυτούς αποτελέσματα. Απειλητικά μηνύματα και τηλεφωνήματα εκφοβισμού πως «κάποιοι θα πληρώσουν με τη ζωή τους αν η ομάδα πέσει», εμπρηστικά πρωτοσέλιδα που προτρέπουν «να φτύσουν αίμα και να σώσουν την ομάδα», με αποδέκτες ανθρώπους που τις περισσότερες φορές εργάζονται σε συνθήκες αβεβαιότητας, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι.
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη συγκεκριμένη κατάσταση, θα μπορούσαν να φέρουν τον εαυτό τους στην ίδια θέση με το μέσο εργαζόμενο ποδοσφαιριστή. Να δουλεύουν κάπου, δηλαδή, απλήρωτοι ή ανασφάλιστοι ή και τα δύο και ταυτόχρονα να τους απειλούν τη ζωή και να τους εκφοβίζουν να συνεχίσουν να δουλεύουν υπό αυτές τις συνθήκες και μάλιστα να αποδίδουν τα μέγιστα. Στον άθλιο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου ο ποδοσφαιριστής είναι ο αδύναμος κρίκος και είναι λογικό να δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση. Την ίδια ώρα που οι υπέροχοι αυτοί οπαδοί βλέπουν το δέντρο, χάνουν το δάσος του προβλήματος ή καλύτερα το επιδιώκουν, υμνώντας και ευλογώντας μεγαλοπαράγοντες με σκοτεινές επιχειρηματικές δραστηριότητες που κάποιοι απ’ αυτούς δεν θα έπρεπε να βρίσκονται έξω από τα κάγκελα, ενώ κάποιοι άλλοι έφτασαν τις ομάδες τους στο σημείο της σημερινής οικονομικής τους ένδειας.
Αν η τακτική του εκφοβισμού και των απειλών φέρει κάποια -έστω και εφήμερα- αποτελέσματα, τότε οι τραμπούκοι αισθάνονται δικαιωμένοι και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως «έτσι θέλουν αυτοί, είδες που πετούσαν προχθές;». Μαζί παρασύρουν και όλους τους υπόλοιπους φιλάθλους στο ίδιο συμπέρασμα. Γιατί όλοι, βέβαια, δεν είναι ικανοί να απειλούν, όμως είναι ικανοί να υιοθετούν τέτοιες πρακτικές «για το καλό της ομάδας».
Δυστυχώς, η ενεργητικότητα των φιλάθλων και οπαδών εξαντλείται σε αυτά και δεν προχωρά σε υγιείς κινήσεις που πραγματικά θα υποστηρίξουν τους συλλόγους τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Όσο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν απαιτούν από την πολιτεία και τους εαυτούς τους να μπουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τότε τίποτα δεν πρόκειται πραγματικά ν’ αλλάξει. Κάποια στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ξεμείνει από ποδοσφαιριστές γιατί το ίδιο τους διώχνει. Οι μαζοχιστές θα τελειώσουν ή όσοι μείνουν θα είναι απλά οι απελπισμένοι!
Ν. Καραμάνος
