Μια πρώτη επίσημη τηλεφωνική επαφή, διάρκειας 90 λεπτών, των προέδρων ΗΠΑ και Ρωσίας, και η με τυμπανοκρουσίες παρουσίασή της από πλευράς Τραμπ, ανοίγει ένα νέο γεωπολιτικό σκηνικό – που θα φανεί σύντομα πόσες αλλαγές θα επιφέρει. Υπάρχουν όμως ορισμένα πρώτα ηχηρά συμπεράσματα:
- Καταρρέει εντελώς η αντιρωσική υστερία που είχε καλλιεργηθεί από το 2022. Ο Πούτιν, μέχρι χθες εγκληματίας πολέμου κατά τη συλλογική Δύση, εγκωμιάζεται από το νέο αφεντικό των ΗΠΑ. Οι δυο τους ανταλλάσσουν προσκλήσεις επισκέψεων, και πλέον λέγεται επίσημα ότι «ήταν ένας πόλεμος που δεν έπρεπε να γίνει».
- Αναγνωρίζονται σε μεγάλο βαθμό θέσεις της Ρωσίας: Η Ουκρανία δεν μπαίνει στο ΝΑΤΟ. Δεν συζητιέται η επαναφορά των συνόρων του 2014. Οι όποιες «ειρηνευτικές» ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν θα καλύπτονται από το άρθρο 5 περί εμπλοκής του ΝΑΤΟ. Καταργείται ο Ζελένσκι, δεν μετέχει σε διαπραγματεύσεις.
- Πρακτικά αυτά μοιάζουν με νίκη της Ρωσίας. Αποτελούν μέρος μιας στρατηγικής αναδίπλωσης των ΗΠΑ (που θα παρουσιαστεί σαν «δώρο» στην ειρήνη και την ανθρωπότητα) και ένα θεαματικό άδειασμα της προηγούμενης διοίκησης (Δημοκρατικοί-Μπάιντεν), της Κομισιόν και «μεγάλων» ευρωπαϊκών δυνάμεων.
- Ο σχεδιασμός της Κομισιόν έχει τιναχθεί στον αέρα, αφού πρώτα η Ευρώπη, ως «αποικία» των ΗΠΑ, ακολούθησε τις προσταγές του πολέμου ενάντια στη Ρωσία. Πυροβολώντας τα ίδια της τα πόδια, σύρθηκε σε έναν πόλεμο επί ευρωπαϊκού εδάφους, έγινε τελάλης του ολέθρου και της στρατιωτικής οικονομίας, στήριξε τη γενοκτονία και εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων.
- Τώρα η Ευρώπη νοιώθει να αδειάζεται Μια ανίσχυρη οργή διακατέχει Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, Πολωνούς, Ιταλούς, Ισπανούς ηγέτες (βλ. και την κοινή δήλωση «Δεν υπάρχει διαρκής ειρήνη στην Ουκρανία χωρίς την Ευρώπη»), και φυσικά την «ηγεσία» της Ε.Ε. Ακόμα και ο νέος γ.γ. του ΝΑΤΟ, ο Ολλανδός Ρούτε, συμπεριφέρεται σαν ορντινάντσα του νέου υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ – ο οποίος παρουσίασε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ τους νέους όρους του καινούργιου αφεντικού, περιλαμβανομένης της αύξησης των εισφορών στο ΝΑΤΟ.
- Εφόσον προχωρήσουν τα πράγματα σε αυτή τη νέα πίστα, δημιουργώντας την εντύπωση μιας πιθανής ειρήνης (ακόμα κι αν οδηγήσουν απλά σε παύση πυρών παρά σε μακροπρόθεσμη λύση), ο Big Boss θέλει να εισπράξει 500 δισ. δολάρια από την αρπαγή των σπάνιων γαιών που διαθέτει σε αφθονία η Ουκρανία. Σαν οι ΗΠΑ να προσαρτούν το υπόλοιπο της Ουκρανίας, και να επιβάλλουν ό,τι νομίζουν για τη μεταπολεμική διαχείριση-ανοικοδόμηση. Εκεί που όλοι έβλεπαν τη νέα Ριβιέρα στη Γάζα, ο Τραμπ θέλει να κάνει μια πολύ μεγαλύτερη μπάζα στην καρδιά της Ευρώπης.
Όλες αυτές οι εντυπωσιακές εξελίξεις δείχνουν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία (αλλά και στη Γάζα) μπορούσαν και έπρεπε να σταματήσουν πολύ νωρίτερα. Η συνέχισή τους ήταν προϊόν πολιτικής βούλησης και ειδικών συμφερόντων. Οδηγούσαν όμως σε ένα αδιέξοδο για την κύρια δύναμη της συλλογικής Δύσης, τις ΗΠΑ, που πρέπει να αναδιοργανωθεί και να ακολουθήσει έναν άλλο ιμπεριαλιστικό δρόμο.
Ντροπή και όνειδος για την πολιτική ηγεσία και όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, που αποδέχεται ό,τι προστάξουν οι ΗΠΑ και οι Βρυξέλλες. Η Ελλάδα μπλέχθηκε και στους δύο πολέμους ενάντια στα συμφέροντά της, κήρυξε εχθρό τη Ρωσία, ψήφισε τις κυρώσεις, έστειλε στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία. Η πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Μητσοτάκης και ο Δένδιας επισκέφθηκαν το Κίεβο, έφεραν στη Βουλή τον Ζελένσκι και τους Αζοφιστές, χαρακτήρισαν «πουτινικό» όποιον υποστήριζε τον τερματισμό του πολέμου. Τώρα θα καταπιούν τη γλώσσα τους χωρίς ίχνος ντροπής, και θα ευθυγραμμιστούν με όσα διατάξει το νέο αφεντικό… Επιπλέον, θα βλέπουμε Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, Ιταλούς, Ισπανούς κ.ά. να συνάπτουν στρατιωτικές συμφωνίες με την Τουρκία, και ο κ. Γεραπετρίτης θα κάνει υποκλίσεις στον πρώην τζιχαντιστή «πρόεδρο» της Συρίας…
Το νέο γεωπολιτικό ταμπλό που στήνεται μέλλει να φανεί πόσο καλύτερο θα είναι, και κατά πόσο θα προωθήσει πραγματικά την ειρήνη. Μάλλον θα ορθωθούν στρατοπεδεύσεις, και η τάση προς τον πόλεμο θα συνοδεύει τις νέες στρατηγικές όλων των μεγάλων παικτών, σαν προϊόν του ανταγωνισμού που μαίνεται. Μια περίοδος ιμπεριαλιστικής «ειρήνης δια της ισχύος» που συμπεριλαμβάνει προσαρτήσεις, διαμελισμούς, ακόμα και «εξαφάνιση» χωρών. Ο γεωπολιτικός αναδασμός θα συνεχιστεί με πολλαπλά μέσα.
Για τη χώρα μας τι σημαίνουν όλα αυτά; Μια χώρα «τζουτζές», «δεδομένος σύμμαχος», είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να διανοηθεί και να πράττει μια κρατική οντότητα. Μοιάζει σαν να απαρνείται τον εαυτό της προς εξυπηρέτηση των «αφεντικών» (αντί πινακίου φακής για τους τοπικούς αντιπροσώπους).
Μια άλλη ανάγνωση της διαμορφούμενης πραγματικότητας θα επέβαλλε μια εντελώς διαφορετική στάση!
