του Γιάννη Σχίζα
Στον στρατό ήμουν απλός στρατιώτης. Τότε, το 1972, οι πόλεις και οι περιφέρειες είχαν τη σημασία τους, οι Αθηναίοι δεν ήταν πιο σπουδαίοι από τους Λαρισαίους ή τους Θεσσαλονικείς. Οι φαντάροι και οι υπαξιωματικοί κάνανε παρέα λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη τον τόπο καταγωγής – υπήρχε τοπική αλληλεγγύη και τοπικισμός.
Στον στρατό γνώρισα έναν λοχία, ήτανε Αθηναίος, μεγάλος παραμυθατζής. Ήτανε και φανατικός οπαδός των Μπίτλς – να τον δεις να σου περιγράφει το πώς ντυνόταν ο ίδιος, κατά τα πρότυπα του συγκροτήματος: «Παντελόνι καμπάνα… Ζώνη ιδιαίτερη… (Εδώ σταματούσε για λίγο, ήθελε να σκεφτεί το επόμενο σημείο)… πουκάμισο ριχτό, σακάκι άσπρο…» Μια φορά μού έλεγε για την πρόσφατη εμπειρία του στο αεροπλάνο, όπου κατέβαινε με άδεια στην Αθήνα και συναντήθηκε με έναν γνωστό του πιλότο. Μια στιγμή αυτός ο τελευταίος του παρέδωσε το τιμόνι(!), γιατί ήθελε να καπνίσει τσιγάρο…
Το Παγκράτι ήταν το καύχημά του, ήταν υπερήφανος γι’ αυτό. Το έλεγε με ειδική προφορά – Παγ-κ-ρ-άτι. Μια ημέρα λοιπόν με βρίσκει όπως πήγαινα στον Β’ Λόχο, και μου κλείνει τον δρόμο. «Άστα, ήλθαν οι νέοι» είπε με ένα βαρύ, μισοτσαντισμένο ύφος. «Ωραία, κι εσένα τι σε νοιάζει γι’ αυτό;» του λέω. «Πού να σ’ τα λέω, ήρθε κι ένας που μου είπε ότι είναι από το Παγ-κ-ρ-άτι»…
«Και λοιπόν;»
«Του λέω από το Παγ-κ-ρ-άτι, ναι μου λέει, από ποιο δρόμο ρε φίλε, από την οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης μου λέει, και πού είναι αυτή η οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης του λέω, συναντάει την οδό Παναγή Τσαλδάρη μου λέει, και πού βρίσκεται η οδός Παναγή Τσαλδάρη του λέω, παίρνεις ίσα την οδό Τσαλδάρη και σε βγάζει ακριβώς σε μια μικρή πλατεία, μου λέει… Μα αυτή του λέω, η μικρή πλατεία και η οδός Τσαλδάρη, είναι στον Βύρωνα!»
Και συμπλήρωσε: «Άσε το κωλόπαιδο, και πήγαινε να μου τη βγει από το Παγ-κ-ρ-άτι… ου να μου χαθεί…»
