Συγκινήθηκα. Ακούγοντας τον Ομπάμα στη νικητήρια ομιλία του στο Σικάγο.
Για λίγα λεπτά, τον απομόνωσα από την πραγματικότητα, και απόλαυσα ένα άρτια δομημένο λόγο, απλό, με νοήματα, σχεδόν πλήρη. Όμως, γρήγορα, πριν καν τελειώσουν τα χειροκροτήματα των επίσης συγκινημένων δέκα χιλιάδων παρευρισκομένων, αυτό το «σχεδόν» δεν με άφησε να χειροκροτήσω κι εγώ. Υπήρχε ένα σημαντικό κομμάτι που ανταποκρινόταν σε μια νέα υπό διαμόρφωση πραγματικότητα. Αλλά και ένα ακόμα πιο σημαντικό κομμάτι της πραγματικότητας που είχε παραληφθεί εντελώς ή είχε συμπτυχθεί σε μία λέξη που έχανε τη βαρύτητά της δίπλα στην ισότιμη αποδοχή του αντίθετού της.
Η εξισωτική αναφορά του στους «στρέιτ» και τους «γκέι» έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς σε όλη την Αμερική διεξάγεται μια σκληρή αντιπαράθεση για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Στα δημοψηφίσματα που έγιναν ταυτόχρονα με τις εκλογές σε ορισμένες πολιτείες, η πρόταση για νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου στις περισσότερες περιπτώσεις απορρίφθηκε από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, αλλά στις πολιτείες Μέιν και Μέριλαντ, έγινε η ανατροπή. Και για πρώτη φορά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ παίρνει τόσο σαφή θέση στο ζήτημα της ομοφοβίας, εξισώνοντας τους «μεν» με τους «δε», και μάλιστα στο πλαίσιο ενός πολιτικού λόγου μεγάλης θεαματικότητας.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων για τη μαριχουάνα. Σε δύο πολιτείες, Κολοράντο και Ουάσινγκτον, οι πολίτες υπερψήφισαν τη νομιμοποίηση της χρήσης μιας ναρκωτικής ουσίας που, αν και θεωρείται ήπια, έχει στείλει στη φυλακή και έχει καταστρέψει εκατομμύρια ανθρώπους. Το αποτέλεσμα που είναι δεσμευτικό για τις πολιτείες πηγαίνει κόντρα στην ομοσπονδιακή πολιτική βούληση και νομοθεσία κάνοντας πιθανή την αμφισβήτησή του στο Ανώτατο Δικαστήριο, αλλά η σημασία του είναι παναμερικανικής (και ίσως ακόμα μεγαλύτερης) εμβέλειας. Εννοείται ότι ο επανεκλεγμένος πρόεδρος δεν έκανε καμία νύξη γι’ αυτό, αφού ο «πόλεμος των ναρκωτικών» είναι μέρος της στρατηγικής του ελέγχου της κοινωνίας στο εσωτερικό της χώρας και της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στο εξωτερικό.
Φτώχεια στην Αμερική;
Όμως, η βασικότερη παράλειψή του είναι η φτώχεια και η περιθωριοποίηση. Φτώχεια και περιθωριοποίηση τρομακτικών διαστάσεων. Σύμφωνα με την Αμερικάνικη Στατιστική Υπηρεσία, 150 εκατομμύρια πολίτες, ένας στους δύο, ζουν κάτω από ή πολύ κοντά στα όρια της φτώχειας, 47 εκατομμύρια πολίτες τρέφονται με κουπόνια, 20 εκατομμύρια είναι άνεργοι (το 12,7% των νέων ηλικίας 18-29 ετών) και περίπου 7 εκατομμύρια στις φυλακές! Το μέσο εισόδημα έχει πέσει στα επίπεδα του 1996, οι πολύ φτωχοί διπλασιάστηκαν μέσα σε μια δεκαετία, φτάνοντας τα 20 εκατομμύρια, το 20% των παιδιών υποσιτίζονται και 9 εκατομμύρια άνθρωποι άνω των 50 ετών με το ζόρι εξασφαλίζουν το καθημερινό φαγητό τους (AARP). Κι αυτά παραλείπονται ως «ντεσού» της ευημερίας! Κι αν ακούγονταν θα χάλαγαν την εικόνα που εξάγει η Αμερική στον κόσμο και θα απογοήτευαν τους τουρίστες (και τους Έλληνες δημοσιογράφους και συγγραφείς) που μένουν έκθαμβοι από τους ουρανοξύστες και την αφθονία στα πολυκαταστήματα, στο Μανχάταν.
