Του Πέτρου Δαμιανού*
Οι συνθήκες των κέντρων «φιλοξενίας», όπου στοιβάζονται οι συνάνθρωποί μας, από άλλες χώρες, χωρίς χαρτιά, είναι γνωστές και δεν επιθυμώ να τις περιγράψω. Αντί καταγραφής και για να δώσω το «στίγμα» της κοινωνικής φτώχειας μας -αν μη τι άλλο- θα σας εκμυστηρευτώ ένα τηλεφώνημα, αφού πρώτα σας κατατοπίσω σχετικά. Αυτό, άλλωστε, το χρωστάω στους μαθητές μου.
Κάθε σχολική χρονιά έχουμε να θυμόμαστε όμορφες στιγμές στο σχολείο μας, το Γυμνάσιο-Λύκειο που λειτουργεί εντός του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), όπως αυτές των επιτυχιών μαθητών μας στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Και για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ για τα θερμά και εμψυχωτικά σας λόγια, κάθε φορά που ενημερώνεστε για κάποια από αυτές τις επιτυχίες. Υπάρχουν, όμως, και δύσκολες στιγμές που η πραγματικότητα με ξεπερνά και δεν μπορώ να τη διαχειριστώ. Μία από αυτές είναι και η ακόλουθη:
Θα θυμάστε την εξέγερση για τις συνθήκες κράτησης στο κέντρο κράτησης -φιλοξενίας(;)- αλλοδαπών στην Κόρινθο και την προσαγωγή 25 ανθρώπων σε δίκη για κακουργηματικές πράξεις, όπως αντίσταση κατά της αρχής, φθορά ξένης περιουσίας κ.λπ.
Οι 8 από αυτούς ήταν ανήλικοι και νέοι οπότε κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής τους κρατήθηκαν στον Αυλώνα. Έτσι γνωριστήκαμε. Για κάποιους μήνες υπήρξαν μαθητές του σχολείου μας, στη φυλακή. Παιδιά χωρίς παραβατική συμπεριφορά, που συνελήφθησαν στην Πάτρα προσπαθώντας να φύγουν για Ιταλία, κρατήθηκαν στην Κόρινθο και, μετά την εξέγερση, στον Αυλώνα με κακουργηματικές κατηγορίες. Ορισμένων οι μανάδες νομίζουν ακόμα και τώρα ότι τα παιδιά τους αναζητούν την τύχη τους σε κάποια χώρα της Ευρώπης. Στη γη της επαγγελίας, στη γη των ονείρων τους.
Στη δίκη που ακολούθησε βοήθησαν όλοι, στο μέτρο του δυνατού: Οργανώσεις, κινήματα, συλλογικότητες, νομικοί, δικαστικοί.
Η απόφαση ήταν αθωωτική και τα παιδιά απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες που τους βάρυναν. Κι ενώ η πρώτη αντίδραση όλων μας ήταν χαρά και ικανοποίηση για την έκβαση της δίκης, λίγες μέρες μετά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ήταν ένα από τα παιδιά του σχολείου μας:
«Δεν έπρεπε να μας βοηθήσετε κύριε Πέτρο», μου είπε, «γιατί αν είχαμε καταδικαστεί, θα μας έφερναν στον Αυλώνα. Ενώ τώρα θα μας κρατήσουν στην Κόρινθο, στο κέντρο φιλοξενίας. Κι εδώ είναι χειρότερα από τη φυλακή…».
Χειρότερα, αγόρι μου, χειρότερα, και μάλιστα χωρίς δίκη, επ’ αόριστον και «μέχρι νεωτέρας»…
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, έχουν περάσει μήνες από το τηλεφώνημα αυτό, κι όμως μέσα μου ακόμα δεν μπορώ να το διαχειριστώ, δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Τα τελευταία 20 χρόνια αγωνίζομαι για την εκπαίδευση και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των μαθητών μου-κρατουμένων. Η ελληνική πραγματικότητα, όμως, τους πετάει στα μούτρα την πιο βρόμικη πατσαβούρα της…
Το δεχόμαστε; Θα αντιδράσουμε; Θα ενισχύσουμε με τις φωνές μας και τις πράξεις μας όσους παλεύουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης;
Στα αφτιά μου αντηχεί ακόμα η φωνή του μαθητή μου: «Δάσκαλε, εδώ είναι χειρότερα από τη φυλακή…».
* Ο Πέτρος Δαμιανός είναι δ/ντής Γυμνασίου-Λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα
