Αυτήν τη στιγμή δύο είναι οι κρίσιμες καταστάσεις που διαμορφώνουν το πρόσωπο της Γης υπό τον Ήλιο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο πόλεμος στη Γάζα.
Πίσω από τα δύο αυτά μέτωπα στοιχίζονται τα κράτη του πλανήτη με όλο και πιο αυστηρό τρόπο – ιδιαιτέρως τα κράτη της Δύσης. Δηλαδή οι ΗΠΑ, ο Αγγλοσαξωνικός Κόσμος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δορυφόροι τους.
Μετά από μια σειρά αποτυχημένων πολέμων κι επεμβάσεων των ΗΠΑ και της Δύσης από τη Λιβύη έως το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ έφθασαν σε ένα κρίσιμο σημείο όπου θα έπρεπε να αποδείξουν ότι η ισχύς τους παραμένει εδραία ή να παραδεχθούν ότι η ισχύς τους έχει φθάσει σε σημείο καμπής.
Η ενεργοποίηση λοιπόν ενός (ήδη καταστρωμένου) σχεδίου διαμελισμού της Ρωσίας (με στόχο και την Κίνα) ήταν για τις ΗΠΑ μονόδρομος και για την προσδεδεμένη στο άρμα των ΗΠΑ Ευρώπη, κάθοδος στον Άδη.
***
Για τη Ρωσία η άμυνα στην επέκταση του ΝΑΤΟ και στη διάλυση της οικονομίας της, ήταν και είναι υπόθεση υπαρξιακή. Είναι άδηλον ακόμα γιατί οι ΗΠΑ παραγνώρισαν αυτήν τη θεμελιώδη παράμετρο – ίσως διότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς παρά να την παραγνωρίσουν. Πράγμα που σημαίνει ότι η πιθανότητα ενός στρατηγικού (κι εν κατακλείδι πυρηνικού) πολέμου έγινε μέρος της υψηλής στρατηγικής των ΗΠΑ [και ταυτοχρόνως καταναγκασμός –δικτατορία– επί των Συμμάχων τους].
Σε αυτές τις περιπτώσεις ήδη από την εποχή της Συμμαχίας της Δήλου, οι Σύμμαχοι της Ηγεμονεύουσας Δύναμης γίνονται το ίδιο στόχοι με τους εχθρούς της. Κάτι που πρώτοι απ’ όλους το καταλαβαίνουν οι Σύμμαχοι.
Κι έτσι αυτά τα κράτη προσδένονται όσο πιο σφιχτά μπορούν στον Ηγεμόνα τους, συχνά εναντίον των συμφερόντων τους και πάντως οπωσδήποτε εναντίον των συμφερόντων των λαών τους.
Έτσι εύκολα κυριαρχεί πάλι το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», και από τον Ηγεμόνα προς τα σύμμαχα κράτη, και από αυτά τα κράτη προς τους λαούς τους.
Στη χύδην προπαγάνδα αυτό διατυπώνεται ως εξής: όποιος δεν είναι με την Ουκρανία, είναι «Πουτινάκι» (τρέχα γύρευε) κι όποιος δεν είναι με το Ισραήλ, είναι αντισημίτης (ακόμα κι αν είναι Εβραίος, είτε του Ισραήλ, είτε της Διασποράς).
………….
Οι καταστάσεις αυτές εξηγούν το όλο και πιο διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πολιτών και πολιτικού συστήματος, μεταξύ των λαών και της πολιτειακής υπόστασης των κρατών που τους περιέχουν.
Και κατ’ αυτά, οι αστικές Δημοκρατίες έχουν φθάσει πλέον στο ανώτατο στάδιο της εξέλιξής τους: να προηγούνται τα εκλογικά αποτελέσματα των εκλογών – ό,τι δηλαδή και να ψηφίζουν οι πολίτες, το προσχεδιασμένο και προδιαμορφωμένο αποτέλεσμα να είναι κομμένο και ραμμένο στα ρούχα του Γυμνού Βασιλιά…
Ο άνθρωπος του ενός καφέ…
Ζει στην επαρχία.
Θα μπορούσε να ζει σε οποιαδήποτε συνοικία της Αθήνας.
Επιστήμονας. Συνταξιούχος.
«Δούλεψα σκληρά και τίμια πολλά χρόνια. Σήμερα η πατρίδα μου αναγνωρίζει το δικαίωμα σε έναν καφέ την ημέρα.»
Έχει κάνει τους λογαριασμούς του. Τα έχει υπολογίσει. Αυτήν τη στιγμή ο καφές κάνει 2,50 ευρώ. Άνθρωπος αξιοπρεπής – δίνει και το φιλοδώρημα, άρα 3 ευρώ το καφεδάκι. Επί 30 ημέρες τον μήνα, 90 τα ευρώ για τον καφέ.
Σήμερα! Διότι αύριο ο καφές μπορεί να ακριβύνει κι άλλο! «Αν υπάρχει αύριο!», πικροχαμογελάει.
Άνθρωπος αξιοπρεπής. Πρέπει πότε-πότε να κερνάει κιόλας. Επίσης τον κερνούν κι αυτόν. Τι γίνεται όμως αν ο ισολογισμός εισερχόμενα (κεράσματα) εξερχόμενα (κεράσματα) είναι ελλειμματικός; Αν τα 90 ευρώ για τον καφέ γίνουν 100 ή (Θεός φυλάξοι) 110;
Κοιτάζει γύρω του το όμορφο πρωινό να λάμπει στην πλατεία της πόλης του και νιώθει την ομορφιά του τοπίου γύρω της να του γαληνεύει την ψυχή.
«Το καφεδάκι σας, κύριε Νίκο!»
«Το γκαρσόνι, καλό παιδί, γιος του Θανάση, μόνο καλό παιδί θα μπορούσε να ’ναι ο γιος του Θανάση» σκέφθηκε ο κύριος Νίκος και ρούφηξε την πρώτη γουλίτσα από το καφεδάκι του.
Αυτός ο μήνας έχει 31 μέρες, άρα 93 ευρώ τα καφεδάκια – σκέφτηκε κι έβαλε τα γέλια ο κύριος Νίκος…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
10•VII•2024
