Οι μεγαλύτεροι θυμούνται ίσως το σαχλό ποιηματάκι του Ιωάννη Πολέμη, το οποίο συμπλήρωνε τα στρατιωτικά εμβατήρια στη χουντοεθνικόφρονα διαπαιδαγώγησή μας και ξεκινούσε ως εξής: «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι;/ Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;/ Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει;/ Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;». Αποπειρώμαι εδώ μια επίκαιρη διασκευή του.
Μην είναι η Άγγελα και οι Στροσκαναίοι,
οι Ζανκλωντίνοι κι ο Ντομινίκ;
Μην ο πληβείος που σιγοκλαίει;
Μήπως ο άνεργος που αυτοκτονεί;
Μην οι μινίστροι δωσιλογαίοι,
οσφυοκάμπτες, υποτελείς
Τσολακογλάνια, γενιτσαρέοι,
ταγματαλήτες νέας κοπής;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά και τ’ άλλα,
που αυγαταίνουνε μες την καρδιά,
με μιαν απόφαση και μια λαχτάρα,
κόντρα στα επίσημα προγνωστικά.
Για την παραποίηση
Ν. Κουνενής
[email protected]
