Η αντιπαράθεση για το «φύλο» και οι χειρισμοί του Μαξίμου
«Είναι ένα αμιγώς φιλελεύθερο νομοσχέδιο (…) Είναι από τα νομοσχέδια που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί το μνημόνιο, αφήνοντας συγχρόνως προοδευτικό αποτύπωμα»
Ευκλείδης Τσακαλώτος (άρθρο στην Καθημερινή, 8/10/2017)
Πέρα από τις βαθύτερες αντιλήψεις τις οποίες υποκρύπτει η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες για τον νόμο περί «προσδιορισμού της ταυτότητας φύλου», ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει τόση έκταση σε αυτή την αντιπαράθεση;
Οι κυβερνητικοί απαντούν ότι δεν το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά οι υπέρμετρες αντιδράσεις που έριξαν λάδι στη φωτιά. Μια ματιά, όμως, στα «φιλικά» Μέσα και τους χειρισμούς στη Βουλή, αποδεικνύει ότι η αναβάθμιση του θέματος αποτέλεσε κυβερνητική επιλογή.
Η αναφερόμενη φράση του υπουργού Οικονομικών εξηγεί αρκετά καλά τη σκοπιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού η «διαχείριση του μνημονίου» καθορίζει την ενιαία ουσία της πολιτικής όποιος κι αν κυβερνάει, δεν μένουν παρά ορισμένα «κοινωνικά θέματα» όπου χωρίς οικονομικό κόστος οι «προοδευτικές δυνάμεις» μπορούν να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα.
Έτσι, από το πεδίο της «οικονομικής πολιτικής» όπου όλοι εμφανίζονται να ομονοούν στην πράξη, μεταφερόμαστε σε ένα φανταστικό πεδίο στο οποίο μια μεγάλη αντιπαράθεση μοιάζει να διεξάγεται. Σε αυτήν, η κυβέρνηση «αυτοπροσδιορίζεται», τοποθετώντας τον εαυτό της στο στρατόπεδο της –όποιας εφικτής σήμερα- προόδου, απέναντι στις δυνάμεις του σκοταδισμού και του Μεσαίωνα που καθοδηγούνται από τη Δεξιά και την Εκκλησία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί την Ν.Δ. ότι εκείνη είναι με τον φιλελευθερισμό μόνο στο οικονομικό πεδίο όπου είναι ανάλγητος (νεοφιλελευθερισμός), ενώ ο ίδιος τον ασκεί στο κοινωνικό πεδίο όπου αποκτά προοδευτικό χαρακτήρα. Αποδέχεται και εφαρμόζει, βεβαίως, τον φιλελευθερισμό και στην οικονομία, αλλά με πόνο γιατί εκεί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ελέω δανειστών και TΙΝΑ.
Πρόκειται, βεβαίως, για φαντασμαγορία. Καταρχάς γιατί το πεδίο της «οικονομίας» δεν είναι αυτόνομο, αλλά σχετίζεται κατά βάση με την κοινωνία, τους ανθρώπους και τις συνειδήσεις. Η μοντελοποίηση που επιβάλουν τα μνημόνια δεν περιορίζεται στην οικονομική σφαίρα. Η υποβάθμιση της χώρας και των ανθρώπων της είναι ραγδαία με τεράστιο αντίκτυπο στις κοινωνικές σχέσεις.
Υπάρχει, όμως, ακόμα μια ανακολουθία που αποδεικνύεται από την ίδια την κυβερνητική επιχειρηματολογία. Σύμφωνα με αυτήν, παρόμοιες ρυθμίσεις έχουν ψηφιστεί σε όλη την Ευρώπη όχι μόνο από τη Σοσιαλδημοκρατία, αλλά και από τις δεξιές και χριστιανοδημοκρατικές δυνάμεις. Έτσι, όμως, φαίνεται εξαιρετικά δυσδιάκριτο το «προοδευτικό αποτύπωμα» του κ. Τσακαλώτου.
Στην πραγματικότητα, η διάκριση του τέτοιου είδους «κοινωνικού φιλελευθερισμού» από τον «οικονομικό νεοφιλελευθερισμό» δεν υφίσταται. Μαζί έχουν αναπτυχθεί, έχοντας στον πυρήνα τους την πρόταξη του καθαρά «ατομικού» απέναντι στο κοινωνικό, της δήθεν «ελευθερίας επιλογής» απέναντι σε κάθε έννοια κοινωνικής προόδου και κοινού αγαθού.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, η συμπόρευση με το Ποτάμι στην υπερψήφιση του συγκεκριμένου νόμου είναι ενδεικτική. Αν καμφθεί και η «μικροπολιτική» συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ, ίσως τελικά διαμορφωθεί ένα «προοδευτικό μπλοκ». Με άλλους, πιο φυσικούς συμμάχους στη θέση των συντηρητικών κοινωνικά ΑΝΕΛ, τους οποίους η αλήστου μνήμης «αντιμνημονιακή συμμαχία» έφερε στον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, ακόμα και ένα κακό αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές, ίσως «επανορθωθεί» στις μεθεπόμενες που, με αναλογικότερο πλέον σύστημα, θα ευνοούν τις συνεργασίες. Κάπως έτσι κυλά η πολιτική ζωή στη μεταμοντέρνα αποικία…
Γιώργος Παπαϊωάννου