Οι καλοζωισμένοι πολίτες, με ωραία ρούχα, ακριβά αξεσουάρ, περιποιημένα χτενίσματα και αστραφτερές οδοντοστοιχίες που πλημμύρισαν την πελώρια αίθουσα του McCormick Place είναι η εικόνα ενός τμήματος της μεσαίας τάξης στην οποία απευθυνόταν ρητά και αποκλειστικά ο Ομπάμα. Ούτε καν, βέβαια, ολόκληρης της μεσαίας τάξης που τμήματά της φτωχαίνουν, χάνουν τα σπίτια τους και αλλάζουν πολιτείες σε αναζήτηση δουλειάς. Όποιος άκουγε τον Ομπάμα και έβλεπε το ακροατήριό του, θα έπαιρνε άλλη μια ισχυρή δόση της χολιγουντιανής Αμερικής, με χάπι εντ, που όμως είναι εντελώς αποσπασματική και, εντέλει, παραπλανητική.
Ατελείωτος πόλεμος
«Μια δεκαετία πολέμου τελειώνει», είπε και χειροκροτήθηκε θερμά από πολλούς ειρηνόφιλους -απογοητευμένους από τα πεπραγμένα της προηγούμενης θητείας του- δημοκρατικούς. Χειροκροτήθηκε για τη νέα υπόσχεση έχοντας αθετήσει την προηγούμενη όχι μόνο διά της παραλείψεως, αλλά και διά της πράξεως ξεκινώντας νέους πολέμους και επεκτείνοντας ή παρατείνοντας τους παλιούς.
Οι πολεμικές δαπάνες έχουν ξεπεράσει το ιλιγγιώδες ποσό των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, πάνω από τα επίπεδα που είχαν στην αιχμή του Ψυχρού Πολέμου. Οι πόλεμοι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν συνεχίζονται μετά από 11 χρόνια βίας και καταστροφής. Η κυβέρνηση Ομπάμα υπέγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση της Καμπούλ για την παραμονή αμερικάνικων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν μέχρι το 1924! Το Ισραήλ ισοπέδωσε τη Γάζα δολοφονώντας 1400 άντρες, γυναίκες και πάρα πολλά παιδιά, ενώ, έκτοτε, οι δολοφονίες Παλαιστινίων συνεχίζονται σε καθημερινή βάση, με κορύφωση, λίγες μέρες μετά την εκλογή Ομπάμα την εκτέλεση του ηγετικού στελέχους των Παλαιστινίων Ahmed al-Jabari και το διαμελισμό δεκάδων παιδιών, γυναικών και αντρών. Οι Αμερικάνοι υποκίνησαν την αιματηρή διάλυση της Λιβύης και η αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία στην Αφρική, με το Africorp, εκτείνεται στη Σομαλία, το Σουδάν, την Ερυθραία, την Αιθιοπία, και πολλές άλλες χώρες. Στη Συρία ενισχύουν τους αντικαθεστωτικούς με μισθοφόρους μέσω Τουρκίας και με όπλα μέσω Σαουδικής Αραβίας και Εμιράτων, απέχοντας, προς το παρόν, να επέμβουν οι ίδιοι στρατιωτικά λόγω της αντίδρασης των Ρώσων και των Κινέζων. Προσπαθούν να καταστρέψουν το Ιράν με ασφυκτικούς οικονομικούς αποκλεισμούς και με την απειλή ότι το Ισραήλ θα βομβαρδίσει τις υποδομές του. Φανερά πλέον προσπαθούν να περικυκλώσουν στρατιωτικά την Κίνα, δημιουργώντας για πρώτη φορά ναυτική βάση στην Αυστραλία, αυξάνοντας την ισχύ του αμερικάνικου στόλου στον Ειρηνικό και υποθάλποντας τις διαφορές ανάμεσα στις χώρες της Νοτιοανατολικής Θάλασσας. Οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη Λατινική Αμερική χειροτέρευσαν και ο αποκλεισμός της Κούβας ακόμα δεν έχει αρθεί. Σήμερα, 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ διατηρούν πάνω από χίλιες στρατιωτικές βάσεις σε 130 χώρες!
