Ήταν περασμένες οκτώ όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Η φωνή, ήταν ηλικιωμένου ανθρώπου.
– Σύντροφε Μαντζουράνη, δεν γνωριζόμαστε. Είμαι τακτικός αναγνώστης σου και θα ήθελα να σου κάνω μια παρατήρηση για τα κείμενά σου.
Ξαφνιάστηκα λίγο, κυρίως για το ότι έχω «τακτικό αναγνώστη», αλλά συνήλθα γρήγορα.
– Παρακαλώ…
– Άκου σύντροφε. Είναι λαθεμένη κάποιες φορές η κριτική που κάνεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
– Ξέρετε, μπορεί να διαφωνείτε, αλλά…
– Άκου πρώτα. Σωστά αυτά που λες και όμορφα τα γράφεις, όμως κάποιες φορές τα απευθύνεις σε λάθος κόμμα. Κάνεις κριτική σ’ ένα Αριστερό κόμμα που βρέθηκε στην εξουσία. Τέτοιο κόμμα πιστεύεις πως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;
– Μα…
– Είναι ένα αριστερό κόμμα που κάνει λάθος επιλογές, που κάνει υποχωρήσεις ταχτικής κάτω από την πίεση του συστήματος, που έστω ταλαντεύεται; Έχουμε στην κυβέρνηση έναν Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ένα κόμμα που διασύρει την Αριστερά; Η κριτική σου πρέπει να αφορά ένα ακόμα κόμμα του συστήματος κι’ όχι την Αριστερά που είχαμε στο μυαλό μας να φτιάξουμε. Αυτή πάει… Ηττηθήκαμε σύντροφε, πάρτο χαμπάρι. Σκέψου το, για καλό το λέω. Αυτά πήρα να σου πω και καληνύχτα. Α, με λένε Μανώλη Κ…
– Καληνύχτα σας.
Έκλεισα το τηλέφωνο, μάτι όμως δεν έκλεισα.
Τι το ήθελες κ. Μανώλη το τηλεφώνημα και είσαι και τακτικός αναγνώστης;
Το είδα το θέμα κι από ’δω κι από ’κει, έβαλα κάτω τις «συνθήκες» και τα δεδομένα, ξαναθυμήθηκα προσπάθειες και πρόσωπα και πάντα κατέληγα στο ίδιο:
Έχεις δίκιο κ. Μανώλη…
Τι να λέμε τώρα, έχεις δίκιο.
Ποια αριστερά και μάλιστα Ριζοσπαστική, ποιος αριστερός Συνασπισμός, με τον ακροδεξιό Καμμένο και με το μισό «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, τι λογής «αριστερό αποτύπωμα» να αφήσουν οι κάθε λογής πολιτικοί τυχοδιώκτες και γυρολόγοι της κυβέρνησης;
Πώς να μιλήσεις για «πρώτη φορά αριστερά», όταν η κοινωνία είναι εξαθλιωμένη, η αριστερά κατασυκοφαντημένη, η χώρα υποδουλωμένο προτεκτοράτο, η δημοκρατία βαθιά λαβωμένη, η πολιτική κωλοτούμπα πολιτικά νομιμοποιημένη, το λαϊκό κίνημα ευνουχισμένο και περιθωριοποιημένο;
Για ποια «Ριζοσπαστική Αριστερά» να κάνεις λόγο, όταν τα πολιτικά αφεντικά, δηλώνουν με σιγουριά και ξετσιπωσιά:
«Με Τσίπρα, τα πάντα είναι ευκολότερα σήμερα, αν και τα μέτρα που ελήφθησαν στην Ελλάδα κατά την διάρκεια των προγραμμάτων ήταν υπερβολικά».
Εντάξει κ. Μανώλη…
Για ποια Αριστερά να κάνεις κουβέντα;
Των μνημονίων, της μετανάστευσης, της ανεργίας, των πλειστηριασμών, των προσφυγικών κολαστηρίων, των παιδιών που λιποθυμούν από πείνα;
Πώς να μιλήσεις για «αριστερό πλεονέκτημα» και ήθος, όταν μοιράζεσαι τα ίδια ιδανικά με τον Τραμπ, έχεις τους ίδιους στόχους με τη Μέρκελ, κάνεις κοινές πολεμικές ασκήσεις με τον Νετανιάχου κι ύστερα πας στο Σκοπευτήριο, στην Αβάνα και στο Πολυτεχνείο για «αριστερές παραστάσεις»…
Πόσο «αριστερά» είναι τούτο το μόρφωμα, όταν την ώρα που η κοινωνία αναστενάζει, η πατρίδα όλη μεταφέρεται σ’ ένα Ταμείο για ξεπούλημα, το κοινοβούλιο στραγγαλίζεται από δευτεροκλασάτους τεχνοκράτες, τούτος ο «αριστερός» τολμά να μας διαβεβαιώνει με περισσό θράσος, πως η «χώρα ανέβηκε στην κατάταξη της παγκόσμιας ευτυχίας»…
Αλητήριοι…
Έχεις δίκιο κ. Μανώλη.
Δεν είναι τούτο το πράγμα ούτε η Αριστερά που ονειρευτήκαμε, ούτε η Αριστερά που παλέψαμε, ούτε η Αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία.
Δεν είναι καν η Αριστερά που πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία.
Είναι μια «αριστερά» που την πήρε η εξουσία και τη έκανε κυβέρνηση, για να αποτρέψει να πάρει και την εξουσία και την κυβέρνηση μια γνήσια Αριστερά.
Το επιβεβαίωσε και η κυρία Περιστέρα, που κάτι παραπάνω ξέρει: «Δεν είχε άλλα στο μυαλό του και άλλα έκανε ο Τσίπρας, δεν είπε ψέματα».
Το καταλάβαμε.
Αυτά που κάνει, αυτά είχε στο μυαλό του να κάνει.
Είναι πολιτικό λάθος να ζητάς από το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τη δεξιά περπατησιά του.
Ούτε μπορεί, ούτε θέλει.
Αυτή είναι «η φύση του», όπως έλεγε ο σκορπιός στο γνωστό ανέκδοτο.
Εντάξει κ. Μανώλη, έχεις δίκιο…
