του Ηρόστρατου
«Κοιτάζοντας τούτο το τέλμα κατάματα, το τέλμα μιας κοινωνίας πού βυθίζεται στη ρητορεία, τα μεγάλα λόγια και την επίπλαστη ευμάρεια θα ανακαλύψουμε τη νέκρα πού υπάρχει μέσα μας. Δε λέω μέσα “τους”, γιατί και μεις οι μη συνασπιζόμενοι και οι άλλοι στο ίδιο ταψί χορεύουμε για το ίδιο χαζοχαρούμενο πανηγύρι ετοιμαζόμαστε πού ονομάζεται γιορτή τής λαϊκής κυριαρχίας, πού είναι τόσο λαϊκό και τόσο πανηγύρι ώστε από τώρα να προκρίνει γενικό της τελετάρχη τον Μητσοτάκη για να γιορτασθεί η νίκη της αστικής κυριαρχίας. Η επιστροφή των Βερσαγιέζων δεν γίνεται επειδή οι αριστεροί ηττήθηκαν στα χαρακώματα της δικής τους υπόθεσης. Το πράγμα έτσι θα ήταν κατανοητό και φυσικό γιατί κάθε αγώνας έχει πάντα νικητές και νικημένους. Το οχυρό τής αριστεράς πέφτει χωρίς να δώσουμε καν μάχη. Ή δεξιά θριαμβεύει γιατί εμείς οι ίδιοι δεν της αντισταθήκαμε εκεί που πραγματικά ή δεξιά βρίσκει τη δύναμή της: στην αστική ιδεολογία, σε αυτήν την ίδια νέκρα πού καβαλάμε μέσα μας. Έτσι δεν είναι σύντροφοι συνασπιζόμενοι και μη; Η νέα “κουλτούρα” τής αριστεράς, πολυφωνική, πολυπολιτισμική, εκσυγχρονισμένη, κάπου ξέχασε μέσ’ στην τόση πολυφωνία την κύρια φωνή της: την κομμουνιστική. Αν δε το άλας μωρανθή εν τίνι αλισθήσεται;
Όσοι αναρωτιούνται τι περιμένουν τάχα ετούτοι οι μοναχικοί, οι κομμουνιστές τής ανανέωσης, γιατί δεν συναινούν στην αριστερή και συνασπισμένη πανστρατιά, ας ξέρουν τούτο κι ας μην το συμμερίζονται: για να μη καλυφθεί τελείως με παχειά στρώση αριστερόφωνης αδολεσχίας το ζωντανό σώμα που είναι ακόμη ικανό να αισθάνεται τύψεις. Δεν έπαψαν να υπάρχουν προβλήματα, ανάγκες κι άνθρωποι πού αγωνίζονται για τη ζωή τους. Δεν θέλουμε να βλασφημήσουμε το μέλλον….»
Άγγελος Ελεφάντης, Ενάντια στη νέκρα που κουβαλάμε μέσα μας, περιοδικό «Ο Πολίτης», τεύχος 97, Μάρτιος 1989
Πολύ συχνά θυμάμαι αυτό το άρθρο του Άγγελου Ελεφάντη, που εκείνο το μακρινό «βρώμικο» ’89 μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, έτσι που να σκέφτομαι συχνά που η αστική ιδεολογία είναι μια νέκρα που λίγο- πολύ όλοι κουβαλάμε μέσα μας.
Έχουμε γαλουχηθεί με αυτή την ιδεολογία από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Το σχολείο, η εκπαίδευση, ο στρατός, ο χώρος εργασίας, τα Μέσα Ενημέρωσης παίζουν τον ρόλο εμπέδωσης αυτής της ιδεολογίας.
Προσπαθούμε να αντισταθούμε ατομικά και συλλογικά όσο κι αν ο αγώνας είναι άνισος. Δεν είναι εύκολο. Είναι ο «ανήφορος» που τόσο εύστοχα είχε γράψει και ο Καζαντζάκης.
Σε στιγμές έξαρσης των αγώνων φαίνεται η ιδεολογία αυτή να υποχωρεί, όμως πάντα έχει εφεδρείες. Ξαναγεννιέται από τη στάχτη της όπως ο φοίνικας. Και ξαναγεννιέται γιατί καταφέρνει να διαβρώνει τον αντίπαλό της. Να τον κάνει μέρος της.
Το ζήσαμε τα τελευταία χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ κι είναι λες κι η ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς ως τραγωδία.
Απορούν πολλοί πως μπορεί η χειρότερη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, με οικτρή αποτυχία σε όλους τους τομείς της πολιτικής και της οικονομίας, με αναλγησία πλήρη, με ολοφάνερη αρπαγή του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, με σκανδαλώδη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, με διάλυση της υγείας και της παιδείας, με ένα αστυνομικό κράτος που αγγίζει τα όρια της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, πως αυτή η Κυβέρνηση καταφέρνει ακόμη να έχει τη στήριξη ενός τεράστιου ποσοστού πολιτών, οι οποίοι -παρά τα όσα έχουν υποστεί- τη στηρίζουν και φέρνουν τη ΝΔ πρώτο κόμμα και τον αρχηγό της ως τον «καταλληλότερο πρωθυπουργό»
Ένα άνθρωπο που μας δείχνει κατάμουτρα την αδιαφορία για τα δεινά του λαού και την έπαρσή του.
Όσο πιο ανάλγητη και προκλητική η εξουσία, τόσο πιο υπάκουος λαός…
Διότι αντί να προκαλεί απέχθεια ο Μητσοτάκης και η συμμορία του, μάλλον προκαλεί διάθεση για μιμητισμό. Δεν είναι τυχαία ούτε η μαγκιά που πούλησε με τα «δεν μασάμε», ούτε η παρουσία του στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού.
Αντί να θέλουμε να πέσει ο Μητσοτάκης, θέλουμε να γίνουμε Μητσοτάκης.
Να τους γράφουμε όλους, να πηγαίνουμε εκδρομές, να βολεύουμε όλο μας το σόι και τους φίλους μας, να αρπάζουμε ό,τι βρούμε, να χρωστάμε εκατομμύρια και να μη μας καίγεται καρφί…
Δεν είναι τυχαία η άνθιση της τραπ, όσο κι αν λέει πως δεν του αρέσει. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Το χρήμα έχει γίνει θεός. Η διδαχή είναι πως όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται. Άρα ή θα είσαι με τους «έξυπνους» που τα αρπάζουν ή με τους «βλάκες» που τους τα παίρνουν.
Αυτά μας δείχνουν ο Πάτσης, ο διευθύνων της ΔΕΗ, ο Μαρινάκης, η Κιβωτός. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι. Όσο κι αν τα χαλάνε που και που μεταξύ τους και βγάζει ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα για να κρύψει τα δικά του.
Πώς απαντάς σε όλα αυτά;
Νομίζω με το δόλιο το «Κ» που έχει εξοβελιστεί.
Με τη κομμουνιστική φωνή. Που τη φίμωσαν.
Το ζήτημα είναι πως θα βρούμε πάλι τους δρόμους. Πώς θα βγάλουμε αυτή τη νέκρα της δεξιάς από μέσα μας. Από την αριστερά…
Όλο το άρθρο του Άγγελου Ελεφάντη εδώ: politis.eu.org/images/pdf/1989_097.pdf
