Δεν θα ‘θελα να ήμουν εσύ. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου… Το ’74 ωρυόσουν στο Σύνταγμα: «Στις 18 σοσιαλισμό». Δεν ξέρω τι εννοούσες… «Κάνε κράτει», σου λέγαν οι άλλοι, αλλά εσύ ακλόνητος. Έπειτα, ο «μεγάλος» άρχισε τις διευκρινίσεις. «Τρίτος δρόμος». «Τρίτος, τέταρτος, τι σημασία έχει», είπες εσύ, «αρκεί να φτάσουμε».
Μετά προέκυψαν τα εθνικοπατριωτικά, «η Ελλάδα στους Έλληνες», «βυθίσατε κι ένα ‘‘Χόρα’’» να ‘χετε να πορεύεστε. Έπειτα, οι μη προνομιούχοι (ποιοι ήταν αυτοί; Ήσουν μέσα;) και, τελικά, έφτασε η άγια ώρα της «Αλλαγής» του ’81. Κι ο σοσιαλισμός; Έψαχνε τον Τρίτο δρόμο. Τελικά, οι βάσεις δεν ήταν ραπανάκια, το ΝΑΤΟ είχε πίσω πόρτα, η ΕΟΚ των μονοπωλίων απέκτησε και ΜΟΠ, να χορτάσουν οι μη προνομιούχοι επιδοτήσεις. Όχι όλοι, μην το παραχέσουμε κιόλας. Στο μεταξύ, η «Αλλαγή»έστησε την ιστορία στο ραντεβού, βγήκε με τους συμμάχους. Έκανε, βέβαια, ο «μεγάλος» τα τσαλίμια του, αδέσμευτοι, πρωτοβουλία των 6, μια μικρή δόση εθνικής περηφάνιας, αλλά μικρότερες οι μερίδες από την πίτα, «α, παιδιά, ό,τι πήρατε πήρατε στην πρώτη τετραετία, τώρα έχουμε σταθεροποίηση».
Και ξαφνικά, από μη προνομιούχος έγινες ρετιρέ. «Ρετιρέ, εγώ;» τόλμησες να ψιθυρίσεις, αλλά το κατάπιες. Έπειτα ο «μεγάλος» το ‘ριξε στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Νέα τζάκια, φαγοπότι, «μα, πότε έγιναν τόσοι σύντροφοι προμηθευτές και εργολάβοι;» αναρωτήθηκες, αλλά υπέθεσες, πως όλα έχουν σχέση με τον «Τρίτο δρόμο». Μα, και τα πάμπερς με τα πεντοχίλιαρα; Πλακώσαν τα γουνάκια, οι εθνικοί εισαγγελείς. Οποίος διασυρμός! Διάλειμμα. Ωραία παρένθεση ο Μητσοτάκης. Ξύπνησε το πράσινο κτήνος μέσα σου. «Λαός, ΠΑΣΟΚ στην εξουσία». Θρίαμβος το ’93. Νέα αλλαγή. Αλλά, με τις χαρτορίχτρες; Με τα μέντιουμ; Με την καμαρίλα της Εκάλης; Η φύση έδωσε τη λύση. Θεός σχωρέσ’ τον.
Αυτός ο τύπος με τις ελιές και το ύφος λογιστή σου κάθισε στο στομάχι, αλλά τελικά κατάπιες και τον εκσυγχρονισμό. Αμάσητο. Και μαζί και τον λαϊκό καπιταλισμό (έκανες τουλάχιστον καμιά μπάζα ή είσαι απ’ τα κορόιδα;), και τους νταβατζήδες και τους εθνικούς προμηθευτές και το ολυμπιακό τερατούργημα και τους σκανδαλιάρηδες υπουργούς. Πενταετές πένθος με Καραμανλή. Ξύπνησε ξανά το πράσινο κτήνος μέσα σου, «Παπανδρέου είναι, δεν μπορεί», σκέφτηκες, «κάτι θα έχει πάρει απ’ τον ‘‘μεγάλο’’». Είπε κι εκείνο το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και σου ‘κλεψε την καρδιά. «Επιτέλους», είπες, «ξαναβρήκαμε τον δρόμο». Ναι. Τον Τρίτο Δρόμο για τη βαρβαρότητα. Με ΔΝΤ. Με χούντα πιστωτών. Με φτώχεια. Με εργασιακό μεσαίωνα. Με κατεδάφιση κοινωνικού κράτους. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;» Ξέχνα το. Κι εσύ ανήκεις στο ΠΑΣΟΚ; Και το ΠΑΣΟΚ σε ποιον ανήκει;
Γι’ αυτό σου λέω. Δεν θα ‘θελα να ‘μουν εσύ.
ΚΙΜΠΙ