Πόσο μπορείς, λοιπόν, να πιστέψεις τον ασυνεπή πρόεδρο που με άνεση δηλώνει ότι «μία δεκαετία πολέμου τελειώνει»!
Φόβος και ασφάλεια
Άλλα 700 δισεκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται για τη λεγόμενη Εσωτερική Ασφάλεια. Καλλιεργώντας ένα μεγάλο και συνεχή φόβο στους πολίτες, δικαιολογούν την καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων που προστατεύονται από το αμερικάνικο Σύνταγμα και τους νόμους.
Μιλώντας ο Ομπάμα για την «ελευθερία» που οι ΗΠΑ εξάγουν σε άλλες χώρες, τι να πει για το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας δίκτυο παρακολούθησης των πολιτών μέσα κι έξω από τη χώρα; Ό,τι και να σκεφτεί κανείς για τους μηχανισμούς επιτήρησης των πολιτών στη χειρότερη δικτατορία επί γης, ωχριά μπροστά στο αμερικάνικο μοντέλο!
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επεξεργάζεται και υλοποιεί ένα πρόγραμμα καθολικού ελέγχου του πληθυσμού. 854.000 άτομα με υψηλό βαθμό μυστικότητας δουλεύουν στις υπηρεσίες Ασφαλείας και άλλα 4,2 εκατομμύρια «συνεργάζονται». 30.000 υπάλληλοι ασχολούνται μόνο με την καταγραφή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων στην Αμερική. Σε 140 αεροδρόμια έχουν εγκαταστήσει σαρωτές σώματος που επιτρέπουν στον χειριστή τους να βλέπει όλο το ανθρώπινο σώμα γυμνό. 90 εκατομμύρια δολάρια κόστισαν τα σχετικά μηχανήματα, τα αποκαλούμενα πορνο-σκάνερ. Όποιος αρνείται να περάσει από το σαρωτή, λόγω της υψηλής του ακτινοβολίας και του οπτικού ξεγυμνώματος, υφίσταται λεπτομερή σωματικό έλεγχο που συχνά γίνεται με εκδικητικό-ταπεινωτικό τρόπο ακόμα και στα γεννητικά όργανα των ταξιδιωτών. Το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας (ναι, έχουν τέτοιο υπουργείο!) απασχολεί τους περισσότερους υπάλληλους από κάθε άλλο μετά το υπουργείο Άμυνας. Στο Μπλάφντεϊλ, στη Γιούτα, κατασκευάζεται το μεγαλύτερο κέντρο παρακολούθησης ανθρώπων στον κόσμο, το οποίο καταλαμβάνει έκταση 93 στρεμμάτων και θα κοστίσει δύο δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με την εφημερίδα Washington Post, οι δαπάνες για την εσωτερική ασφάλεια στις ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, έχουν υπερβεί τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια!
Ο Ομπάμα δεν εκπλήρωσε ούτε το μίνιμουμ των ανειλημμένων δεσμεύσεών του. Το Γκουαντάναμο, όπου εδώ και δέκα χρόνια κρατούνται άνθρωποι χωρίς δίκη, παρέμεινε σε λειτουργία, τα στρατιωτικά δικαστήρια αντικατέστησαν και πάλι τα πολιτικά και ο Ομπάμα υπέγραψε την παράταση ισχύος του νόμου Patriot Act, που περιορίζει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και θα είχε, κατά τους συντάκτες του, προσωρινή εφαρμογή. Επί πλέον, ενεργοποίησε το νόμο Espionage Act που θεσπίστηκε για τους κατασκόπους προκειμένου να διωχτούν ποινικά όλοι οι πολίτες που κατείχαν δημόσιες θέσεις και κατήγγειλαν σοβαρές παρανομίες της διοίκησης στις υπηρεσίες τους. Ο πρόεδρος αύξησε τη λίστα των προσώπων στα οποία απαγορεύεται να πετάξουν με αεροπλάνο στα 21.000 άτομα, υπέγραψε νομοθετική πράξη (NDAA) με την οποία η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να φυλακίζει πολίτες που η ίδια –χωρίς λογοδοσία- χαρακτηρίζει «τρομοκράτες», ακόμα και να δολοφονεί Αμερικάνους πολίτες στο εξωτερικό χωρίς δικαστικά εντάλματα και αποφάσεις. Ήδη έχουν γίνει τέτοιες δολοφονίες στο Πακιστάν, τη Σομαλία και την Υεμένη, με τα ονόματα μερικών Αμερικάνων πολιτών που εξοντώθηκαν γνωστά και ομολογημένα χωρίς να μπορεί να επιληφθεί η αμερικάνικη δικαιοσύνη.
Ακόμα και οι ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του κινήματος Occupy Wall Street αντιμετωπίστηκαν με τη βία και πολλοί διαδηλωτές κατέληξαν στη φυλακή σε ένα κράτος που η ελευθερία της έκφρασης υποτίθεται ότι είναι σεβαστή. Στην πραγματικότητα, μόνο οι πλούσιοι είναι σεβαστοί από το κράτος και τον πρόεδρο.
Ψήφος με χρώμα
Πριν από είκοσι χρόνια οι λευκοί αποτελούσαν το 87% του εκλογικού σώματος, τώρα μόλις το 72%. Κι απ’ αυτούς το 60% ψήφισε τον Μιτ Ρόμνι. Εάν ψήφιζαν μόνο οι λευκοί, ο Ρόμνι θα ήταν νικητής σε όλες τις πολιτείες, εκτός από τέσσερις. Ακόμα και στις πιο «δημοκρατικές», όπως είναι η Καλιφόρνια, η Πενσιλβάνια και η Νέα Υόρκη, οι λευκοί ψήφισαν κατά πλειοψηφία τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων!
Χάρη στους μαύρους, τους Λατίνους και τους Ασιάτες νίκησε ο Ομπάμα, αλλά και χάρη σε μια ελαφριά υπεροχή στους νέους και τις γυναίκες. Το 71% των ισπανόφωνων (10% στο σύνολο των ψηφοφόρων) ψήφισε Ομπάμα, παρ’ όλο που ο αριθμός των απελαθέντων μεταναστών ξεπέρασε ακόμα και το ρεκόρ του προέδρου Μπους. Οι Λατίνοι τρόμαξαν περισσότερο με τις απειλές των Ρεπουμπλικάνων και νιώθουν πιο κοντά σε ένα πρόεδρο που δεν είναι λευκός. Και όσο οι στατιστικές προβλέπουν ότι σε είκοσι περίπου χρόνια οι λευκοί θα είναι η μειοψηφία του πληθυσμού, τόσο εντείνεται η απέχθεια και το μίσος των συντηρητικών λευκών για τους έγχρωμους με αμερικάνικη υπηκοότητα συμπολίτες.
Ο Ομπάμα πήγε καλά στις πόλεις, αλλά η ύπαιθρος ψήφισε, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, τον Μιτ Ρόμνι. Σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα, σαν μην έχει υπάρξει καμία εξέλιξη στην κοινωνία και τον πολιτισμό, η επαρχία παραμένει ρατσιστική, πολεμοχαρής, φονταμενταλιστική, αντικομμουνιστική, ισλαμοφοβική, με μίσος για τους ομοφυλόφιλους, εναντίον του δικαιώματος των γυναικών να επιλέγουν πότε θα τεκνοποιήσουν, εναντίον της αντισύλληψης, εναντίον των μεταναστών, υπέρ της άνευ περιορισμών οπλοφορίας, υπέρ της θανατικής ποινής… Η πρόοδος αργεί στις απέραντες πεδιάδες των ΗΠΑ.
Αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι των λευκών, το πιο φιλελεύθερο (όχι με την οικονομική έννοια του όρου), το πιο προοδευτικό, αυτό που θεωρείται εν ευρεία εννοία αμερικάνικη Αριστερά, ψήφισε Ομπάμα με κρύα καρδιά, για να εμποδίσει τον αποκρουστικό επαρχιώτικο αναχρονισμό του Tea Party να θριαμβεύσει.
Ακόμα και η περίφημη μεταρρύθμιση στο σύστημα Υγείας, που παρουσιάζεται ως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ομπάμα, αφήνει απ’ έξω δεκάδες εκατομμύρια πολίτες, ενώ όσοι ασφαλίζονται υποχρεωτικά, πλουτίζουν τις ιδιωτικές εταιρίες, χωρίς δικαίωμα επιλογής. Σήμερα, σύμφωνα με την Επιτροπή Προϋπολογισμού του Κονγκρέσου, υπάρχουν 48 εκατομμύρια πολίτες χωρίς οποιαδήποτε ασφαλιστική κάλυψη και 25 εκατομμύρια ασφαλισμένοι αδυνατούν να πληρώσουν το μερίδιο τους στην περίθαλψη, γι’ αυτό τα δύο-τρίτα των χρεοκοπιών προέρχονται από ακάλυπτους λογαριασμούς υπηρεσιών Υγείας. Την ίδια στιγμή, με βάση τις εκτιμήσεις της επενδυτικής εταιρίας Bain, που ένας εκ των ιδρυτών της είναι ο Μιτ Ρόμνι, αυξάνονται σε ασύλληπτα επίπεδα τα κέρδη των εταιριών στον τομέα υγείας, αγγίζοντας (σε παγκόσμιο επίπεδο) τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια! Με αυτά τα δεδομένα, η υγεία των ανθρώπων θα γίνεται μια όλο και πιο ακριβή υπόθεση και μια όλο και πιο κερδοφόρα για τους επενδυτές.
Ισότητα, Περιβάλλον, Χρέος
«Θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια Αμερική που δεν ασφυκτιά από το χρέος, που δεν αποδυναμώνεται από την ανισότητα, που δεν απειλείται από την καταστροφική ισχύ ενός θερμαινόμενου πλανήτη», είπε ο Ομπάμα με την αξιοθαύμαστη ρητορεία του, αλλά το χρέος, ατομικό και δημόσιο, εκτοξεύθηκε στη θητεία του, εκατομμύρια σπίτια νοικοκυραίων κατασχέθηκαν, οι φορολογικές ρυθμίσεις ευνόησαν το 1% και τα τρισεκατομμύρια κρατικής «βοήθειας» πήγαν στις πέντε μεγαλύτερες τράπεζες (με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα απάτης και κακοδιαχείρισης) και σε μερικά μονοπώλια. Κανένα, μα κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν πάρθηκε για την προστασία του περιβάλλοντος (μόνο πρόστιμα επιβάλλονται για ανεπανόρθωτες καταστροφές σαν αυτή της ΒΡ στον Κόλπο του Μεξικού), αφήνοντας ανενόχλητες τις εταιρίες του πετρελαίου να μολύνουν αέρα, γη και θάλασσα, τα δάση να υλοτομούνται και να καίγονται, τα καλλιεργήσιμα εδάφη να ξεραίνονται και να ερημοποιούνται, οι διεθνείς συμφωνίες για τον περιορισμό της βιομηχανικής ρύπανσης και την προστασία των ειδών που εξαφανίζονται να μένουν ανυπόγραφες και ανεφάρμοστες. Πιο μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε διακηρύξεις και έργα δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
«Μια μεγάλη εταιρία σαν την General Electric δεν πληρώνει καθόλου φόρους, κι εμείς ζητάμε από τους φοιτητές να παίρνουν κι άλλα δάνεια προκειμένου να μπορέσουν να σπουδάσουν;» τόνιζε, μεταξύ άλλων ενοχλητικών επισημάνσεων, η Elizabeth Warren, υπερασπιστής των καταναλωτών, καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, σεβαστή από την Αριστερά, που κατάφερε να εκλεγεί γερουσιαστής παρ’ όλο που είχε πέσει σε δυσμένεια στο Δημοκρατικό Κόμμα και είχε απομακρυνθεί από το στενό περιβάλλον του προέδρου.
Σημειωτέον ότι η General Electric με 304 χιλιάδες προσωπικό, απασχολεί μόνο 134 χιλιάδες άτομα στην Αμερική και το 82% των κερδών της (της τάξης των 14 δισ. δολαρίων το χρόνο) μένει στο εξωτερικό.
Στέλιος Ελληνιάδης
(Τα στοιχεία για το άρθρο προέρχονται από: The Nation, TomDispatch.com, Counterpunch, Economic Intelligence, Mother Jones, New York Times, The Atlantic, The Guardian, USA Today, Washington Post, CNN κ.ά.)
Η αμερικάνικη Αριστερά
Έγιναν και γίνονται μεγάλες συζητήσεις στους κύκλους των δημοκρατικών πολιτών σχετικά με τη στάση τους στις πρόσφατες εκλογές. Η αμερικάνικη Αριστερά για άλλη μια φορά δεν εκπροσωπήθηκε στις εκλογές. Για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους. Πέρα από τα σχεδόν αξεπέραστα δομικά εμπόδια που θέτει το εκλογικό σύστημα, το οποίο καθιστά πάρα πολύ δύσκολη τη δημιουργία τρίτου κόμματος ή τη συμμετοχή τρίτου υποψηφίου, η Αριστερά είναι γεωγραφικά διάσπαρτη, οργανωτικά κατακερματισμένη και πολιτικά πολυδιάστατη. Έχει εξαιρετικά μυαλά από το χώρο των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών και των επικοινωνιών.
Εκφράζει μια μεγάλη παράδοση δημοκρατικών κατακτήσεων και είναι αυτή που συγκρατεί την Αμερική από την πλήρη διολίσθηση στον ολοκληρωτισμό. Είναι αυτή που δίνει τις μάχες σε όλες τις πολιτείες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την ειρήνη, το περιβάλλον, τη δημόσια παιδεία και υγεία και σ’ αυτήν οφείλονται οι περισσότερες αλλαγές που κερδίζουν έδαφος και εφαρμόζονται στις διάφορες πολιτείες, παρ’ όλη την τρομοκρατία του κράτους, των ολιγοπωλίων και των συντηρητικών. Και το σημαντικότερο: με το κίνημα Occupy Wall Street, η Αριστερά όχι μόνο έδειξε, αλλά έγινε και ευρύτατα αντιληπτό από εκατομμύρια πολίτες, απ’ όλο το κοινωνικό φάσμα, ότι το πρόβλημα της Αμερικής είναι πρόβλημα του συστήματος. Ότι το σύστημα από τη φύση του δημιουργεί τις τεράστιες ανισότητες. Αυτό το γεγονός αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τη συζήτηση περί πολιτικής στην Αμερική και τη θέτει σε πιο ουσιαστική βάση. Όμως, με δεδομένο το ατελέσφορο των προσπαθειών της Αριστεράς να εμφανιστεί οργανωμένα στις εκλογές με δικό της φορέα ή υποψήφιο, επικράτησε για άλλη μια φορά στους κόλπους της η λογική του «με χείρον βέλτιστον», όπερ Ομπάμα.
Ακόμα και διακεκριμένοι αντιφρονούντες, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ, «κλείνοντας τη μύτη τους στις αναθυμιάσεις», υποστήριξαν ότι ο Ρόμνι θα είναι χειρότερος, ενώ άλλοι, όπως ο Κρις Φλόιντ, προτίμησαν να απέχουν αντιλέγοντας ότι «ο θρίαμβος του μικρότερου κακού δεν παύει να είναι νίκη του κακού».
Πριν ακόμα από τις εκλογές, η Charlene Obernauer, επικεφαλής της οργάνωσης «Δουλειές με δικαιοσύνη» στο Long Island, έγραφε ότι «δεν έχουμε περιθώρια να χάσουμε αυτές τις εκλογές, αλλά έχουμε ήδη χάσει. Η Αριστερά έχασε αυτές τις εκλογές, γιατί σταματήσαμε συλλογικά να πιστεύουμε σε έναν άλλο κόσμο, και είμαστε ικανοποιημένοι με έναν εξατομικευμένο αγώνα για μια μέτρια ζωή».
Δημοκρατία ή κόμμα συμφερόντων;
Ψήφισαν 120 εκατομμύρια πολίτες στις εκλογές, αλλά ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έχει ξεπεράσει τα 300 εκατομμύρια! Πού είναι οι «άλλοι»; Κι απ’ αυτούς που ψήφισαν ο πρόεδρος πήρε το 50% των ψήφων, δηλαδή εκλέχτηκε από το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, από το 25% περίπου των ενηλίκων. Το άλλο 25% τον θεωρεί ισλαμιστή ή κρυπτοκομμουνιστή. Και οι υπόλοιποι δεν πήγαν καν να ψηφίσουν! Αυτό επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για τη δημοκρατικότερη χώρα στον κόσμο; Με πάνω από 100 εκατομμύρια πολίτες που από περιφρόνηση, άγνοια ή αδιαφορία δεν περνούν ούτε έξω από τα εκλογικά τμήματα παρ’ όλη την τεράστια καμπάνια ενός ολόκληρου έτους και τον αδιάκοπο βομβαρδισμό τους από τηλεοπτικά προγράμματα και πολιτικά μηνύματα εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων; Είναι μαθηματικά φανερό ότι οι περισσότεροι Αμερικάνοι είτε είναι εντελώς απολίτικοι είτε δεν πιστεύουν ότι οι εκλογές αλλάζουν προς το καλύτερο τη ζωή τους ώστε να μπουν στον ελάχιστο κόπο να πάνε να ψηφίσουν. Έτσι, μια μειοψηφία εκλέγει τον πρόεδρο και τους βουλευτές.
Στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων καταλαμβάνουν όλα τα κυβερνητικά πόστα που αφορούν τις τράπεζες, τα φάρμακα, τη διατροφή, την ενέργεια, τα ορυκτά, τις μεταφορές κ.λπ. «Οι πόλεμοι αποφέρουν κέρδη στο σύμπλεγμα αστυνομίας/στρατού. Πολλοί Αμερικάνοι το καταλαβαίνουν αυτό και δεν τους ενδιαφέρει να ψηφίσουν ξέροντας ότι όποιος υποψήφιος και όποιο κόμμα κερδίσει, τα οργανωμένα συμφέροντα θα επικρατήσουν.» επισημαίνει ο Paul Craig Roberts, βαθύς γνώστης του συστήματος έχοντας διατελέσει υφυπουργός Οικονομικών και διευθυντής στη Wall Street Journal.
Είναι, τελικά, η Αμερική μια πολυκομματική αστική δημοκρατία, όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες της, ή κράτος ενός κόμματος που απλά προσφέρει στον πολίτη την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει στη διακυβέρνηση και επιλέγει κάτι διαφορετικό, ενώ πρόκειται για μούφα που συνενώνει δύο όμοια πράγματα;
Το γεγονός ότι ούτε η μεγάλη φτώχεια, ούτε η εξωφρενική ανισότητα, ούτε η δομική κρίση του καπιταλισμού, ούτε οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι, ούτε η απειλή μιας παγκόσμιας σύρραξης, ούτε η στρατιωτική περικύκλωση της Κίνας, ούτε η υποχώρηση του δολαρίου ως διεθνούς μονάδας συναλλαγών, ούτε η συντελούμενη καταστροφή του περιβάλλοντος, ούτε οποιοδήποτε άλλο μεγάλο ζήτημα δεν συζητήθηκε στην μακριά προεκλογική περίοδο ανάμεσα στους υποψήφιους και τα κόμματα, είναι κι αυτό μία απόδειξη του μεγέθους της πολιτικής και ηθικής κρίσης που μαστίζει το δυτικό σύστημα και δη το αμερικάνικο. Και ο Μπαράκ Ομπάμα, ακόμα κι ως ο μικρότερος διάβολος, είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κρίσης.
